Húsbóndinn og þrællinn

Inngangur:

Lög frá Alþingi um Evrópska efnahagssvæðið (EES) urðu 25 ára 12. janúar 2018. Þau voru sett í miklum ágrein­ingi, t.d. vegna sann­fær­ingar margra þingmanna um, að þau fælu í sér fram­sal rík­is­valds til yfir­þjóðlegra samtaka og brytu þannig í bága við Stjórnarskrá. Síðan hefur heldur betur snarazt á merinni vegna stofnana­væðingar Evrópu­sambandsins, ESB, þar sem fram­kvæmda­stjórn ESB setur á laggirnar stofnanir á æ fleiri sviðum og felur þeim víðtæk völd á hverju málefna­sviðinu á fætur öðru, þar sem ráðherra­ráðið hefur ákveðið og ESB-þingið samþykkt að færa skuli valdið frá stjórn­völdum aðildar­ríkjanna og til fram­kvæmdastjórnar ESB. Oftast er þetta gert með vísun til stjórnar­skrár­ígildis ESB, Lissabon­sáttmálans. Ágætt dæmi um þetta er Orku­samband ESB, sem er skilgreint með Þriðja orku­mark­aðs­lagabálki ESB, ÞOL, og Orku­stofnun ESB, ACER (=Agency for the Cooperation of Energy Regulators). Fram­kvæmda­stjórnin ætlast til þess, að EFTA-ríkin í EES lúti stjórn þessara stofnana sinna, nánast eins og um ESB-ríki væri að ræða, og þar stendur hnífurinn í kúnni.

Í EES eru 3 EFTA-ríki, Ísland, Noregur og Liechten­stein. Hvert þeirra um sig hefur neitunarvald í Sameiginlegu EES-nefndinni gagnvart tillögum ESB, eða einhvers EFTA-lands, um upptöku gjörða ESB í EES-samninginn. Þótt fulltrúar allra þriggja EFTA-landanna láti ESB-fulltrúana kúga sig í Brüssel til að samþykkja gjörð, sem tvímælis orkar að taka upp í EES-samninginn, hvílir að stjórnlögum sá stjórn­skipulegi fyrirvari á samþykkinu, að Alþingi staðfesti eða hafni gjörninginum. Nákvæmlega hið sama átti við í Noregi. Þar er hins vegar gjá á milli þings og þjóðar í afstöðunni til ESB. Það er rökrétt, að innlimunarsinnar í báðum löndum verji alla gjörninga, sem Sameiginlega EES-nefndin samþykkir, með kjafti og klóm, enda vilja þeir sjálfsagt helzt taka upp allar gjörðir ESB í lagasafn lands síns. Í þessari afstöðu felst efnahagsleg fávísi um hag smáþjóðar og stjórnlagaleg blinda.

 

Óþol ESB:

F.o.m. samþykkt allra aðildarlanda ESB á stjórnarskrár­ígildinu, Lissabon-sáttmál­anum, árið 2009, stefna allar 3 megin­stjórn­einingar ESB, Framkvæmda­stjórn, Ráðherraráð og ESB-þingið, að því að færa hvern málaflokkinn á fætur öðrum undan stjórnkerfi aðildar­landanna og undir miðstýringu ESB, eins og fyrirskrifað er í téðum sáttmála. Til að taka við stjórn málaflokkanna frá aðildar­löndunum beitir Framkvæmdastjórnin þeirri aðferð að setja á laggirnar stofnun fyrir hvern málaflokk og fela henni víðtækar valdheimildir á viðkomandi sviði undir sínu eftirliti. Má nefna Banka­samband ESB, sem EFTA-löndin hafa gengið í, Orku­samband ESB og Orku­stofnun ESB, ACER (=Agency for the Cooperation of Energy Regulators), sem nú stendur styr um á Íslandi og í Noregi. Sameigin­lega EES-nefndin samþykkti að mæla með við þjóðþing EFTA-landanna þriggja 5. maí 2017, að þau innleiddu ÞOL í EES-samninginn, sem m.a. færir endanlegt vald yfir raforkuflutningsmálum landanna til ACER. Nefna má, að í burðarliðnum er 1000 blaðsíðna viðbót frá höfuð­stöðvum ESB, Berlaymont, við ÞOL og á döfinni er sambærileg löggjöf á vinnumálasviði. Norska verkalýðs­hreyfingin girðir sig nú í brók til að veita henni viðnám, en sú íslenzka liggur í hýði sínu.

Í upphafi 10. áratugar 20. aldarinnar var stofnað til EES sem fordyris að ESB fyrir EFTA-þjóðirnar, sem þá voru allar taldar stefna inn í ESB. Þær sömdu síðan allar um aðild að ESB, nema Ísland og Liechtenstein, en norska þjóðin hafnaði norska samninginum árið 1994 í annað sinn. Hið fyrra sinnið var haustið 1972, og var höfundur þessarar greinar þá nýkominn til náms í Þrándheimi og rak í rogastanz yfir hitanum í kosningabaráttunni.

EES-samninginn hefur dagað uppi síðan 1992, sem er óeðlilega langur tími fyrir bráðabirgða fyrirkomulag af þessu tagi. Það getur ekki gengið til lengdar, að fullvalda þjóðir láti bjóða sér að taka upp löggjöf ríkja­sambands til þess að fá að eiga í viðskiptum við fyrirtæki þar. Líklega er enginn viðskiptalegur ávinningur af þessu í ljósi hagstæðs fríverzlunar­samnings Kanada við ESB, sem Íslendingum ætti að standa til boða. Kostnaðurinn, beinn og óbeinn, af þessu fyrirkomulagi er svo mikill, að hann dregur niður lífskjörin hér, eins og drepið verður á. Frjálst flæði fólks hingað hefur vissulega dregið úr þenslu á vinnumarkaði, en skapað jarðveg ólöglegra undirboða á vinnumarkaði og misnotkun á fólki. Fólk af erlendu bergi brotið í landinu nemur nú um 10 % af heildarmannfjölda, sem er mjög hátt á alþjóðlegan mælikvarða. Fólkið ber auðvitað með sér bæði menningu og ómenningu, nýsköpun og glæpafár. Til að ná áttum og giftusamlegri aðlögun fyrir frumbyggja og aðflutta er nú tímabært að spyrna við fótum og staldra við.

Ójafnræði ríkir með EFTA- og ESB-ríkjunum á undirbúnings­stigum mála. Fámennar þjóðir hafa hreinlega ekki bolmagn til að fylgjast með og taka þátt í allri þeirri gerjun, sem á sér stað í Berlay­mont. Það lítur þokkalega út á blaði að setja fram stefnumið um, að Íslendingar skuli nýta alla möguleika til áhrifa, sem EES-samstarfið býður upp á, en til þess gæti þurft 50 búrókrata. Að verja takmörkuðu íslenzku skattfé til slíks er líklega ein óskil­virk­asta leið, sem hugsazt getur við ráðstöfun fjár úr íslenzka ríkis­sjóðinum og kemur ekki til greina. Með sama hætti er furðu­legt að sjá í Stjórnar­sáttmála ríkisstjórnar Katrínar Jakobs­dóttur, að nú skuli settur aukinn kraftur í innleið­ingu gjörða ESB í íslenzk lög og regluverk. Þetta kostar fé og veldur síðan marg­földum kostn­aði í atvinnu­lífinu, er sjaldan til gagns og oft til ógagns eins.

Allar ESB-þjóðirnar eiga fulltrúa með atkvæðisrétt í stjórn ACER, en EFTA-ríkin munu þar aðeins fá áheyrnarfulltrúa við inngöngu í Orkusambandið. Það er ærið verkefni fyrir embættismenn ESB að ná sameiginlegri niðurstöðu með ESB-ríkjunum, og þolinmæði þeirra gagnvart sérkröfum EFTA-ríkjanna er á hverfanda hveli. Er nú svo komið, eftir að brezka þjóðin ákvað að ganga úr ESB í júní 2016, að embættismenn ESB eru hættir að nenna að vinna að undanþágum eða sérlausnum með EFTA. Þannig fengu EFTA-þjóðirnar engum kröfum sínum framgengt í 6 ára samningaþófi um ÞOL, sem nú hefur steytt á skeri, og staða þeirra í Orku­sambandinu verður eins og 2. flokks ESB-ríkis, ef af verður. Sviðsmynd húsbónda og þræls krystallast í ACER.  Í Noregi urðu um Þriðja orkubálkinn (ÞOL) hatrammar deilur í Stórþinginu, og um allan Noreg reis mótmælaalda gegn innleiðingu hans. Sveitarstjórnir og fylkisþing samþykktu mótmælayfirlýsingar og verkalýðshreyfingin lagðist alfarið gegn innleiðingu, augljóslega af ótta við slæmar afleiðingar fyrir atvinnustigið í landinu, og mótmælagöngur með kyndla voru gengnar víða í landinu.  Stórþingið er hins vegar hallt undir ESB-aðild Noregs, og til undirbúnings ESB-aðild samþykkti það inngöngu Noregs í orkusambandið.

