Ríkisstjórnin er hluti af makrílvandanum - ekki lausninni

Með heimtufrekju ætlar ESB að þvinga Íslendinga að ganga einhliða að ósanngjörnum kröfum sínum og beitir makríldeilunni til að stöðva aðlögunarferli Íslendinga. Í raun hegðar ESB sér eins og að Ísland sé þegar orðið meðlimur, því ESB eitt hefur alræðisvald til ákvarðana um sjávarmál innan sambandsins. 

Þessi hegðun ESB er gerð í fullri meðvitund og samþykki ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur. Það bendir til þess, að þegar sé búið að gera bráðabirgðasamkomulag um eftirgjöf Íslands á bak við tjöldin. Ríkisstjórnin mun þá að mestu eða öllu leyti samþykkja kvóta"úthlutun" ESB í stað þess að fylgja Hafró eða íslenskum vísindamönnum. Ný skýrsla sýnir, að yfir 5 miljónir tonna af makríl eru í Norðaustur-Atlantshafi á hafsvæði Færeyja, Íslands og Noregs, þar af um 1,5 miljónir tonna innan íslenskrar fiskveiðilögsögu. Ábyrgar veiðar Íslendinga eru innan við 10 % af því magni og eins og komið hefur fram hjá talsmönnum sjávarútvegs er líklegt, að Íslendingar hafi verið helst til of varkárir í mati sínu. 

Þann 3. sept. fer Steingrímur J. Sigfússon fjöldaráðherra á fund Maríu Damanaki, sjávarútvegsráðherra ESB í London. Búast má við nýju samningaútspili í Icesave-stíl: Í stað peninga krefst ESB makríls af Íslandi og Steingrímur getur komið með "samning aldarinnar" til baka, þar sem gefið verður eftir af kröfu ESB eða komið með "lausn", þar sem ESB er tryggt lagalegt forræði til að taka yfirráðin í sjávarútvegsmálum Íslendinga. Utanríkisráðherrann Össur Skarphéðinsson hefur nefnt, að ESB geti keypt skuldabréf af Íslandi til að fá burtu "snjóhengju" þeirra, sem fastir eru með íslenskar krónur í landinu. Má jafnvel búast við einhverjum loðnum skilaboðum í þá veru, sem gæti verið hið "stórkostlega" gylliboð, sem koma á úr eilífðarpakkanum. Annars verður mjög fróðlegt að fylgjast með, hvaða bellibrögð þessi hjú koma með eftir 3. sept. nk.

Orsök makríldeilunnar er röng og stórskaðleg sjávarútvegsstefna ESB, sem er að eyðileggja lífríki sjávar með ofveiðum á 80% fiskistofna og útrýmingu 30% þeirra. Það eru öfugmæli aldarinnar að halda því fram, að ESB vinni í þágu verndunar á makrílstofninum. ESB hikar ekki við að fara í makrílstríð við smáríkin Ísland og Færeyjar til að banna þeim að stunda löglegar makrílveiðar í eigin sjávarlögsögu. Slík krafa jafnast á við stríðsyfirlýsingu á fullvalda ríki. ESB hótar löndunar- og hafnbanni á íslensk og færeysk skip og afnámi viðskiptafrelsis frá ESB til sjávarútvegs Íslands og Færeyja. Má búast við áróðri um "fiskiræningja" og "umhverfishryðjuverkamenn" Íslands og Færeyja til að réttlæta makrílstríð ESB.

Í stað þess að standa á rétti sjálfbærrar fiskveiðistefnu Íslendinga lúffar ríkisstjórnin vegna veruleikafirrts draums um pláss í hásæti við hlið búrókrata í Brussel. Hvorki krata í Samfylkingunni né Vinstri græn skiptir máli, þótt fullveldi íslenska lýðveldisins verði framselt til ESB. Annar fóturinn stappar og segir: Bíðið og sjáið hvað kemur úr pakkanum og hinn fóturinn stappar og segir: Göngum með í ESB vegna samstarfs vinstri manna á Íslandi. Þannig eru báðir flokkarnir sammála um afhendingu sjávarauðlinda Íslands til ESB fyrir eigin embættisstóla. Það er ógæfa Íslendinga að hafa svona fullveldissvikara í embættum íslenska ríkisins, sem meðvitað beita ríkisvaldinu til að bola burtu allri gagnrýnni hugsun varðandi ESB. Það sýndi sig skýrt, þegar Jón Björnsson ráðherra var rekinn og samningamaður í makrílnefnd líka, sem varði hagsmuni Íslendinga í samræðum við ESB.

