Stjórnarskrárnefnd má ekki leggja neitt til sem stofnar fullveldi í hættu eða torveldar endurheimt þess

Það, sem mestu skiptir um rétt þjóðarinnar til áhrifa á löggjöf, er ekki sú prósenta (15%) sem stjórnarskrárnefnd var að ráða með sér, heldur 1) að unnt sé að stöðva fullveldisframsal til ESB í krafti naums meirihluta kjósandi þing­manna og 2) að þjóðin geti haft frumkvæði að því að hafna þeim "þjóð­réttar­samningi" sem feli í sér slíkt fullveldisframsal.

Lágmarkskrafan um 15% kjósenda (um 40.000 manns), sem þurfi til að unnt verði að vísa samþykktum lögum til þjóðaratkvæðis, er verulega ströng og yrði því trúlega sjaldan (jafnvel aldrei) nýtt, því að þetta verður sennilega haft innan fjögurra vikna ramma, þ.e. að innan þess tíma, frá samþykkt Alþingis á við­komandi lögum, verði undirskriftalistar að liggja fyrir, og þar verður gerð mun strangari krafa til undirskriftanna heldur en t.d. í áskorendasöfnun Kára Stef­áns­sonar og félaga eða öðrum áþekkum.

Fundað verður á ný í stjórnarskrárnefnd á morgun, og þar er áhyggju-verkur­inn: að nefndin kunni að stefna að svipuðum stjórnarskrárbreytingum um framsal fullveldis og s.k. "stjórnlagaráð", sem hér starfaði ólöglega og bar fram tillögu í afar billegu formi um heimild til framsals ríkisvalds, þannig að hvenær sem væri (og þegar það t.d. væri talið ESB hentugast vegna stöðu alþjóðamála sem innlendra) gæti einfaldur meirihluti þingmanna troðið slíku máli í gegn og síðan gert áhlaup á þjóðina í krafti yfirgnæfandi peningaveldis og áróðurs­yfirburða innlendra sem erlendra hagsmunaaðila til að véla nauman meirihluta þjóðarinnar til að samþykkja þetta, sem 111. tillögugrein "ráðsins" átti að heimila –– en um leið bundið þannig um hnútana í 67. tillögugreininni, að kjósendur (alveg sama hve margir) gætu aldrei krafizt þjóðar­atkvæða­greiðslu um að afturkalla þær þjóðréttar­skuldbindingar, sem samþykktar hefðu verið með fyrr­nefndum gerningi, þ.e. innlimun í Evrópusambandið!

Það hvílir því mikil ábyrgð á herðum þessara stjórnarskrárnefndarmanna undir forystu Páls Þórhallssonar, sem og á alþingismönnum, eftir að frumvarp um þessi mál kann að koma fram á yfirstandandi vorþingi. Því er spenna í lofti, hvað kann að koma í ljós að loknum fundi nefndarinnar á morgun. En það er langt í frá sjálfgefið, að flokkar, sem jafnvel kenna sig við sjálfstæði, standi tryggan vörð um þjóðarhagsmuni. Það gerðu flestir þeirra ekki á lokastigum Icesave-málsins, og það var málskotsréttur forsetans, ásamt samstöðu gras­rótarhreyfinga og þjóðarviljans, sem bjargaði okkur þá frá óförum og alþjóða­hneisu. Þess vegna ætti stjórnarskrárnefnd ekki heldur að taka það í mál, að þessi dýrmæti málskotsréttur verði tekinn af forseta Íslands. Ennfremur er það afleitt, að einfaldur, naumur meirihluti, hvort heldur í Alþingi eða í þjóðar­atkvæða­greiðslu, geti haft úrslitaáhrif á sjálfstæði og fullveldi þessa lands.

En við þekkjum ýmsa þá, sem mælt hafa gegn neyðarrétti forsetans, og við skulum ekki ljá máls á því nú, að sömu aðilar laumi nú síðar inn þeirri vald­sviptingu þess embættis, enda er hreint engin þörf á henni.

Ennfremur má sérstaklega vara við því, að stjórnarskrárnefndin getur hugsan­lega tekið upp enn eina óþurftartillöguna frá "stjórnlagaráði", þ.e.a.s. í 113. greininni, um stjórnarskrár­breytingar, þar sem segir m.a.: "Hafi 5/6 hlutar þingmanna samþykkt frumvarpið [frumvarp til breytingar á stjórnarskrá] getur Alþingi þó ákveðið að fella þjóðaratkvæðagreiðsluna niður og öðlast þá frum­varpið gildi engu að síður." –– Þarna er einnig um valdsviptingu að ræða, í þetta sinn aftur og beint frá þjóðinni. Ákvæðin fyrstgreindu úr stjórnar­skrár­tillögum "stjórnlagaráðs" gætu þá t.d. komizt inn nú fyrir vorið, og síðan gæti Alþingi eitt sér breytt þeim ákvæðum í enn meiri ESB-átt, ef þingmönnum svo sýnist. Og minnumst þess hér, að 70% þeirra samþykktu Buchheit-frumvarpið!