Á Íslandi er staðan önnur. Málið var kynnt utanríkismálanefnd Alþingis 2015, og þar varð Frosti Sigurjónsson einn þingmanna til að vara við þessu máli, en það hlaut enga almenna umfjöllun, eins og átti sér þá og æ síðan stað í Noregi. Heimssýn tók ekki þá upp baráttu gegn því, eins og norsku systursamtökin, „Nei til EU“. Eftir að höfundur þessarar greinar vakti rækilega athygli á málinu með vefgreinum og Morgunblaðsgrein, og eftir heimsókn for­manns „Nei til EU“ til Íslands 1. marz 2018 í boði Heimssýnar, tóku 2 stjórnmálaflokkar við sér í aðdraganda Flokksþings Fram­sókn­ar­flokksins og Landsfundar Sjálfstæðis­flokksins, þar sem samþykktar voru tímamóta ályktanir gegn inngöngu Íslands í Orkusamband ESB. Er nú svo komið, að líklegt má telja, að Alþingi hafni umbeðinni innleiðingu í EES-samninginn. Það verður söguleg stund.

 

Valkostur við EES:

Með útgöngu Breta úr ESB skapast alveg ný tækifæri til samskipta Evrópuþjóða utan ESB og annarra við ESB. Í ESB-löndunum, einkum á meðal hinna minni, er vaxandi óánægja með samruna­ferli, flóttamanna­stefnu og peninga­mála­stefnu sambandsins. Á Ítalíu standa yfir stjórnar­myndunar­viðræður, þar sem flokkar, gagnrýnir á ESB, munu sennilega mynda ríkisstjórn. Fleiri þjóðir kunna að kvarnast út úr ríkjasambandinu í kjölfar Breta.   Bretar munu vafalaust gera fríverzlunarsamning við ESB, vonandi eigi síðar en 2020, og Íslendingar og Bretar munu gera með sér fríverzlunarsamning. Íslendingum mun vafalítið einnig bjóðast að gera fríverzlunarsamning við ESB, gangi þeir úr EES, og sé tekið mið af fríverzlunarsamningi Kanada við ESB frá 2017, verður hann jafnvel hagstæðari en núverandi viðskiptakjör í EES, t.d. á sviði sjávarútvegsmála, en á því sviði er ekki fullt tollfrelsi gagnvart ESB, af því að Ísland hafnaði hinni sameiginlegu sjávarútvegs- og landbúnaðarstefnu sambandsins. EFTA-dómstóllinn, sem jafnan dæmir í samræmi við ESB-dómstólinn, hefur kveðið upp óviðunandi úrskurð fyrir Íslendinga um óheftan innflutning á hráu kjöti, eggjum og ógerilsneyddri mjólk. Þessi innflutningur hefur í för með sér hættu á sýkingu manna og búfjár. Það er hrein valdníðsla EES gagnvart sjálfstæðri þjóð að ætla að gera löggjafar­þing þjóðarinnar afturreka með lágmarks varúðar­ráðstafanir sínar 2009 gagnvart stórfelldum heilsufars­legum og þjóðhags­legum hnekki við smit. Það ber að láta steyta á þessu máli. Ef eftirgjöf vegna skuldbindinga EES-samningsins er óhjákvæmileg, þá ber fremur að segja þeim samningi upp. Skaðleg langtímaáhrif eftirgjafar geta orðið óafturkræf hérlendis.  

Með útgöngu úr EES geta sparazt hérlendis gríðarlegir fjármunir, ef samtímis verður ráðizt í grisjun reglugerða­frumskógarins og minnkun eftirlitsiðnaðarins eftir föngum. Verzlunarráð Íslands hefur komizt að þeirri niðurstöðu, að beinn og óbeinn kostnaður atvinnulífsins vegna íþyngjandi opinberra kvaða nemi um 175 miaISK/ár og vaxi um 1,0 %/ár, mest vegna minni framleiðni­aukningar af völdum tíma og kostnaðar af reglugerðum og eftirlitsstofnunum. Auðvitað verður í nútíma þjóðfélagi ómögulegt að afnema þessar kvaðir, en það er brýnt að skera slíkan kostnað niður við trog í litlu þjóðfélagi, þar sem sárafáir starfsmenn eru að jafnaði í hverju fyrirtæki í samanburði við meginland Evrópu, sem regluverkið er sniðið við. Raunhæft er að spara tæplega 50 % af þessari „yfirbyggingu“eða rúmlega 80 miaISK/ár. Til að setja þetta í launasamhengi gætu allir launamenn landsins fengið 4 % hækkun launa fyrir vikið, en skynsamlegra er þó að nýta svigrúmið til að auka framleiðnina rækilega og endurvinna þannig samkeppnishæfni atvinnulífsins með fjárfestingum í framleiðni­aukandi tækni.

 

Orkusamband ESB:

Orkusamband ESB er skilgreint með Þriðja orkumarkaðslagabálki ESB frá 2009 (ÞOL). Til að sinna nauðsynlegum verkefnum til að framfylgja stefnumiðum Orkusambandsins var Orkustofnun ESB, ACER, komið á laggirnar í Ljubljana 2011. Hún hefur á sinni könnu að samtengja öll lönd Orkusambandsins svo rækilega, að bæði rafmagn og eldsneytisgas geti flætt frjálst og hindrunarlaust á milli svæða og á milli landa innan Orkusambandsins. Orkulindir Íslands innihalda enn ekkert jarðgas, en það er þó ekki útilokað, að það finnist innan efnahagslögsögunnar, og rannsóknir hafa staðið yfir á Drekasvæðinu, eins og menn vita, hvað sem úr þeim verður. Hins vegar eru hér tiltölulega miklar endurnýjan­legar orkulindir, og það er einmitt rafmagn úr slíkum orkulindum, sem ACER er á höttunum eftir. Til að auka afhendingar­öryggi raforku og bæta nýtingu orkuveranna, einkum hinna sjálfbæru (aðallega vind- og sólarorkuvera), er stefnumið ACER að bæta tengingar á milli rafvorkukerfanna að svo miklu leyti, að verðmunur á milli þeirra verði minni en 2,0 EUR/MWh eða tæplega 0,25 ISK/kWh á frjálsum markaði. Gangi Ísland í Orkusambandið, verður hvergi meiri verðmunur á milli „nágranna“ en á milli Íslands og Bret­lands. Hann er rúmlega 3,0 ISK/kWh eða tólffalt viðmiðið. Þetta er skýringin á því, að ACER hefur tekið sæstrengs­verkefnið „Ice Link“, sem er um 1200 MW sæstrengur til Bret­lands, inn á forgangsverkefnaskrá sína, enda mun ACER hafa það í hendi sér, ef Alþingi samþykkir ÞOL, að hefja undirbúning verkefnisins af fullum krafti án þess að ræða við kóng eða prest hérlendis um það. Með samþykkt „bálksins“ felur Alþingi ACER sjálfdæmi um tilhögun raforkuflutningsmála innanlands og að og frá landinu. Hvorki Alþingi né ríkisstjórn verða eftir það spurð um þessi mál, nema EES-samninginum verði sagt upp, enda er það megin­hlutverk ACER að ryðja öllum staðbundnum hindrunum úr vegi frjálsra og hindrunar­lausra raforku­flutninga um allt svæðið, svo að 5. frelsið bætist við á Innri markaðinum. Slíkar staðbundnar hindranir eru t.d. stefna stjórnvalda um að nýta hagkvæma innlenda orku til atvinnusköpunar um allt land.