Besta skref þjóðarinnar í átt að lausn makríldeilunnar er því að byrja á því að losa sig við þessa svikulu og fjandsamlegu ríkisstjórn, sem nú situr. Þá fyrst verður hægt að vinna í friði að málefnum landsmanna og standa á grundvelli aldagamallar hefðar smáþjóðar, sem lifað hefur á auðlind hafsins í sjálfbæru samspili við náttúruöflin. /gs

Þrír kaflar stranda á makrílnum

ESB einu heimilt að setja lög um sjávarútvegsstefnu, milliríkjasamninga, peningamál, samkeppnismál og tolla

ESB aðildarsinnar, þ.e.a.s. þeir sem eftir eru á Íslandi, ættu að lesa Lissabonsáttmálann. Samkvæmt Lissabonsáttmálanum um valdheimildir ESB er því einu heimilt að setja lög um sjávarútvegsstefnu, milliríkjasamninga, peningamál, samkeppnismál og tolla. Þetta er fyrsta ákvæði bálks um flokka og svið valdheimilda sambandsins. Hvaða ofangreinda flokka skilja ESB-sinnar ekki að verða afhentir einræðisvaldi ESB í Brussel við inngöngu Íslendinga í ESB?

ESB-sinnar ættu að sjá sóma sinn í að upplýsa um skilyrði inngöngu í ESB í stað þess að ljúga um að einhverjir englar fjarlægi skilmálana úr pakkanum og komi með einhverja himneska dýrð í staðinn. Þessi aðferðafræði minnir einna helst á Islam og sjálfsmorðssprengjumenn, sem lofað er sjötíu og tveim jómfrúm í himnaríki takist þeim að sprengja sjálfa sig í tætlur og taka sem mest af saklausu fólki með sér í ódæðinu.

Ísland afhendir fullveldi sitt til Brussel á þessum sviðum með inngöngu í ESB. Þetta er líka skýringin á stjórnarskrárbröltinu, sem enn er ekki séð fyrir endann á.

Hér er slóð svo menn geti kynnt sér málið sjálfir: Lissabonsáttmálinn

Það eru hæfileikar á háu stigi að geta afneitað raunveruleikanum í sama mæli og talsmenn ríkisstjórnarinnar á Íslandi gera. Trúlega springur evran og ESB áður en lygaáróður ríkisstjórnarinnar hættir og þá verður honum sjálfhætt.

Samfól hætta ekki að vera fól, sama hversu mikið logið er. Að kveldi dags eru það hlutir eins og vinna, matur, húsnæði, klæðnaður og þrif, sem hafa sinn gang. Skrifað hefur verið að raunveruleikinn sé skáldskapnum fjölbreytilegri. Vinstri Grænir komast ekki frá því að breytast í samfól samspillingarinnar og ræður meira að segja samkeppni milli ríkisstjórnarflokkanna í hvor þeirra geti framleitt fáranlegustu lygarnar.

ESB viðræðum ber að hætta og draga umsóknina tilbaka. Ekki á að halda áfram á þeirri braut án þess að Íslendingar fái að segja sitt í þjóðaratkvæðagreiðslu. Dómur sögunnar mun ekki verða ríkisstjórninni náðugur.

Fáir embættismenn hafa svo illa vélað þjóð sinni óheil ráð sem núverandi og verður það þjóðinni frelsun að losa sig við þetta sértrúarlið í næstu kosningum./gs

 

Bíðum eftir Godot

Stærsta blekking Íslandssögunnar eru lygar ríkisstjórnarinnar og ESB áróðursmanna um að til sé einhver pakki með einhverju óútskýranlegu innihaldi, sem bjarga muni íslensku þjóðinni frá vandamálum sínum og væntanlega heimsins í leiðinni. 