Jón Valur Jensson.

Þjóðaratkvæði ef 15% vilja það

Vanhagar okkur um ESB-umsóknarkonu á Bessastaði? Katrín Jakobsdóttir snuðaði þjóðina og sveik kosningaloforð í ESB-máli

Vilji menn eitilharða fylgiskonu þess að Ísland stefni inn í Evrópu­sam­bandið, geta þeir kosið Kat­rínu. Í einu og öllu þjónaði hún Stein­grími J. og Jóhönnu í því máli 2009 þvert gegn auglýstri stefnu eigin flokks, Vinstri grænna, fyrir kosn­ing­arnar 2009. Harka hennar í þágu Össurar-umsókn­arinnar sést af þessu:

1) Um breytingar­tillögu Vigdísar Hauksdóttur: að hagsmunir al­menn­ings og atvinnulífs yrðu tryggðir í aðildar­viðræðum, sérstaklega sjávar­útvegs og land­búnaðar, og að fullveldi og óskorað forræði Íslend­inga yfir auðlindum þjóðar­innar yrði grund­vallar­krafa í viðræð­unum, um þetta greiddi Katrín atkvæði þvert á móti.

2) Um breytingartillögu Bjarna Benediktssonar og Þorgerðar Katrínar Gunn­ars­dóttur um þjóðaratkvæða­greiðslu innan þriggja mánaða um þings­álykt­unar­tillöguna greiddi Katrín Jakobsdóttir atkvæði á móti. Hún vildi sem sé ekki leyfa þjóðinni að segja álit sitt á því að hefja þetta umsóknarferli, sem hefur bæði kostað okkur mikið og sett störf Alþingis í uppnám og herkví á stundum og er enn til vandræða og hangir eins og sverð yfir fullveldis­hagsmunum þjóðarinnar.

3) Um þingsályktunartillöguna sjálfa, um aðildarumsókn að Evrópu­sambandinu,* greiddi Katrín atkvæði með henni.

Katrín Jakobsdóttir flutti ræðu á fullveldis­hátíð Heimssýnar í Gerðarsal í Kópavogi 1. desember 2008, að því er virtist til að gefa þar í skyn, að hún væri býsna mikið á línu með þeim samtökum gagnvart ESB og að vert væri fyrir fundarmenn að gefa henni atkvæði í komandi alþingis­kosningum. Í ljósi gerða hennar rúmu hálfu ári síðar virðist sem hún hafi þar verið að narra fundarmenn eða slá ryki í augu þeirra um raunverulega stöðu hennar. Hafi hún þá verið á móti ESB-umsókn, er ljóst, að hún sýndi enga sjálfssamkvæmni né trúnað í því máli, þegar á reyndi, þvert á móti gekk hún þveröfuga leið og tók þar ekki einu sinni í mál að bera þessa umsókn undir þjóðina fyrir haustið 2009!

Katrín er því enginn valkostur fyrir fullveldissinna að styðja, ekki frekar en Steingrímur J. Sigfússon, fyrrum formaður hennar, sem gekk á undan með ljótu fordæmi um að svíkja sín kosningaloforð með greypilegum hætti sumarið 2009.

Það er því öfugsnúið í hæsta máta að ímynda sér, að upplýstir, þjóðhollir Íslendingar, trúir fullveldi landsins, geti fengið það af sér að styðja Katrínu Jakobsdóttur til embættis forseta Íslands. Við kjósum ekki stjórnmálamenn til mestu ábyrgðarstarfa út á bros þeirra, heldur orð og efndir og tryggð við lýðveldið.

Jón Valur Jensson.

Katrín nýtur mestra vinsælda

Fimm fyrrv. ráðherrar hafa verið nefndir í tengslum við forsetaframboð, en enginn þeirra boðið sig fram

Guðni Ágústsson er einn þessara manna, Katrín Jakobsdóttir, for­maður VG, er önnur, en hinir Davíð Oddsson, Jón Bjarnason og Ragn­ar Arnalds.