Allir sjá, að Íslendingar eru á allt öðru róli en ESB-ríkin í orku­málum og eiga enga samleið með meginlandinu í þessum efnum, enda voru orkumál ekki eitt hinna umsömdu sviða í upphaf­lega EES-samn­ingnum, sem var settur á laggirnar til að ákvarða leikregl­urnar fyrir frelsin 4 á Innri markaðinum, þ.e. fyrir frjáls vöruviðskipti, frjáls þjónustu­viðskipti, frjálsa fjármagns­flutninga og frjálsa för fólks innan EES. Íslendingar eiga alls ekki að samþykkja útvíkkun á gildis­sviði EES-samningsins, því að þannig nálgast þeir enn meir að verða undirsátar Brüssel-valdsins. Ástæðan er sú, að ESB-ríkin eru í samrunaferli, og Fram­kvæmda­stjórnin meðhöndlar EFTA-ríkin nú sem annars flokks ESB-ríki, þ.e.a.s. ætlar að setja þau undir stjórn stofnana, eins og ACER, sem þau hafa ekkert komið að mótun á og eru ekki fullgildir aðilar að. Þetta stríðir algerlega gegn Stjórnarskrá Íslands, 2. gr., og kemur þess vegna alls ekki til mála í huga annarra en ESB-sinna. Að sjálfsögðu skiptir engu máli í þessu sambandi, hvort aflsæstrengur til útlanda er nú fyrir hendi eða ekki.

Niðurstaða:

EFTA-ríkin í EES eru í hlutverki þrælsins á höfuðbólinu. Þau hafa hingað til tekið því, sem að þeim var rétt. Húsbóndinn færir sig hins vegar stöðugt upp á skaptið, svo að nú er komið að því að toga í neyðarhemilinn og segja: „hingað og ekki lengra“.   Stórþingið féll á prófinu, þótt norska þjóðin stæðist það með glans. Í Noregi hefur nú myndazt gjá á milli þings og þjóðar. Á Íslandi blása samt aðrir og gæfulegri vindar. Það virðist ætla að verða fullur samhljómur á milli þings og þjóðar í hinu svo kallaða ACER-máli, sem er á málaskrá ríkisstjórnarinnar á vorþinginu 2018.

ACER-málið er stórmál fyrir Íslendinga, þótt enginn sé enn aflsæstrengurinn til útlanda.  Það snýst ekki um eignarrétt yfir orkulindunum að þessu sinni, heldur um ráðstöfunarréttinn á raforkunni. Eiga lýðræðislega kjörnir fulltrúar á Íslandi að eiga möguleika á að stýra notkun hennar í þjóðhagslega hagkvæma farvegi, eða á að láta markaðsöfl niðri í Evrópu um að beina henni til hæstbjóðenda þar? Á milli þessara tveggja kosta eru himinn og haf, og það er ótrúlegt, að Alþingi Íslendinga skuli árið 2018, á einnar aldar afmælisári fullveldis landsins, vera sett í þá veruleikafirrtu stöðu að þurfa að velja á milli þessara tveggja kosta.

 

Garðabæ, 8. apríl 2018,

Bjarni Jónsson, rafmagnsverkfræðingur

Finna lausn án þátttöku Íslands

Gæði EES-samningsins harla lítil í reynd

"EES-samningur­inn með öllum sínum ótelj­andi til­skip­unum núll - venju­legur frí­verzl­unar­samn­ingur einn. Það er að sjá, að flestir íslenzkir hag­fræð­ingar og stjórn­mála­menn hafi síðustu ára­tugi haft rangt fyrir sér," ritar Sig­urð­ur Ragnars­son, félagi í Samtökum um rann­sóknir á Evrópu­sambandinu og tengslum þess við Ísland, á Facebók sína um þá frétt, að Kanada nýtur betri kjara en Ísland í sínum nýja frí­verzl­unar­samningi við Evrópusambandið! Og Kanada sleppur þar, vel að merkja við þann annmarka EES-samningsins, að taka þurfi um heilu laga- og tilskip­ana­gerð­irnar frá Brussel­valdinu á ákveðnum sviðum.

Kanadískar sjávarafurðir fá nú mun betri aðgang að innri markaði Evrópu­sambandsins en Íslendingar njóta í gegnum EES-samninginn. Orð Guðlaugs Þórs Þórðar­sonar ut­an­rík­is­ráðherra í tilefni af frétt þessari virðast stærilát og út í hött, í stað þess að hann hugi að ótvíræðum kostum þess að segja upp EES-samningnum.

Samanber ennfremur snjalla og afar íhugunar­verða grein Bjarna Jónssonar rafmagns­verkfræðings nýlega: EES-samningurinn verður sífellt stórtækari.

Jón Valur Jensson.

Kanada nýtur betri kjara en Ísland

Snjall er Björn í greiningunni; Þorgerður Katrín lætur á sér skilja að kúvent sé ESB-stefnu Viðreisnar

En ekki er mikið að marka það; öll forystusveit Viðreisnar (sjá nöfnin) hefur frá upphafi haft Evrópu­sambandið fyrir augum sem sínar ær og kýr, sína Útópíu og himn­esku Je­rúsalem!

Komum rétt strax aftur að Þorgerði, en fyrst er að nefna, að Björn Bjarna­son rekur í frábærlega skýru yfirliti* ESB-umfjöllun Sjálfstæðisflokksins frá því haustið 2008 og fram undir þetta. Það er lærdómsríkt mörgum og áminning um að taka ekki mikið mark á áróðri ESB-kröfugerðar­fólks á Austurvelli um árið.

Aðspurð um það af fréttamanni Rúv, hvort Viðreisn, ef henni er boðið að stjórnar­myndunar­borði, mundi setja það sem skilyrði að gengið verði til atkvæða­greiðslu um áfram­haldandi viðræður við ESB á næsta kjör­tímabili, svaraði Þorgerður:

"Á þessu stigi tel ég rétt að flokkar setji ekki fram nein skilyrði."

Um þetta segir Björn á vef sínum, bjorn.is*:

Í ljósi sögunnar markar þetta svar tímamót. Viðreisn setur ekki atkvæða­greiðslu um framhald ESB-aðildar­viðræðna sem skilyrði fyrir myndun ríkisstjórnar. 

En hann bætir líka við:

Eftir yfirlýsingu Þorgerðar Katrínar sem vitnað er til hér að ofan vaknar spurning um hvort Viðreisnarfólk á samleið með Viðreisn. Hafi flokkurinn verið stofnaður um eitthvert málefni, sneri það að þjóðaratkvæðagreiðslunni um framhald ESB-viðræðna. Nú boðar flokksformaðurinn að ekki verði staðið við það loforð bjóðist ráðherrastólar.

Ólíklegt er að þessi yfirlýsing flokks­formannsins um hvarf frá meginstefnu flokksins breyti nokkru um aðdráttarafl hans við stjórnarmyndun.

Já, ekki er það traustsverðugt að stinga stefnu sinni niður í skúffu, þegar ráð­herrasætin bjóðast. Þetta gerði þó Steingrímur J. með hrikalegum afleiðingum árið 2009, eins og öllum á að vera kunnugt. Nú fer Þorgerður Katrín í hina áttina, en þó verður Viðreisnar-flokkurinn ávallt grunaður um græsku í okkar fullveldis­málum. Og þó að bæði Samfylking og "Viðreisn" verði að kyngja því, að þeirra heittelskaða ESB verður ekki á dagskrá hér næstu fjögur árin, þá er hætt við því, að þau reyni í millitíðinni að fara Fjalla­baksleið að því langtíma-markmiði, með því að vinna að því á þingi að spilla fyrir fullveldi­sákvæðum gildandi stjórnarskrár, en Logi Einarsson, formaður Sf., vill einmitt gera stjórnar­skrárbreyt­ingar að skilyrði fyrir því, að flokkur hans fáist til að taka þátt í stjórnarmyndun.

Hér er því full þörf á að vera áfram á verði, þótt sannfæring sumra sé kannski tíma­bundið til sölu fyrir völd og áhrif ráðherrastóla.

* Formaður Viðreisnar afneitar flokksstefnunni.

Jón Valur Jensson.

ESB er út úr öllu korti, ef Framsóknarflokkurinn fer í ríkisstjórn

Lilja Alfreðsdótt­ir, fv. utan­rík­is­ráðherra, bráð­skýr og snörp, eins og al­þjóð veit, lætur ekk­ert rugla sig um nauð­syn­leg megin­atriði stjórn­mála fram und­an. Þar er t.d. Evrópu­sam­band­ið alls ekki uppi á borð­um, ekki frekar en að skipt­ast á sendi­herrum við plánetuna Mars.

„Við för­um bara í þetta á grund­velli mál­efn­anna og hvað hægt er að gera og hvað er ekki hægt að gera,“ seg­ir hún í sam­tali við Hjört J. Guðmundsson á mbl.is, spurð um mögu­leg­ar stjórn­ar­mynd­un­ar­viðræður. Hún hafi ekki í hyggju að segja neitt af­ger­andi í þeim efn­um fyrr en fyr­ir liggi nokkuð skýr­ar lín­ur. (Mbl.is, nánar þar)

Lilja hefur þegar sagt í sam­tali við Morg­unút­varp Rás­ar 2 í gær, að niðurstaða þing­kosn­ing­anna á laug­ar­dag­inn sé ekki vís­bend­ing um að kjós­end­ur vilji að Evr­ópu­mál­in verði sett á dag­skrá, þ.m.t. þjóðar­at­kvæði um hvort taka ætti frek­ari skref í átt að inn­göngu í Evr­ópu­sam­bandið. Mörg önn­ur mál væru miklu brýnni.