Hvað er í pakkanum?

Í þau þrjú ár sem þessari þvælu hefur verið haldið að landsmönnum hefur ríkisstjórninni ekki tekist að gefa neinar skýringar á hvaða pakka hún er að tala um, hvaðan hann kemur og hvernig hann er, né heldur gefa neinar skýringar á innihaldi pakkans, hvað það sé, hvernig það líti út né hvað það þýði. Krafist er, að þjóðin sýni þolinmæði og bíði eftir því sem ekki er hægt að lýsa og koma átti úr pakkanum árið 2010, 2011 og síðast 2012 og enn sést ekki frekar til en allra starfanna, sem Jóhanna Sigurðardóttir hefur lofað eftir næstu helgi undanfarin ár. Er ástandið farið að minna illþyrmilega á senu úr Beðið eftir Godot og enginn veit né skilur um hvað er verið að ræða né hvenær það kemur. Einfaldlega vegna þess, að það finnst enginn pakki og þaðan af síður nokkurt innihald.

Fyrst aðlögun og síðan kosningar um þegar orðinn hlut

Ríkisstjórnin lýgur því blákalt að fólki, að um eitthvað annað sé að ræða heldur en kröfur Lissabonsáttmálans, sem Ísland þarf að aðlagast og er í fullum gangi að framkvæma með samanburði á stjórnarskrá/lögum Íslands við Lissabonsáttmálann/lög ESB. Málefnakaflar eru opnaðir og samanburður gerður. Við mismun er gerð áætlun um aðlögun og kaflanum lokað í bili. Þegar Samfylkingin og VinstriGrænir verða búin að aðlaga stjórn lýðveldisins að kröfum ESB og allt er klappað og klárt fyrir ræðuhöld við fullveldisafsal yfir sjávarlögsögu, auðlindum, orku, peningamálum, samningsrétti við önnur ríki o.s.frv., þá fyrst má fólk fá að segja sitt og kjósa um þegar orðinn hlut. Lygaáróðurinn hjá ESB-sinnum er eins og hjá sértrúarsöfnuði, sem á von á, að frelsarinn stígi til jarðar og lyfti upp Íslandi í eilífðarhásætið með hinum útvöldu hjá ESB og þá má lýðurinn syngja hallelúja af öllum krafti.

Utanríkisráðherra með rennilás 

En í samanburði við veruleikann, sem margir hinna útvöldu búa við í dag, framkallar áróðurinn bara ógleði. Mest í Grikklandi, þar sem nazisminn grasserar á ný og enginn veit, hvaða myrkraverk gerir í nánustu framtíð. Ríkisstjórn Íslands hefur enga aðra stefnu en éta upp það, sem jónerarnir í Brussel segja henni og svo kemur utanríkisráðherrann með rennilásinn, sem á að renna fyrir evrukreppuna og breyta skulda- og stjórnmálakreppu ESB í himnaríki. "Það er bara að renna upp rennilásnum eins og við Íslendingar gerum", segir þessi embættismaður, sem búinn er að selja föðurlandið fyrir hægindastól í Brussel. Enginn rennilás í heimi getur stöðvað það hrun, sem ríki ESB standa fyrir og Össur Skarphéðinsson sjálfur er fastur í með fáeinar evrur í vasanum.