 

Í ljósi þess, að dýrmætast er að fá fullveldissinna á forsetastól, verður að segjast eins og er, að úr þessum hópi koma fjórir hikstalaust til greina, þ.e. allir utan Katrín, sem tók þátt í ESB-umsókn Össurar og Steingíms J., þvert gegn ótvíræðu kosningaloforði þess formanns Vinstri grænna á þeim tíma. Sá dýrkeypti verknaður Steingríms er þó engin ástæða til að útiloka fyrir fram alla vinstri menn sem óalandi og óferjandi í fullveldismálum, og þess vegna er þeim mun ánægjulegra að geta nefnt hér tvo öfluga fullveldissinna af vinstra kanti stjórnmála, Ragnar Arnalds og Jón Bjarnason. Eru báðir afar vel máli farnir og hvorugur þeirra mjög langt til vinstri.

 

Af hægri síðu hefur Davíð Oddsson trúlega mesta reynslu sem stjórn­mála­maður, þ.e. sem borgarstjóri og sem forsætisráðherra lengst allra Íslendinga. Mjög eindregin, margítrekuð afstaða með fullveldisréttindum landsins í leiðurum Morgunblaðsins, þar sem Davíð er aðalritstjóri, tekur af öll tvímæli um afstöðu hans gegn inntöku lands og þjóðar og fiskimiða landsins í Evrópusambandið. Jafnvel í nýafstaðinni netkönnun Útvarps Sögu, sem á sér marga vinstri sinnaða hlustendur og þar sem agiterað hafði verið fyrir einum slíkum sérstaklega, sem jafnframt býður sig fram, fær Davíð þó næstflest atkvæði (og án framboðs!).

 

Hér til mætti einnig nefna fleiri fyrrverandi ráðamenn, s.s. tvo fyrrv. mennta­málaráðherra, Ingvar Gíslason og Björn Bjarnason, en sá síðarnefndi varð síðar dóms- og kirkjumálaráðherra, og það var einnig Sólveig Péturs­dóttir, sem helzt kvenna kemur hér til greina úr þessum hópi.

 

Vitaskuld koma margir aðrir en ráðherrar til greina í embættið á Bessa­stöðum, og ekki hefur verið skortur á tilnefningum slíkra og tilkynningum um framboð, en hitt er rangt, sem sumir telja, að bakgrunnur frambjóðenda megi ekki vera pólitískur. Góð dæmi sanna annað: Sveinn Björnsson, fyrsti forset­inn (1944-1952), hafði ungur verið þingmaður Reykjavíkur, og bæði Ásgeir Ásgeirsson (forseti 1952-1968) og Ólafur Ragnar Grímsson (1996-2016) höfðu starfað, hvor um sig, í tveimur stjórnmála­flokkum og gegnt þar leiðandi stöðum. Njóta þeir allir, auk Kristjáns Eldjárns (1968-1980) og Vigdísar Finnbogadóttur (1980-1996), virðingar vegna starfa sinna sem þjóðhöfðingjar landsins.

Meginmál er aftur á móti hitt, að hér verði ekki samþykkt stjórnarskrár­breyting sem geri framsal ríkisvalds til Evrópu­sambandsins auðvelt, á sama tíma og þar sé tekið fyrir, að þjóðin geti krafizt þjóðaratkvæðis um að ganga úr því evrópska stórveldi. Það slys má ekki verða á næsta kjörtímabili forseta Íslands, að ráðamenn landsins geti með neinum hætti fyrirgert fullveldisréttindum þess í hendur erlends stórveldis. Þá hefðu þeir þar með gengið þvert gegn baráttu Jóns Sigurðssonar fyrir landsréttindum okkar.

 

Ekki þarf heldur að efast um, að þorri þjóðarinnar vill viðhalda lýðveldi okkar óskertu. Réttindi þess, m.a. þjóðréttarlega séð, hafa líka verið grunnurinn að útfærslu fiskveiðilögsögunnar hér úr þremur í 200 mílur á aðeins 23 árum! (1952-1975). Eins og Ragnar Arnalds hefur mælt svo réttilega, þá sannaði það, að "sjálfstæðið er sístæð auðlind." Og þetta hefur enn sannazt í makrílmálinu.

 

En við höfum nú þegar reynslu af því, að ráðamenn á Alþingi hafa gengið þvert gegn eindregnum þjóðarvilja og þjóðarhag: það gerðu 3/4 þeirra, þegar kosið var um síðasta Icesave-frumvarpið. Þess vegna mega menn ekki taka öryggi landsins og sjálfstæði sem gefið, þegar þeir ganga til kosninga um nýjan þjóðhöfðingja á þessu ári. Það ber að halda þessari baráttu uppi á tveimur vígstöðvum: með því að ganga tryggilega eftir því, hver afstaða frambjóðenda er til fullveldisréttinda landsins, og með því að sporna gegn varhugaverðum breytingum á stjórnarskránni í því efni.