Benti hún á að rík­is­stjórn í út­varpsþætt­in­um að Evr­ópu­sam­bands­málið hefði leikið vinstri­stjórn­ina 2009-2013 grátt, ekki síst þar sem hún hafi ekki verið skipuð flokk­um sem hafi verið ein­huga um að ganga í sam­bandið. Í sam­tali við mbl.is seg­ir hún að önn­ur lexía frá þeirri rík­is­stjórn væri að fær­ast ekki of mikið í fang. Það er ein­fald­lega óþarfi að flækja lífið að óþörfu." (Mbl.is)

Enginn ágreiningur er milli formanns og varaformanns Framsóknarflokksins um þessa stefnu, eins og heyra mátti á viðtali við Sigurð Inga í kvöldfréttum Sjónvarps í gær. Þótt hann slægi ekki 4-6 flokka stjórn út af borðinu sem hugsanlega, tók hann skýrt fram, að sú stjórn yrði að vera sammála um þau mál sem hún hefði á sínum verkefnalista. 

Þetta útilokar vitaskuld, að ESB-málið geti orðið þar á meðal.

VIÐAUKI um evrumál

Mjög er athyglisverður leiðari Þorbjarnar Þórðarsonar í Fréttablaðinu í dag: Engin töfralausn. Þar segir hann m.a. um evrumálin:

Lengi vel hafa Íslendingar kvartað undan háum vöxtum og óstöðugleika sem fylgifiskum íslensku krónunnar. Ókostirnir sem fylgja myntsamstarfinu um evruna eru síst skárri. Með aðild að myntsamstarfinu væru Íslendingar að færa yfirstjórn peningamála í hendurnar á Evrópska seðlabankanum og Eurogroup, hóps fjármálaráðherra evruríkjanna, þar sem ákvarðanir eru teknar með mjög ólýðræðislegum hætti eins og kom bersýnilega í ljós þegar skuldakreppan í Grikklandi var í hámæli. Þá er engin leið að spá fyrir um hvaða áhrif evran hefði á vinnumarkaðinn á Íslandi og fremur líklegt en hitt að atvinnuleysi muni aukast mikið. Þá myndi íslenska ríkið missa forræði á peningastefnunni og ekki geta notað gjaldmiðilinn sem sveiflujöfnunartæki. Það er mikilvægt að hafa hugfast að íslenska krónan er í senn upphaf flestra okkar vandamála í hagstjórn en lausnin á þeim á sama tíma.

Það mun taka mörg ár fyrir evruríkin að koma sér saman um breytingar á myntsamstarfinu til að tryggja stöðugleika til framtíðar. Að þessu virtu er erfitt að sjá hvers vegna ESB og aðild að myntsamstarfinu um evruna ættu að vera á dagskrá íslenskra stjórnmála í dag enda er evran engin töfralausn.

Jón Valur Jensson.

„Kemur í ljós hverjir ná saman“

ESB-umsóknarendurnýjun er út úr myndinni, og meint "frjálslyndi" sumra er eins og hver önnur Pótemkíntjöld

Heill ESB-flokkur þurrk­aðist út af þingi (BF). Annar lemstr­aðist stórlega, hélt þó 4 þing­mönn­um af 7, en sjálfur for­mað­urinn féll með mikl­um dynk: Bene­dikt Jóhann­esson sem fekk aðeins 2,1% stuðn­ing kjósenda í NA-kjör­dæmi! Er það býsna verð­ugur enda­punktur á ferli hans sem stjórn­mála­manns.

Þótt Samfylking hafi aukið fylgi sitt (bætti á sig 6,4% kjósenda, þ.e. rúml. 1/3 af samanlögu fylgi Miðflokksins og Flokks fólksins), þá vegur það ekki upp á móti 9,8% fylgishruni hinna ESB-flokkanna (6% hjá "Bjartri framtíð" og 3,8% hjá "Viðreisn").

Hvað sem vinstri flokkar reyna að bralla, mun þeim ekki koma saman í vinstri stjórn, og Sigurður Ingi á að halla sér að B,D,F+M-lausninni. Allir flokkarnir eru fullveldis­sinnaðir og allir leiðtogar stærri flokkanna í þeirri samsteypu hafa reynslu sem forsætisráðherrar og geta sameinazt um ýmis önnur markmið, um áframhald hagvaxtar og vonandi að bæta kjör fátækra og lækka vexti. Sitja verður Sigurður Ingi á sátts höfði við Sigmund Davíð og gagnkvæmt, landinu til heilla. Má ekki gera ráð fyrir neinu minna en að þeir séu nógu þroskaðir til þess.

Já, algert var afhroð Bjartrar framtíðar með 1,2% fylgi!

Fréttablaðið ber okkur þá "frétt" í dag, að "frjálslyndir hrynja af þinginu". Segja hverjir?

1. ESB-sinnað Fréttablaðið!
2. Tapsár varaformaður Viðreisnar, Jóna Sólveig Elínardóttir, sem missti þingsæti sitt og fekk aðeins 3,1% stuðning kjósenda í Suðurkjördæmi! Er hún hlutlaus um það, hver er svona "frjálslyndur"?
3. Eiríkur Bergmann Einarsson, fyrrverandi starfsmaður ESB í Ósló og núverandi styrkþegi ESB á Bifröst -- og er þó enn til kvaddur sem marktækur álitsgjafi í Rúv og Fréttablaðinu!

En hvað er svona "frjálslynt“ við að:

a) svipta Lýðveldið Ísland sjálfsákvörðunarrétti í eigin málum og gefa frá okkur æðsta og ráðandi löggjafarvald til Brussel? Ennfremur að kyngja því vegna valdboðs frá Brussel, að hvalveiðar verði harð­bannaðar, einnig selveiðar og hákarla­veiðar og að flótta­manna­kvótar verði einhliða ákveðnir handa okkur í Berlín og Brussel.

b) fara illa með sauðfjárbændur? Þorgerður Katrín, Benedikt og frændi hans forsætisráðherrann gátu ekki séð af nokkrum hundruðum milljóna til að koma í veg fyrir meiri háttar slátrun á þessari nauðsynlegu stétt, þótt hitt gætu þau: hent meira fé í 30-40 manna hóp lögfræðinga sem þrífast á því að tefja mál tilefnislausra hælisleitenda!

Straumur kjósenda í þessum kosningum var í heildina frá evrópska stórveldinu, sem hefur gert okkur nógu marga skráveifuna hingað til.

Nú er lag til að gera það, sem Styrmir Gunnarsson er alltaf að hvetja okkur til: að Alþingi dragi aðildarumsóknina ólögmætu formlega til baka, eins og svissneska þingið hefur nú þegar gert.

Jón Valur Jensson.

Stjórnarandstaðan fundaði í morgun

Að bera fé á menn! - og af ESB- og stjórnar­skrár­málum í aðdraganda kosninga

Ósiðlegt er að bera fé á sveit­ar­stjórn og bændur vegna virkj­ana á Ströndum og Suðurlandi.

Siðlaust var og að bera fé á 25 manns sem voru sviptir kjör­bréfi á stjórn­laga­þing, til þess að þeir tækju sæti í "stjórn­lagaráði" í stað­inn, ólög­mætri nefnd, eins og Jóhönnu­stjórnin beitti sér þó fyrir, af því að henni var svo í mun að einmitt þeir menn gætu beitt sér fyrir sem fljótlegastri aðferð til að véla þjóðina inn í Evrópusambandið.

Þess vegna bauð Jóhönnustjórnin tvöföldun launa "stjórnlaga­ráðs­manna", fjóra mánuði á fullu þingfarar­kaupi alþingis­manna, í stað tveggja, eins kveðið var á um í lögunum um stjórnlagaþing -- þeim lögum sem enn voru í gildi, þegar 30 þingmenn kusu þessa nefnd ("stjórnlagaráð") þvert gegn ákvæðum þeirra laga!

Í 111. grein stjórnarskrár-tillagnanna frá "ráðinu" var opnað á billega og snögga leið til þjóðar­atkvæða­greiðslu (einnar, ekki tveggja, eins og núverandi stjórnar­skrá myndi einungis leyfa) um fullveldisafsal til Evrópu­sambandsins, hvenær sem inn­limunar­sinnar og Brussel­menn sæju sér hentugt tækifæri til þess. Enn­fremur er með 67. greininni hlífðarlaust reynt að koma í veg fyrir, að þjóðin fái eftir á (fullsödd af veru í Evrópu­sambandinu) að krefjast þess að fá þjóðar­atkvæðagreiðslu um úrsögn úr stórveldinu!