Ekki minnimálaráðherrann 

Annar ekki minnimálaráðherra fer mikinn á alþjóðavettvangi og lýgur því, að neyðarlögin séu ríkisstjórninni að þakka á meðan þeir, sem björguðu Íslandi, eru settir af og dregnir fyrir Landsdóm. VinstriGrænir vilja fyrir engan mun, að almenningur skilji að verið er að aðlaga Ísland að kröfum ESB til að undirbúa afhendingu fullveldis lýðveldisins með húð og hári, því þá springur stjórnarsamstarfið og þeir missa titlana og völdin og eiga ekki eftir einu sinni brjóstahöldin. Hafa sumir lýst þessum óskapnaði sem tveimur mönnum í sama manninum, þar sem annar vill fara á klósettið en hinn hvergi. Slíkt endar með umhverfisbanvænni sprengju. En fyrst vinna Vinstri Grænir ötullega með Samspillingunni að berja niður alla mótstöðu við ESB og gagnrýninn hugsunarhátt þjóðarinnar í ríkiskerfinu sbr. brottvikningu Jóns Bjarnasonar ráðherra og Tómasar H. Heiðars úr makrílnefndinni. Einungis einstaklingar í veruleikaafneitun, heilaþvegnir og þægir í taumi, eru fengnir til verksins að innlima Ísland í ESB.

Guði sé lof, að Ísland er herlaust! 

Þessi loddaraleikur hefur gengið sér til húðar og gatslitna grammófónplatan hjakkar í sama farinu allan tímann. Sem betur fer sjá fleiri og fleiri landsmenn gegnum þennan blekkingarleik, sem líkja má við harðasta heilaþvott stalíntímabilsins. Afneitunin er svo mikil að varla má búast við að einhverjir úr stjórnarliðinu verði viðræðuhæfir fyrr en fnykurinn frá hruni evrunnar með tilheyrandi upplausn ESB og trylltu stjórnleysi á meginlandinu kæfir vitund hinna útvöldu á Íslandi. Á meðan tapar þjóðin sérhvert andartak, sérhverja mínútu og sérhvern dag. Við megum sjálfsagt öll þakka fyrir, að stjórnin ræður ekki yfir hervaldi, því yrði sjálfsagt beitt líka til að fjarlægja óþægilega einstaklinga eins og t.d. sjálfan forseta Íslands, sem nú síðast hefur gert sig sekan um að vilja taka í höndina á frú Sigurðardóttur. Slík embættisafglöp eru ógnun við hið nýja aðlagaða Ísland að ekki sé talað um sjálfan forsætisráðherrann, sem ekki þolir neina snertingu við bakteríur af neinu tagi, ekki einu sinni þeirra, sem okkur sem lífverum eru nauðsynlegar. Öruggast fyrir forsætisráðherrann til að komast undan slíkum mannraunum væri að flytjast búferlum í sótthreinsað tjald og einangara sig endanlega frá umheiminum. Hér er sjálfsagt skýringin komin á öllu því opna, gegnsæja ferli, sem enginn hefur séð fram að þessu.

Gott að klukkan nálgast kosningar svo þjóðin geti losað sig við þreytta lúðurinn, sem stöðugt spilar:

Bíðum eftir Godot

Gústaf Adolf Skúlason

Innlimun á sér stað og fullveldi glatast með ýmsu móti

Endurbirt Mbl.grein frá 25. maí 2009:

Eftir Jón Val Jensson: "Því verður ekki á móti mælt, að Evrópubandalagið (EB) vill innbyrða Ísland."

HITLER innlimaði Súdetahéruð Tékkóslóvakíu „friðsamlega“ 1938 eftir svik Breta og Frakka í München, lagði svo undir sig Slóvakíu með yfirgangi, síðan afganginn af Tékkóslóvakíu. Hann innlimaði Austurríki með hervaldi, nánast án þess að hleypt væri af byssu, 1938, síðan fleiri lönd með miklum hervirkjum. Stalín innlimaði Eystrasaltsríkin þrjú með hervaldi og stór landsvæði önnur í lok stríðsins (472.000 ferkílómetra, fyrir utan leppríkin sjö), en eftirmenn hans lögðu undir sig Afganistan 1979-80 og hluta Georgíu árið 2007.