 

INNSKOT: Í þessu birtist einnig þjóðarvilji:

 

 

Sú var allan tímann afstaða herra Ólaf Ragnars forseta, að þjóðinni er bezt borgið utan við Evrópusambandið. Megi sú heilbrigða afstaða einnig fylgja næsta eftirmanni hans á Bessastöðum.

 

Og þetta eru dæmi um hina heilbrigðu þjóðarafstöðu (sbr. einnig hér!):

 

Þarna eru 7% nokkuð andvíg + 67% mjög andvíg inngöngu Íslands í ESB, en 8% nokkuð hlynnt + 15% mjög hlynnt inngöngu landsins í ESB. 74% standa þannig með fullum landsréttindum okkar, en aðeins 23% með alvarlegri skerðingu þeirra. Takið líka eftir hinum ólíku hlutföllum hinna mjög ákveðnu í báðum hópunum; einnig það sýnir staðfestu þjóðarinnar (mjög hlynntir inngöngu í ESB eru þannig 4,5 sinnum færri en þeir, sem eru mjög andvígir henni).

 

Jón Valur Jensson.

Brugðumst við forseta Íslands? (Með viðaukum)

Herra Ólaf­ur gefur ekki kost á sér til end­ur­kjörs. Hann segir umsókn um aðild að ESB og  áform um grund­vallar­breyt­ingar á fullveldinu "hafa verið lögð til hliðar," en ÓVISSA ríkir einmitt um þessi atriði bæði! Evrópu­sambandið hefur þver­skallazt við að taka mark á bréfi Gunnars Braga utan­ríkis­ráðherra um að umsóknin sé dregin til baka, og hefur oft verið verðuglega gert gys að þeirri klaufalegu, illa frágengnu aðgerð ráðherrans, nú síðast í áramótaskaupi í gær.

Viljaleysi eða heigulsskapur stjórnarflokkanna við að standa við sínar stefnu­skrár um að segja þessari umsókn formlega upp, sem bezt er gert í Alþingi, eltir enn þessa ríkisstjórn á röndum, og hennar er samábyrgðin á því, að for­ingjar stjórnar­andstöð­unnar hafa lýst því yfir, að þeir telji umsóknina enn í gangi og að þeir geti bara haldið áfram með hana, þar sem frá var horfið, ef þeir komist aftur að völdum!

Raunar er það svo við frekari umhugsun þessara mála, að jafnvel virðist sem þetta kunni að hafa verið skipulagt sem leikflétta af ESB-hlynntra ráðherra hálfu: að reyna að kljúfa raðir fullveldis­sinna, sem sumir a.m.k. myndu falla fyrir leið Gunnars Braga ("bænarskrá" hans, eins og sumir hafa kallað upp­sagnarbréfið), enda fór það svo, að sumir ESB-andstæðingar fögnuðu þeirri aðgerð hans sem réttri og fullgildri og að hún losaði okkur við ESB fyrir fullt og allt, en aðrir fullveldissinnar sáu hins vegar í hendi sér, að þetta dugði ekki til og héldu áfram (þ.m.t. á þessum vef) að krefjast þess, að staðið yrði við að láta Alþingi segja upp Össurar­umsókninni, sem með refslegum brögðum Össurar og ósvífnum svikum Stein­gríms J. & Co. var laumað þarna í gegn árið 2009. En málið er sem sé enn í þessum afleita farvegi núverandi utanríkis­ráð­herra eða þeirra, sem véluðu hér um og gætu jafnvel staðið nær Brussel en Stjórnarráðinu.

Svo er ítrekað verið að reyna að skjóta inn í stjórnarskrána ákvæði um heimild til framsals ríkisvalds, en sá er draumur ESB-yfirráða-hlynntra manna eins og Þorvaldar Gylfasonar, Ragnheiðar Ríkharðsdóttur, Benedikts Jóhannessonar, Þorgerðar Katrínar Gunnarsdóttur, Össurar Skarphéðinssonar, Árna Páls Árna­sonar, Jóns Gnarr, Þóru Arnórsdóttur og trúlega Steingríms J. Sigfússonar, Svandísar Svavarsdóttur, Katrínar Jakobsdóttur, "Bjartrar framtíðar" og Pírata. Ekkert af þessu fólki er vert þess að treysta fyrir fullveldi Íslands.