Og enn er reynt af ýmissa vinstri flokka hálfu að keyra s.k. "nýja stjórnaskrá" í gegn í hugsanlega yfirvofandi vinstri stjórn (sem auk þessa mun e.t.v. hafa úrsögn Íslands úr Norður-Atlants­hafs­banda­laginu á verkefnaskrá sinni, sem og móttöku um eða yfir 7.000 kvóta­flóttamanna og hælis­leitenda, ef Vinstri græn fá að ráða). Taka má fram, að yrði Ísland gert að einu tannhjóli Evrópu­sam­bands­ins, yrðum við EKKI gerð sjálfráð um ákvörðun á fjölda kvóta­flóttamanna; slík ákvörðun yrði tekin í Berlín og Brussel, rétt eins og við fengjum þá ekki að halda hér áfram hvalveiðum, sela- og hákarlaveiðum.

FYLGIGÖGN

I.

Skipan stjórnlagaráðs var ólögmæt

Stjórnvöldum bar að fylgja ógildingu stjórnlagaþingskosninga eftir með því að endurtaka kosninguna í löglegri mynd; í staðinn var skipað ólöglegt ráð!

S.k. stjórnlagaráð er ólögmætt, stofnað gegn þágildandi stjórnlagaþings- og kosningalögum. 30 alþingismenn veittu 25 umboðssviptum ólögmætt umboð sitt (ekki þjóðarinnar) til að véla um stjórnarskrána, sbr. kæru:

"Til Hæstaréttar Íslands, Ríkislögreglustjóra og Umboðsmanns Alþingis

Við undirrituð vorum í hópi frambjóðenda til stjórnlagaþings haustið 2010. 

Hér með mótmælum við stofnun stjórnlagaráðs, sem við teljum andstætt stjórnlögum, í stað þess stjórnlagaþings sem ríkisstjórn Íslands og Alþingi voru að lögum bundin að koma á fót. Við óskum eftir því að Hæstiréttur skoði hér rökstudd umkvörtunarefni okkar í mörgum liðum og fylgi málinu eftir með úrskurði sínum og jafnvel lögbanni á starf stjórnlagaráðs, ef réttinum þykir það rétt leið í málinu. Við áskiljum okkur ennfremur bótarétt vegna kostnaðar okkar og tapaðra réttinda, ef ekki verður farið að kröfum okkar.

1. Með lögum um stjórnlagaþing (nr. 90 25. júní 2010) var a) vísað til almennra kosningalaga, þannig að það var 100% eðlilegt, að kröfur þeirra síðarnefndu laga voru í úrskurði Hæstaréttar fyrr á þessu ári gerðar að mælistiku og forsendu fyrir mati á því, hvort kosningin hefði farið löglega fram; b) ennfremur var í lögunum um stjórnlagaþing kveðið skilmerkilega á um, að til Hæstaréttar Íslands skyldu berast hugsanlegar kærur vegna framboðs manna og kjörs þeirra, sem og um kosningarnar og reglur um þær. Stjórnvöld, sem sjálf sömdu þessi lög, geta því ekki kvartað eftir á og látið eins og Hæstiréttur hafi verið með slettirekuhátt eða misbeitt valdi sínu.

2. Hæstiréttur úrskurðaði kosningarnar og kjör mannanna tuttugu og fimm brjóta í bága við lög þar um og að það væri því ógilt.

3. Í samræmi við það afturkallaði landskjörstjórn kjörbréf 25-menninganna.

4. Skv. ákvæðum kosningalaga, sem náðu yfir þetta og jafnan hefur verið farið eftir, átti að endurtaka kosninguna. Það var ekki gert! 

5. Í stað þess var stofnað til þess, sem dr. Þráinn Eggertsson prófessor hefur kallað "hrakval" manna til stjórnlagaráðs. Á sama tíma var ákveðið að nánast tvöfalda setutíma þess (ætlað, að það standi frá 6. apríl til loka júlímánaðar).

6. Þingsályktunartillaga sem stjórnarmeirihlutinn fekk samþykkta, þó án meirihluta þingmanna (með 30 atkvæðum gegn mótatkvæðum) afnam ekki lögin um stjórnlagaþing. Þau eru enn í gildi, en ríkisstjórnin vill ekki framfylgja þeim!

7. Almenningur á fullan rétt á því að fá sitt eiginlega stjórnlagaþing, ekki fundi og ályktanir einhvers ráðs sem hefur ekki lögmætt umboð þjóðarinnar, heldur einungis frá veikum meirihluta alþingismanna, sem sé án breiðrar samstöðu um fyrirbærið.

8. Frambjóðendur til stjórnlagaþings, sem náðu ekki kosningu, eiga fullan og lögvarinn rétt á því að kosningin verði endurtekin, en í þetta sinn með traustum hætti. Jafnvel þótt óvíst sé, hvort þeir allir eða þorri þeirra vilji nýta sér þann rétt, munu ugglaust margir vilja fá úr þeim rétti sínum skorið með úrskurði Hæstaréttar.

9. Við frambjóðendur eigum ekki aðeins hagsmuna að gæta vegna möguleika okkar á því að ná kosningu, heldur einnig vegna vinnu og útlagðs kostnaðar margra okkar til að kynna sig og sín stefnumál í aðdraganda stjórnlagaþings, sem ríkisstjórnin og fylgismenn hennar á þingi hafa síðan sópað undir teppið.

10. Eðlilegt virðist því að leita úrskurðar Hæstaréttar Íslands á því, að stjórnvöldum hafi borið að fylgja ógildingu stjórnlagaþingskosninga eftir með því að endurtaka kosninguna í löglegri mynd, sem og að lagaleg réttindi og hagsmunir frambjóðenda, annarra en hinna 25 (26), skuli viðurkenndir og varðir.

11. Röng eða a.m.k. ósönnuð er sú fullyrðing að ágallar kosninganna í haust hafi ekki verið með þeim hætti að þeir hafi getað haft áhrif á úrslit kosninganna. Þvert gegn því áliti eða þeirri fullyrðingu segir Róbert Spanó, prófessor og forseti lagadeildar Háskóla Íslands, í viðtali við Morgunblaðið 25. febrúar sl.: "Að mínu áliti verður niðurstaða Hæstaréttar ekki skilin með öðrum hætti en svo að þeir annmarkar sem Hæstiréttur taldi vera á stjórnlagaþingskosningunni, sem í tveimur tilvikum voru taldir verulegir, hafi í eðli sínu verið til þess fallnir að hafa áhrif á úrslit kosninganna." (sjá hér: http://mbl.is/mm/gagnasafn/grein.html?grein_id=1368993&searchid=816fc-0a4e-b75e2 ).

12. Við álítum það ógæfulegt upphaf að stjórnarskrárbreytingum – jafnvel "nýrri stjórnarskrá"! – að gera það á grundvelli lagabrota og með aðstoð ráðs sem ekkert umboð hefur frá þjóðinni; jafnframt teljum við ísjárvert, að ýmsir 25-menninganna virðast nú þegar hafa farið út fyrir verkefnasvið sitt. 

Þá var t.d. sú röksemd framkvæmdavaldsins, að endurkosning sé dýr, ekki tæk, því að vel var unnt að hafa hana 9. apríl, með Icesave-kosningunni, en ríkisstjórnin kaus einfaldlega að fara ekki þá leið, heldur aðra sem ekkert rúm var fyrir í stjórnlagaþingslögunum.

Vinsamlega takið þessa stjórnsýslukæru/málskot okkar til athugunar og meðferðar.

Reykjavík, 6. apríl 2011."

Með fylgdu undirskriftir nokkurra frambjóðenda til stjórnlagaþings.

 

II.

Var athæfi stjórnarliða við skipan stjórnlagaráðs verjanlegt?

9. október 2012, DV.is, eftir Jón Val Jensson.

Stór var þessi fyrirsögn í DV 1. október: MÚTUR MUNU EKKI LÍÐAST. Þar segir frá frumvarpi innanríkisráðherra í samræmi við samning Evrópuráðsins gegn spillingu og í takt við tilmæli GRECO, samtaka ríkja gegn spillingu. Þar var því beint til Íslands "að tryggja að ákvæði almennra hegningarlaga um mútur og áhrifakaup næðu einnig til alþingismanna..."

Þetta var ágæt áminning til Íslendinga, sem senn ganga til kosninga um umbyltingu stjórnlaga okkar að óskum eða kröfum s.k. stjórnlagaráðs, sem í róttækni sinni fór langt fram úr yfirlýstum vilja þjóðfundarins 6. nóv. 2010 og bjó meira að segja til lúslétt heimildarákvæði um framsal fullveldis til erlends ríkjabandalags (111. gr. tillagananna). Öfugmælasamtökin "Já Ísland" hafa sérstaklega fagnað því ákvæði, sem heimilar einfalda skyndikosningu hvenær sem naumum meirihluta þingheims þókknast um innlimun Íslands í Evrópu­sambandið -- þ.e.a.s. nema meirihlutinn geri eins og ég hinn 20. næstkomandi: greiði atkvæði gegn þessari stjórnarskrártillögu í heild, því að það er eina leiðin til að losna við hina evrókratísku 111. grein!

En þegar gjörðir Alþingis 24. marz 2011 eru skoðaðar, virðist sérstök ástæða til að spyrja: Var tekin meðvituð ákvörðun um það meðal ráðandi afla í stjórnar­flokkunum að beita e.k. "áhrifakaupum" til að koma s.k. stjórnlagaráði á koppinn -- ekki aðeins heimildarlaust og í fullu ósamræmi við úrskurð Hæstaréttar, heldur einnig þvert gegn grundvallar-verkaskiptingu meginþátta ríkisvaldsins skv. stjórnarskrá lýðveldisins og þar að auki þvert gegn lögunum um stjórnlagaþing (nr. 90 / 25. júní 2010)? Skoðum fyrst forsöguna.

Sköpun stjórnlagaráðs ólögmæt
Nefnd lög um stjórnlagaþing fólu í 15. gr. Hæstarétti Íslands að úrskurða um hugsanlegar kærur frá kjósendum vegna kosningarinnar o.fl. atriða, og það gerði hann 25. janúar 2011 í fullskipuðum rétti með samhljóða niðurstöðu um ógildingu kosningarinnar vegna annmarka (þ. á m. tveggja verulegra) á framkvæmd hennar.

Ennfremur vísuðu stjórnlagaþingslögin (ekki sízt í nefndri 15. gr.) til laga um kosningar til Alþingis nr. 24 / 16. maí 2000, en í samræmi við ákvæði 115. gr.  síðarnefndu laganna bar viðkomandi ráðuneyti að kveðja til nýrra kosninga í stað hinnar ógiltu kosningar til stjórnlagaþings. Það var hins vegar ekki gert, heldur vélað um það að fara að hvatningu Illuga Jökulssonar o.fl., sem hagsmuna áttu að gæta, um að fara einfaldlega "fram hjá" úrskurði Hæstaréttar.

Þetta var samt ekki jafn-einfalt og það virtist -- það var ekki aðeins "farið á svig við" hæstaréttarúrskurðinn, eins og próf. Róbert Spanó, forseti lagadeildar HÍ orðaði það í viðtali við Morgunblaðið 25.2. 2011, heldur var beinlínis brotið freklega gegn lögunum um stjórnlagaþing, og vel að merkja, takið eftir þessu: Þau lög voru í FULLU GILDI, þegar sá fáheyrði atburður átti sér stað á Alþingi 24. marz 2011, að 30 þingmenn greiddu atkvæði með því að bjóða hinum 25 kjörbréfasviptu frambjóðendum setu í "stjórnlagaráði" til að annast það verkefni, sem að gildandi lögum tilheyrði hinu fyrir fram ákveðna stjórnlagaþingi!

Frambjóðenda freistað
Vitað var, að efasemdir voru í margra hugum um þetta, enda var hér um margföld réttarbrot að ræða og fleiri en hér eru talin. En eins og til að bæla niður þær efasemdir kom allt í einu um þær mundir fram sú hugmynd að lengja setutíma "stjórnlagaráðs" upp í allt að tvöfalt miðað við þá tvo mánuði, sem stjórnlagaþingið átti að sitja. Launin áttu að verða fullt þingfararkaup alþingismanna (og hlunnindi), en sem sé boðið upp á fjóra mánuði, ekki tvo! Þetta losaði milljón í aukahlut hvers og eins hinna 25 og reyndist sem sé ekki koma í veg fyrir, að þeir tækju að sér "verkefnið" í umboði vinstri flokkanna og þriggja framsóknarmanna eða samtals 47,6% þingmanna! (heimild: http://www.althingi.is/dba-bin/atkvgr.pl?nnafnak=44294).

Að þessi fjögurra mánaða setutími hinna kjörbréfasviptu hafi verið siðlaust tilboð á þessum viðkvæma ákvörðunartíma hinna sömu 25 umboðslausu, getur naumast verið eitthvað sem mér einum flýgur í hug. Innanríkisráðherrann ætti að grandskoða sitt eigið mútufrumvarp með þetta í huga, en taka ber fram, að eins og Jón Bjarnason studdi hann ekki hina dæmalausu þingsályktun 24. marz 2011, þótt níu þingmenn VG hafi látið sig hafa það að greiða atkvæði með ólögmætinu.

Mætum svo öll á kjörstað 20. október til að segja hreint og skýrt NEI við þessu hneykslisplaggi.

Jón Valur Jensson (9. okt. 2012). Höfundur er guðfræðingur og prófarkalesari, formaður Samtaka um rannsóknir á Evrópusambandinu og tengslum þess við Ísland, bauð sig fram til stjórnlagaþings og fekk 2.964 atkvæði í þeirri kosningu 27. nóvember 2010. 

III.

Vitnisburður Valgerðar: "Ríkisskipuð nefnd"!

Hvað var þetta stjórnlagaráð? Ríkisskipuð nefnd, viðurkenndi sjálf Valgerður Bjarnadóttir, þáverandi formaður stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar Alþingis! Sjá hér:  http://jvj.blog.is/blog/jvj/entry/1263362/ (Valgerður viðurkennir gloríur og brotavilja stjórnlagaráðs í þágu ESB). Þetta var sem sé EKKI ráð eða nefnd með þjóðarumboði, heldur einber nefnd á vegum 30 lögbrjóta í hópi alþingismanna!

IV.

VIÐAUKAHUGLEIÐINGAR

Það stóð aldrei til, skv. vegvísun Þjóðfundarins 6. nóvember 2010, að fara út í allsherjarbreytingar á stjórnarskránni, en þetta var þó það, sem Þorvaldarliðið dirfðist að gera, hvatt áfram af hans enþúsísma og ofuráhuga árum saman, sem sumir villtust á sem það þýddi yfirburðaþekkingu og rétta hugsun um rétta aðferð (!).

Það er einhver öruggasta leið til að 1) fara offari, 2) hafa með (og sjást yfir) alls kyns slysatillögur sem geta haft andhverf eða óþægileg áhrif eða rekast á mörg horn í lagasafni og stjórnkerfi ríkisins,* þegar menn (umboðslausir raunar) voga sér að stokka upp alla stjórnarskrána í einu, í stað þess að taka fyrir nokkuð afmörkuð svið hennar í þrepum eins og Þjóðfundurinn hafði lagt til að þessu sinni og eins og gert hafði verið fram að því (vissulega kannski of hægt og a.m.k. um kjördæma- og kosningaskipan landsins allt of hægt), þ.e. með breytingum á henni stig af stigi með tímanum.

En með bráðræði hins ólögmæta** "stjórnlagaráðs" tókst Þorvaldarliðinu þeim mun auðveldar að fela landsöluáform sumra í liðinu í vissum greinum þar : með opinni, billegri heimild í 111. greininni, "Framsal ríkisvalds", til að framselja það "til alþjóðlegra stofnana sem Ísland á aðild að í þágu friðar og efnahagssamvinnu" (! -- "sniðugt" að hafa beinan áróður með!) og með 2. setningunni í 67. greininni, sem bannar beinlínis þjóðinni að fá að krefjast atkvæðagreiðslu um að snúa við slíkri framsals-ákvörðun! Og ekki aðeins var þessi lands- og þjóðarháski innifalinn þarna í frumskógartillögum "ráðsins", heldur var vísvitandi sleppt að leggja einmitt þessi atriði undir dóm kjósenda -- og tvívegis fellt í meðförum Jóhönnuliðsins á Alþingi að láta nefna þetta mál sérstaklega meðal þeirra örfáu sem voru lögð undir dóm kjósenda 20. okt. 2012!