Ákvæði um þessa framsals-heimild á fullveldis­réttindum er að veltast fyrir starf­andi stjórnar­skrár­nefnd, en ekki náðst full sam­staða í nefndinni um fyrir­liggjandi tillögur um stjórnar­skrár­breytingar, en einmitt í þessu máli er tillagan allt of lík tillögu hins ólög­mæta "stjórn­laga­ráðs" í 111. grein þess, tillögu sem gert hefði ESB-sinnum fært að hefja sókn í málinu, hvenær sem þeir sæju til þess bezt veðurútlit, en jafnframt bundið svo um hnútana (eins og í 67. grein tillagna "stjórn­laga­ráðs") að þjóðinni yrði meinað að krefjast þjóðar­atkvæða­greiðslu um úrsögn úr Evrópu­samband­inu með jafn-auðveldum og fljótvirkum hætti.

Forsetinn hefði þurft mest á því að halda, að menn styddu hann almennt í því á virkan hátt að bjóða sig aftur fram, meðan þessi mál bæði eru í raun hangandi í lausu lofti.

Það er lítil huggun í því, sem forsetinn orðar svo, að "allir flokkar á Alþingi heita því nú, að aldrei verði aftur lagt í slíka vegferð, nema þjóðin heimili það fyrst í sérstakri atkvæða­greiðslu." Stefnu­yfirlýsingar landsfunda Sjálfstæðis­flokks og Fram­sóknar­flokks vorið 2013 gengu EKKI út á slíka þjóðar­atkvæða­greiðslu áður en umsóknin yrði formlega dregin til baka, heldur út á hitt, að ef síðar meir kæmi upp tillaga um að sækja aftur um, skyldi hún borin upp í þjóðar­atkvæða­greiðslu, áður en Alþingi afgreiddi hana. En um þetta mál hafa margir, ekki sízt fjömiðlamenn á 365 miðlum og Rúv, reynt að villa um fyrir þjóðinni og herja um leið á þau heil­brigðu öfl í stjórnar­flokkunum, sem vildu afgreiða málið sem fyrst á Alþingi eftir kosningarnar 2013.

Jón Valur Jensson.

Býður sig ekki fram til endurkjörs

Ætlum við að lúta því, eftir 97 ára fullveldi, að ESB taki yfir landamæri Íslands?

Segi Ísland ekki senn upp Schengen-samningnum, sem ráðamenn í ESB kalla „eins og sviss­neskan ost“ og „að hluta í dauðadái“, er líklegt að fram­kvæmda­stjórn ESB fái hér fullveldis-skerðandi inngripsvald í landa­mæra­gæzlu,*

"telji hún að eitt­hvert aðild­ar­ríkja Schengen-sam­starfs­ins sé ekki að sinna eft­ir­liti á ytri landa­mær­um svæðis­ins nægj­an­lega vel. Til þess mun landa­mæra­lög­regl­an ekki þurfa samþykki viðkom­andi ríkja og rík­in munu ekki geta komið í veg fyr­ir það. Ísland er eitt aðild­ar­ríkja Schengen-sam­starfs­ins en til­lög­urn­ar gera ráð fyr­ir að loka­orðið í þess­um efn­um verði hjá fram­kvæmda­stjórn Evr­ópu­sam­bands­ins,"

segir Hjörtur J. Guðmundsson, sem hefur tvær háskólagráður í Evrópu­fræð­um, í vandaðri grein sinni á Mbl.is í gær.

Þetta hljómar í raun sem ofurróttækar fullyrðingar, en ekkert verður þó um þær efazt, því að m.a. greindu Fin­ancial Times og Wall Street Journal frá málinu í fyrradag, og einnig var um það fjallað á frétta­vefn­um Eu­obser­ver.com í gær. Og takið eftir þessu (undirstrikun jvj):

Fram kem­ur í frétt­um blaðanna að ljóst sé að til­lög­urn­ar feli í sér veru­legt framsal á full­veldi frá Schengen-ríkj­un­um til Evr­ópu­sam­bands­ins. Hugs­an­lega það mesta inn­an sam­bands­ins síðan evr­unni var komið á lagg­irn­ar, seg­ir í Fin­ancial Times. Hin nýja lands­mæra­lög­regla kæmi í staðinn fyr­ir landa­mæra­stofn­un sam­bands­ins, Frontex.

Við ættum ekki annað eftir, þegar styttist í aldarafmæli sjálf­stæðs og fullvalda ríkis á þessu landi, en að afsala ákveðnum fullveldis­réttindum í hendur erlendu lögreglu- og stjórnvaldi!

Er það þetta, meðal annars, sem stjórnmála­menn okkar, innan og utan ríkis­stjórnar, eru að sverma fyrir, þegar þeir eru hvað eftir annað að ámálga það og undirstrika, að breyta þurfi stjórnarskránni, t.d. með því að taka upp heimild til framsals ríkisvalds?!

Við höfum orðið mjög slæma reynslu af því Íslendingar í seinni tíð, að ráða­mönnum er ekki treystandi í sumum mestu þjóðar­hagsmuna­málum. Það átti t.d. bæði við um Icesave-málið, hina ólögmætu ESB-umsókn Össurar, fleiri stjórnar­skrárbrot og hugsan­lega stærstu banka-, skulda- og gjaldeyris­mál eftir hrun ekki síður en fyrir það.

Látum þessa menn vita, að þjóðin þarfnast ekki fullveldis­framsals í hendur þessu stórvelda­bandalagi handan Atlants­ála, sem veit varla, í hvorn fótinn það á að stíga í innflytjenda­málum, hefur reist sér risa­vaxna hurðarása um öxl og er komið með eigið regluverk í ónothæft ástand, eins og vitnað var til hér í bak og fyrir.

* Það var sjálfur for­seti fram­kvæmda­stjórn­ar Evr­ópu­sam­bands­ins, Jean-Clau­de Juncker, sem sagði 25. nóv. sl. í ræðu í Evr­ópuþing­inu, að Schengen-svæðið væri „að hluta til í dauðadái,“ skv. fréttinni.

E.t.v. verður aukið við þessa færslu, er líður á daginn, því að mun meira bitastætt er í fréttargreininni sjálfri, m.a. um það tengda áform, að komið verði á fót strand­gæzlu Evr­ópu­sam­bands­ins sem sjái um landa­mæra­gæzlu á hafi úti -- smellið á tengilinn hér fyrir neðan!

Jón Valur Jensson.

Tekur ESB yfir landamæri Íslands?

Ítrekað bregzt Bjarni Bene­dikts­son þeim sem unna sjálfstæði Íslands

Þetta sannast ljóslega á viðtali Mbl.is við ofjarl hans í ESB-mál­um, Styrmi Gunnarsson.  

Rétti­lega segir hann ­til­raun BB til að verja klúður rík­is­stjórn­ar­inn­ar við aft­ur­köll­un ESB-­um­sókn­ar ekki ganga upp. Bjarni seg­ir: „Ég lít þannig á að það sé ekki í gildi um­sókn Íslands að ESB.“ En Styrmir svarar réttilega:

• „Því miður dug­ar þessi skoðun Bjarna á því ekki til, að þannig sé litið á málið í Brus­sel, eins og fyrst var sagt af sendi­herra ESB á Íslandi og síðar staðfest af stækk­un­ar­deild ESB.“

Bjarni seg­ir:

• „Ég lýsi yfir furðu á því að það skuli vera ein­hverj­um vafa und­ir­orpið af Evr­ópu­sam­bands­ins hálfu, hver staða máls­ins er. Þeir hafa fengið mjög skýr skila­boð að minnsta kosti frá þeim, sem fer fyr­ir ut­an­rík­is­stefn­unni, og for­sæt­is­ráðherra.“

Og Styrmir svarar í samræmi við sorglegar staðreyndir málsins:

• „Það ligg­ur nú fyr­ir staðfest­ing á því að þau skila­boð hafa ekki verið nægi­lega skýr, hvort sem Bjarna lík­ar bet­ur eða verr.“

Og það sem meira er: Vegna afstöðu Evrópu­sambandsins, sem er bein­tengd við afstöðu Samfylking­arinnar og annarra ESB-afla á Íslandi, þá er það borð­leggjandi, að þessir aðilar ætla sér ekki að hefja allt umsóknar­ferlið upp á nýtt, þegar þeir fá aðstöðu til, heldur að láta sem Össurarumsóknin sé enn í fullu gildi, og sú er t.d. afstaða Árna Páls Árnasonar, sbr. bænarbréf hans þess efnis til Brussel, þar sem hann segir bréf utanríkisráðherrans ekkert gildi hafa, ólíkt umsókninni árið 2009.

Á Mbl.is var þetta þarfasta viðtal (tengill neðst) vandaðs blaðamanns, Baldurs Arnarsonar, við þennan fyrrverandi ritstjóra Morgunblaðsins, annan máttar­stólpa Evrópu­vaktarinnar (sem nú er reyndar í starfshléi, en þar á vefnum er gríðarmargt gott að finna um ESB-mál, sem og á vefsíðum Styrmis og Björns Bjarnasonar, hins meginhöfundarins á Evrópuvaktinni).