Þetta var þeim mun grófara sem það var einmitt eindregið margítrekað af nefndum Þjóðfundi, að fullveldi landsins væri meðal dýrmætustu ákvæða stjórnarskrárinnar sem standa bæri vörð um og verja! En þveröfuga leið fór "stjórnlagaráðið" og naut svo stuðnings stjórnsýslu- og eftirlitsnefndar Alþingis undir formennsku ESB-innlimunarsinnaðrar Valgerðar Bjarnadóttur, samfylkingarkonu, sem felldi það að leyfa þjóðinni að fá að taka beint á þessum fullveldismálum (111. og 67. gr. tilagnanna) með því að spyrja sérstaklega um þau á atkvæðaseðlinum.

Já, í staðinn var allt gert til að fela það meginmál, og svo var öllum almenningi ætlað að lesa í skyndi*** og þó vandlega yfir 115 tillögugreinar "ráðsins" og bera þær saman við hinar 80 eða 81 grein gildandi stjórnarskrár. Vitaskuld var þetta mikla áhlaupsverk (margra klukkutíma eða nokkurra daga vitsmunavinna) lítt upplýstum almenningi ofviða, og alveg geta menn séð það í hendi sér, að naumast hefur nema mjög lítill hluti kjósenda gefið sér tíma til alvöru-lesturs á jafnvel helmingnum af tillögum "ráðsins"! 

En til þess hafa refirnir verið skornir hjá byltingarmönnum "ráðsins": að gera þetta allt nógu viðamikið til að koma í veg fyrir að menn tækju eftir ýmsum landráðaáformum innan um og aftarlega í þessu makalausa plaggi Þorvaldar og félaga! En það er þeim mun fremur ástæða til að minna á hitt, að þrátt fyrir mikla auglýsingamennsku og misnotkun ýmissa fjölmiðla í þágu "já"-atkvæða tóku einungis 48,4% þjóðarinnar þátt í því þjóðaratkvæði sem fram fór um tillögur hins ólögmæta "stjórnlagaráðs" 20. okt. 2012. Og það er vitaskuld ein af ástæðum þess, að við erum enn með okkar raunverulegu stjórnarskrá óspillta af tillögum "ráðsins" allar götur síðan þá.

* Þessir annmarkar sönnuðust einmitt, þegar nefnd lögfróðra fór yfir plaggið (allsherjar-stjórnarskrár-tillöguna) frá "stjórnlagaráðinu", í samræmingarskyni, og fann þar um eða yfir 70 atriði, sem rákust hvert á annars horn eða á önnur ákvæði stjórnlaga! Vitaskuld bar þetta sízt af öllu vitni um fagleg vinnubrögð "ráðsmannanna"; og það er t.d. hvorki nóg að vera prófessor í hagfræði né ESB-innlimunarsinnaður stjórnarformaður útrásarhneigðs tölvutæknifyrirtækis til að hafa fullt vit á svo grundvallandi og brothættum málum sem sjálfum stjórnlögum heils lands.

** Sjá hér: http://www.dv.is/blogg/adsendar-greinar/2012/10/9/jon-valur-var-athaefi-stjornarlida-vid-skipan-stjornlagarads-verjanlegt/ [sjá hér ofar, II] --- einnig hér: Umsögn um stjórnarskrárfrumvarp

*** Pésinn Þjóðaratkvæði laugardaginn 20. október 2012 var sendur út með allt of skömmum fyrirvara, og þar var m.a.s. alvarleg eyða aftast í 15. grein stjórnarskrár-tillagnanna á bls. 20: þar vantaði nokkrar setningar inn í, eins og einn "ráðsmaðurinn", Pétur Gunnlaugsson, viðurkenndi í síðdegisþætti (með viðtali við Valgerði Bjarnadóttur) á Útvarpi Sögu 16. okt. 2012. Samt var ekkert hirt um að koma þeim setningum til kjósenda fyrir kjördag!!! -- dæmigert um skammarleg vinnubrögðin við tilraun til stórfelldrar umbyltingar á sjálfri stjórnarskrá landsins! En vissulega var þessi kosning þó ekki bindandi. 

Og ég endurtek, öllum til glöggvunar: Aðeins 48,4% kosningabærra tóku þátt í því þjóðaratkvæði, þótt milljónatugum væri veitt í að auglýsa fyrirbærið og reyna að fríska það upp, eftir að stjórnsýslu- og eftirlitsnefndin hennar ESB-Valgerðar Bjarnadóttur var búin halastýfa allar 115 tillögur þess og gefa meintum traustsverðum kjósendum aðeins færi á að taka afstöðu til sex spurninga!

Jón Valur Jensson. Höf. er formaður Samtaka um rannsóknir á Evrópu­sambandinu og tengslum þess við Ísland.

Reynt að bera fé á stjórnvald

Billeg áróðurstaktík ESB-flokka dæmir þá sjálfa

Samfylking og óorðvar Ágúst Ólafur, fv. varaform.: "Hjartað ræður för", en hér sló það fyrir Brussel-valdið* og gerir enn.

Viðreisn: "Vextir eru stærsta velferðar­málið"!

Stærra en atvinnu­stig og laun?! Í ESB eru um 20 milljónir manna án atvinnu. Þar er at­vinnu­leysi 8% en öllu meira á evru­svæðinu eða 9,5%. Á Íslandi er at­vinnu­leysið um 3%. Í maí sl. hafði dregið úr atvinnu­leysi í Bretlandi eftir að Brexit-ferlið hófst, komið niður í 4,5%. Laun hér koma nú vel út í samanburði við Norðurlönd og ESB.

Áróður Viðreisnar gengur út á, að krónan sé ómögulegur gjaldmiðill og valdi hér háu vaxtastigi og verðtryggingu. Skælbrosandi frambjóð­endur Viðreisnar á flennistórum skiltum, ESB-sinnarnir Þorgerður Katrín, Þorsteinn Víglundsson og Hanna Katrín Friðriksson, pössuðu upp á að hafa ekki með á myndinni sinn niðursteypta formann, fjármálaráðherrann Benedikt Jóhannesson, en hann hefur sem slíkur ekkert gert til að lækka hér okurvexti bankanna, ýtir ekki seðlabankastjóranum Má til verka, auglýsir heldur ekki stöðu hans lausa og ber þannig sjálfur ábyrgð á vaxtastiginu! Já, sjálfur fulltrúi "Viðreisnar"!

Svo er það ein pólitíska lygin, að við myndum bæði losna við háa vexti og verð­tryggingu með því að taka upp evru og ganga í Evrópu­sambandið. Í grein Guðmundar Ásgeirs­sonar kerfisfræðings, Evrumýtan um afnám verðtrygg­ingar fjallar hann m.a. um verð­trygg­ingu og vexti og ber fram algengar spurningar, sem hann síðan svarar, m.a.:

• Er verðtrygging lánsfjár bönnuð í Evrópusambandinu? Svar: Nei, reglur Evrópu­sambandsins banna ekki verðtryggingu svo lengi sem upplýst er um áhrif hennar á kostnað við lántöku.
• Myndi verðtrygging ekki hverfa eða verða áhrifalaus með aðild að mynt­bandalagi? Svar: Nei, verð­trygging er skilmáli sem er ekki prentaður á peninga­seðla heldur samninga og slíkir samningar myndu ekki falla sjálfkrafa úr gildi þó gengið yrði í erlent myntbandalag.
• Hvernig á þá að afnema verðtryggingu lánsfjár miðað við vísitölu neysluverðs?  Svar: Það er einfalt að afnema heimildina úr íslenskum lögum með samþykki meirihluta Alþingis.
• Hvað hefur þetta þá með Evrópumál að gera? Svar: Ekkert sérstakt í sjálfu sér.

Þá er þessi kafli greinar Guðmundar merkilega skýr og talandi:

Kenning: Verðtrygging er nauðsynleg því krónan er ónýtur gjaldmiðill.

Staðreyndir: Krónan er ekki ónýtari en svo að með henni má greiða allar löglegar fjárkröfur á Íslandi líkt og á við um langflesta þjóðargjaldmiðla. Verðtrygging er ekki prentuð á peninga heldur byggist hún á samnings­skilmálum. Verðtrygging er ekki náttúrulögmál heldur undan­tekning frá megin­reglu íslensks réttar um bann við verð­tryggingu lánsfjár án lagaheimildar. Verðtrygging var á sínum tíma leyfð sérstak­lega með bráðabirg­ðalögum en það hefur ekkert með gjald­miðilinn að gera.

Kenning: Í Evrópu­sambandinu er verðtrygging óheimil.