Það eru orð að sönnu, þegar Styrmir ritar í pistli sínum um málið, að „það verða ekki marg­ir kjós­end­ur, sem taka mark á svona yf­ir­lýs­ing­um af hálfu nú­ver­andi stjórn­ar­flokka.“ 

Makalausast af öllu er, að landsfundarfulltrúar Sjálfstæðisflokks hafa í haust reynzt auðsveipir formanni sínum, sem svikið hefur þá í þessu máli, rétt eins og hann sveik bæði landsfund sinn og þjóðina í Icesave-málinu. Með þögninni var landsfundur 2015 að auglýsa uppgjöf sína fyrir aðgangsfrekri Samfylk­ingunni í málinu, og það er engin afsökun Bjarna eða landsfundar eða ríkis­stjórnar­innar sjálfrar, að misnotkun fjölmiðla í linnulausum ESB-hollum áróðri skelfdi svo þessa ráðherra, að þeir lyppuðust niður eins og lostnir skjótvirkri eiturör og svikust um sitt ætlunarverk.

Það er merkilegt, að atkvæði sjálfstæðissinna, sem falla á Sjálfstæðisflokk, verða til lítils eða einskis með þessum hætti. Hvenær ætlar Sjálfstæðis­flokkurinn sér að axla á ný það verkefni sitt að virða sína eigin grasrót, hinn yfirgnæfandi meirihluta flokksmanna og kjósenda hans, sem hafnar algerlega inngöngu Íslands í þetta stórveldabandalag?

Jón Valur Jensson.

Tilraun Bjarna í ESB-málinu gangi ekki upp

Fullveldishátíð

Þennan sjálfstæðisdag þjóðar­innar, 1. desember, verður Heims­sýn - hreyfing sjálf­stæðis­sinna í Evrópu­málum - með fullveldis­hátíð í Hótel Sögu, þ.e. kl. 20 í kvöld.

 

Endilega mætið, þetta eru notalega gefandi samkomur samherja í fullveldis­málum. Með í hátíðarhaldinu taka þátt félög ungra fullveldissinna: Ísafold og Herjann. Áhugasamir eru velkomnir á hátíðina og til að kynnast félögunum, störfum og stefnu samtakanna. Og eins og undibúningsnefndin segir: Heitt á könnunni og allir velkomnir!

 

Heimssýn hefur nú flutt aðsetur sitt og er skrifstofa samtakanna nú í Ármúla 6, 108 Reykjavík.

Í skjóli ofurvalda Evrópu­sambandsins geta stjórn­mála­menn laumað óvinsælum stefnumálum á þjóðir sínar

Evrópusambandið er nógu ólýð­ræðislegt, lög­gjafar­þing þess (tvö) nógu fjarri athygli almenn­ings til að þar sé hægt að koma í gegn lög­gjöf, sem er í valdsins þágu, en slyppi ekki í gegnum þjóð­þingin! Og eins og allir eiga að vita, er lög­gjöf frá ráð­herra­ráði ESB og ESB-þinginu í Strassborg og Brussel aldrei borin undir þjóðþingin!

Þetta lýsir ástandinu. Þarna gefst ráðamönnum ESB-landa tækifæri til að fjarstýra þjóðunum truflunarlítið af lýðræðinu, og það er og verður gert í vaxandi mæli, enda eru valdheimildir Brussel-valdsins svo miklar (eins og jafnvel Þorvaldur Gylfason ætti þrátt fyrir stefnu sína að vita), að það er tómt mál að tala um sjálfstæði og fullveldi ESB-þjóða í málum, þar sem Evrópu­sambandið leiðir sinn vilja í lög.

En þessi nýuppgötvaði vinkill á málið, að nú eru evrópskir pólitíkusar farnir að nýta sér beinlínis framhjáhlaup Evrópusambandsins til að koma óvinsælum stefnumálum sínum í framkvæmd í heimalöndunum, án þess að þingmenn þar heima hafi nokkurn minnsta tillögurétt, hvað þá atkvæðavægi þar um, það er frétt fyrir marga og bætist við margt annað sem mælir gegn þessu valdfreka stórveldabandalagi.

Lesið viðtengda Mbl.is-grein; sbr. vef Heimssýnar: Nota ESB til að sleppa við lýðræðið.

Jón Valur Jensson.

Nota ESB til að sniðganga lýðræðið

Eygló­ Harðardóttir: okkar fullvalda ríki ræður sjálft, á eigin forsendum, hve mörgum flóttamönnum það tekur við

Vitaskuld leyfist Evr­ópu­sam­bandinu ekki að miðstýra því hve mörg­um flótta­mönn­um Ísland tekur við, hvað þá heldur að hóta landinu neinu. Það er einfaldlega princíp fullvalda ríkis að hafna slíkri ágengni.

Nú hefur Eygló­ Harðardóttir, fé­lags- og hús­næðismálaráðherra, einmitt tekið á þessu máli með myndarlegum hætti með skeleggum orðum sínum í morg­un­útvarpi Rás­ar 2 í morg­un. 

Rík­is­stjórn­in hefði vilja til þess að taka á móti fleiri flótta­mönn­um en það yrði að vera á for­send­um Íslands sem full­valda rík­is.

„Við vilj­um taka þátt í þessu með ná­granna­lönd­um okk­ar, Evr­ópu­ríkj­un­um, en hins veg­ar ger­um við það nátt­úrulega á okk­ar for­send­um. Og það kom til dæm­is mjög skýrt fram í máli núna inn­an­rík­is­ráðherra sem sat fund í Brus­sel með öðrum evr­ópsk­um inn­an­rík­is­ráðherr­um að við vilj­um sann­ar­lega gera okk­ar, en við ger­um það sem sagt á okk­ar for­send­um sem full­valda ríki en ekki vegna þess að Evr­ópu­sam­bandið seg­ir okk­ur að gera það,“ sagði Eygló.

Og hér hnykkir hún á þessu: 

Spurð hvort rík­is­stjórn­inni hugnaðist ekki sú aðferðafræði, að því væri miðstýrt af Evr­ópu­sam­band­inu hversu mörg­um flótta­mönn­um Ísland tæki við, svaraði Eygló því ját­andi.

Hún benti jafnframt á frammistöðu landsins hingað til og stefnu ríkisstjórnar­inn­ar (sem á þó eftir að mótast í umfangi aðgerða, enda að mörgu að hyggja):

Rík­is­stjórn­in hefði full­an hug á því að taka á móti fleiri flótta­mönn­um og leggja meira af mörk­um. Ísland færi ekki var­hluta af flótta­manna­vand­an­um í Evr­ópu. Auk­inn fjöldi hefði sótt um hæli hér á landi og fleiri um­sókn­ir verið af­greidd­ar. Tekið hefði verið við tvö­falt fleiri flótta­mönn­um á fyrstu tveim­ur árum þessa kjör­tíma­bils en gert var allt síðasta kjör­tíma­bil.

Þetta síðastnefnda er athugunar vert fyrir háværa vinstri flokkana!

En fagna ber staðfestu Eyglóar í fullveldismálum okkar.

Jón Valur Jensson.

Hugnast ekki miðstýring frá ESB

Ánægjufrétt síðustu viku: "Evrópustofu" verður lokað 1. september

Það styttist í lokun hennar: eftir 5 daga! Fréttin kom á vefsíðu áróð­urs­stof­unnar; rekstrar­samn­ingur henn­ar renn­ur út í lok ág­úst. Hún hefur nú spanderað hér hundruðum milljóna frá ársbyrjun 2012 ...

"í tengsl­um við um­sókn Íslands um inn­göngu í Evr­ópu­sam­bandið. Rekst­ur henn­ar hafði áður verið boðinn út og í kjöl­farið samið við ís­lenska al­manna­tengsla­fyr­ir­tækið At­hygli og þýska al­manna­tengsla­fyr­ir­tækið Media Consulta. At­hygli sagði sig frá verk­efn­inu á síðasta ári og var öll­um starfs­mönn­um Evr­ópu­stofu sagt upp störf­um. Media Consulta hef­ur síðan eitt séð um rekst­ur­inn." (Mbl.is)

Hér skal tekið undir hvatningu um, að birtir verði reikningar um útgjöld þessarar rangnefndu "Evrópustofu" (Evrópusambands-áróðursstofa er hún). Til hverra fóru greiðslur, til hvaða samtaka og einstaklinga og til hvaða áróðurs­verkefna og auglýsinga? Krafan er eðlileg. Þetta er geipilegt fé í heildina talið:

Samn­ing­ur­inn um rekst­ur Evr­ópu­stofu var til tveggja ára með fjár­fram­lagi upp á allt að 1,4 millj­ón­ir evra eða rúm­lega 200 millj­ón­ir króna. Sam­kvæmt samn­ingn­um var heim­ilt að fram­lengja hann um tvö ár til viðbót­ar. Það er fram á þetta ár. (Mbl.is)

Íslenzk stjórnvöld höfðu lýst þeirri stefnu sinni, að Ísland væri ekki lengur umsóknarríki að Evrópusambandinu, og þótt því hafi verið tekið seinlega og af ólund í Brussel (auk þess sem utanríkisráðherrann hefur ekki beitt sér af styrk í málinu), þá var "tek­in ... ákvörðun um það af hálfu Evr­ópu­sam­bands­ins að bjóða rekst­ur Evr­ópu­stofu ekki út á nýj­an leik" (Mbl.is). Vonandi verða það endalokin á ásælni þessa stórveldabandalags á hendur okkur.

Jón Valur Jensson.

Evrópustofu lokað