Staðreyndir: Verðtrygging er ekki bönnuð í Evrópu­sambandinu eins og hefur verið staðfest af þar til bærum dómstólum, þó með fyrirvörum um að skilmálarnir séu skýrir og lánskostnaður vel kynntur fyrir lántaka. Allar Evrópu­tilskipanir um neytendalán gilda nú þegar á Íslandi vegna EES-samningsins og á því yrði engin breyting með aðild að Evrópu­sambandinu. Verð­trygg­ing myndi því ekki sjálfkrafa falla brott með slíkri aðild. Verðtrygging verður ekki afnumin nema með lögum frá Alþingi og slík lög mætti samþykkja alveg óháð því hvort það hefði neitt með Evrópumál að gera. (Leturbr. jvj)

Einnig þessi spurning: Er ekki óyfirstíganlega erfitt að afnema verðtryggingu? og svarið:

"Staðreyndir: Nei það er ekki erfitt að afnema verð­tryggingu. Nýleg fordæmi eru fyrir afnámi tiltekinna tegunda verð­trygg­ingar með einföldum laga­breyt­ingum, nánast með einu penna­striki. Frumvörp um afnám verðtryggingar lána til neytenda miðað við vísitölu neysluverðs hafa verið lögð fram þrisvar frá hruni en ekki náð fram að ganga. Það eina sem þarf til að breyta því er meirihluti alþingismanna."

Undirliggjandi að baki evrutals Viðreisnar er löngun þeirra að koma Íslandi inn í Evrópusambandið, allir þingmenn flokksins hafa unnið að því, m.a. í öfugmæla­samtökunum "Já Ísland!" En með inntöku í Evrópu­sambandið færi æðsta og ráðandi löggjafar­vald héðan til Brussel, og við yrðum svipt sjálfsforræði og sjálfs­ákvörð­unarrétti á afgerandi mikilvægum sviðum, m.a. í stjórn sjávaútvegsins. Hingað kæmu þá spænskir togarar til veiða með samþykki ESB-dómstólsins í Lúxemburg, þ.e. hins sama sem greiddi Spánverkum leið inn brezku fiskveiðilögsöguna.

* Ágúst Ólafur afhjúpaði það með formanni sínum Ingibjörgu Sólrúnu í febrúar 2009, að tilgangur þeirra og flokksins með því að krefjast nýrrar stjórnarskrár var að auðvelda inntöku Íslands i Evrópusambandið. Þetta blasir við af Vísis-viðtali við þau.

Jón Valur Jensson.

Eindreginn meirihluti vill Ísland utan Evrópusambandsins

Enn ein skoðanakönnun (allar frá júlí 2009) sýnir mikinn meiri­hluta lands­manna and­vígan því að Ísland gangi í Evr­ópu­sam­bandið. 59,8% eru and­víg, en 40,2% hlynnt, en langt­um ákveðnari er þó nei-hópurinn: „ör­ugg­lega“ á móti inn­göngu eru 41,1%, en aðeins segjast 15,6% ör­ugg­lega hlynnt inn­göngu, sam­kvæmt niður­stöðum skoðana­könn­unar­ sem nú var birt og Gallup gerði þó fyr­ir sam­tök­in "Já Ísland" (!) sem berjast fyrir inn­göngu í Evrópusam­bandið og hafa notið stuðn­ings þessa tröllslega bandalags í þeirri baráttu.

Sjálft nafn samtakanna er öfugmæli -- það eru ekki samtök sem munu fagna 100 ára fullveldi Íslands 1. desember 1918, heldur vilja það feigt. Og leiðtogar þeirra samtaka (hver eftir annan) sitja nú í ríkisstjórn Íslands og bíða þess, vonandi, að þjóðin skipti þeim út eftir 12 daga!

Nánar síðar. -JVJ.

Mikill meirihluti vill ekki í ESB

Ekkert verður af aðildarviðræðum ESB við Tyrki (og minnt hér á nauðsyn brýnnar aðgerðar Alþingis)

Leiðtogi vold­ug­asta rík­isins í Evrópu­sam­band­inu, Angela Merkel, var að lýsa vilja sín­um til þess að sam­bandið slíti aðild­ar­viðræðum við Tyrki.

Spenna hafði að undan­förnu aukizt milli Þýzkalands og Tyrklands. Erdogan, forseti Tyrklands, hvatti landsmenn sína, sem búsettir eru í Þýzkalandi til að kjósa gegn Kristilegum demókrötum, flokki Merkel, í komandi kosningum, 24. þessa mánaðar, sem og gegn  öðrum stjórn­ar­flokk­um lands­ins. Og nú segir Merkel sjálf:

„Ég sé ekki fyrir mér að þeir gangi nokkurn tímann í sambandið og ég trúði aldrei að svo yrði.“

Hún bætti því við að hún ætlaði að ræða við stjórn­mála­leiðtoga Evr­ópu­sam­bands­ríkj­anna um að „slíta þess­um aðild­ar­viðræðum“. Þessi orð féllu í sjón­varps­kappræðum hennar í kvöld við mótframbjóðandann Martin Schulz, fulltrúa sósíaldemókrata. Þjóðverjar ganga til kosninga 24. september. (Rúv.is, Mbl.is (tengill neðar), með myndum leiðtoganna).

Já, þetta hljómar auðveldlega, „að slíta þess­um aðild­ar­viðræðum“. Hvað um að hr. Bjarni Benediktsson fari nú loksins að vinda að því bráðan bug að láta Alþingi afturkalla formlega umsóknina ólögmætu, sem kennd er við Össur Skarðhéð­insson, um inngöngu Íslands í Evrópu­sambandið? Getur Bjarni ekki komið sér að því verki án frekari tafa? Eða hvað heldur aftur af honum? Er hann eitthvað tvöfaldur í roðinu? Eða ímyndar hann sér, að það sé ekki þing­meirihluti fyrir því, þótt ESB-Samfylkingin hafi kvarnazt niður í að verða þriggja manna þingflokkur?!

Sjálfstæðisflokkurinn stendur illa undir nafni, ef hann ætlar ekki að verða við þessari kröfu. Og hún kemur meðal annars frá góðum og gegnum meðlimum flokksins eins og Styrmi Gunnarssyni, fv. ritstjóra Morgun­blaðsins, Halldóri Jónssyni verk­fræðingi og Jóni Magnússyni hrl.

Jón Valur Jensson.

Merkel vill slíta viðræðum við Tyrki

Fylgi ESB-sinna er mjög veikt

62,3% eru and­víg inn­göngu í ESB og 37,7% hlynnt, í nýjustu könnun MMR, þegar taldir eru þeir sem afstöðu tóku. Enn hærra er hlutfall þeirra sem eru mjög and­víg­ir inn­göngu (31,7%) miðað við hina sem eru mjög hlynntir henni (11,3%). Sem sé: Rúmlega helmingur þeirra, sem eru andvígir inngöngu landsins í stórveldið, eru MJÖG andvígir henni, en langt innan við þriðjung þeirra, sem eru hlynntir, eru MJÖG hlynntir inngöngu.

Fleiri hafa verið and­víg­ir inn­göngu í Evr­ópu­sam­bandið en hlynnt­ir í öll­um skoðana­könn­un­um sem birt­ar hafa verið hér á landi und­an­far­in átta ár eða frá því sum­arið 2009, hvort sem kann­an­irn­ar hafa verið gerðar af Gallup, MMR, Fé­lags­vís­inda­stofn­un Há­skóla Íslands eða öðrum [...] Þá vek­ur at­hygli að þris­var sinn­um á und­an­förn­um mánuðum hef­ur MMR mælt þá sem hlynnt­ir hafa verið því að ganga í sam­bandið færri en þá sem ekki tekið af­stöðu með eða á móti. (Hjörtur J. Guðmundsson á Mbl.is.)

Þrátt fyrir þennan mikla mun er engin ástæða til að láta deigan síga í baráttu fyrir því, að Alþingi lýsi formlega yfir, að Össurar­umsóknin svokallaða, frá 2009, verði afturkölluð, enda gekk hún gegn sjálfri stjórnar­skránni. Að hafa hana enn í skúffu hjá býró­krötunum í Brussel er okkur til hneisu, og þótt Gunnar Bragi Sveinsson hafi stærilátur sent bréf þangað, veit hann að það er ekkert mark tekið á því. Það gefur honum ekki ástæðu til stærilætis, að í því máli var hann af hræðslugæðum eða í meðvirkni að láta undan sameinaðri áróðurssókn ESB-Fréttablaðsins, fréttastofu Rúv, sem vinnur í málinu gegn hagsmunum þjóðarinnar, og ýmissa stjórnar­andstöðu­manna, þegar þetta mál var í umræðu og fundað um það á Austurvelli fyrir fáeinum árum.

Jón Valur Jensson.

Fleiri á móti inngöngu í átta ár