 

Gunnar Hólmsteinn Ársælsson hyggur beitingu hervalds einu leiðina til að innlima lönd (Mbl.grein 11. maí 2009). En Norðmenn innlimuðu bæði Svalbarða og Jan Mayen í konungsríkið, átakalaust. Löngu fyrr gerði Hákon gamli Ísland að skattlandi sínu án herútboðs. Kanada innlimaði hið sjálfstæða Nýfundnaland hálf-tilneytt, að tillögu Breta, árið 1949 án beitingar hervalds, en rökin þau, að landið væri komið á hausinn. Ríki geta líka látið innlimast í stærri yfirríki, sbr. sögu Bandaríkjanna, en þar héldu þó hin einstöku ríki sínum lögum og löggjafarþingum.

Því verður ekki á móti mælt, að Evrópubandalagið (EB) vill innbyrða Ísland. Ég er ekki að tala um þjóðirnar í EB, enda fá þær ekki að ráða þessu; það verður engin þjóðaratkvæðagreiðsla um það í Frakklandi, hvort Ísland verði EB-ríki. En í Brussel er vélað um málin, og ítrekað hafa komið vitnisburðir þaðan úr innsta hring framkvæmdastjórnarinnar um að bandalagið vonast eftir, að Ísland verði eitt EB-ríkjanna, m.a. vegna norðurhjarasvæðanna, eins og ljóst er af tali Joes Borg, Grahams Avery o.fl. EB-útsendara sem samherjar þessa liðs innan Rúv og Fréttablaðsins hafa beygt sig og bugtað fyrir á síðustu dögum.

Raunar segir Olli Rehn, stækkunarstjórinn í hópi kommissaranna 27, að EB sé náttúrlegur eða eðlilegur staður Íslands: „Islands natürlicher Platz ist in der EU,“ og væri það af vinstrimönnum tekið sem frekleg íhlutun í íslenzk innanríkismál, ef komið hefði frá ráðherra í ríkisstjórn Bandaríkjanna, en Jóhanna þegir, Steingrímur J. snýr sér út í horn og snýtir sér, og utanríkisráðherrann sýnir lítilþægð sína með gleiðu brosi.

Sumir vilja tala um „aðild að EB“ fremur en innlimun. En Ísland á aðild að ýmsum alþjóðastofnunum, án þess að þær vilji reisa hér fána sinn yfir okkur, eins og EB-fáninn er reistur á öllum fánadögum yfir sendiráðum Breta, Frakka, Finna o.s.frv. hér í Reykjavík. EB er nefnilega yfir þjóðunum, ekki undir þeim. EB krefst æðsta löggjafarvalds yfir þjóðunum (og er veitt það), fram yfir hvaða lög og hvaða ráðstafanir sem þjóðirnar í bandalaginu kunna að hafa gert og samrýmast ekki EB-lögum og reglum, eins og ótvírætt er tekið fram í inngöngusáttmálum (accession treaties) allra nýrra þátttökuríkja („the applicant States accept, without reserve, the Treaty on European Union and all its objectives, all decisions taken since the entry into force of the Treaties“ o.s.frv. og: „Community law [lög bandalagsins] takes precedence over any national provisions which might conflict with it, [...] accession to the European Union implies recognition of the binding nature of these rules“). Skilur stjórnmálafræðingurinn Gunnar Hólmsteinn Ársælsson ekki merkingu þeirra orða?

Höfundur er guðfræðingur. 

Stórfelld fjármálaspilling nærist innan ESB

Útreikningar Guðlaugs Þórs Þórðarsonar um gjöld Íslendinga til Evrópusambandsins, ef Ísland væri meðlimur þess, sýna skýrt, hverjar skuldbindingar ríkisins væru eða sem mótsvarar 1,5 miljónum króna á hverja fjögurra manna fjölskyldu vegna neyðarsjóðs ESB. Ofaná þessar skuldbindingar þyrfti ríkið að greiða um 11 miljarði árlega í meðlimagjöld til klúbbsins.

Þessar tölur eru varfærnislega reiknaðar en sýna ótvírætt, hvaða raunveruleiki bíður efnahagslega laskaðri þjóð eftir umbyltuna í bankakerfinu 2008, ef eina mál Samfylkingarinnar nær fram að ganga. Spurningin, sem Íslendingar sem og aðrar þjóðir með eða í námunda við ESB spyrja, er hvað fæst fyrir peningana?

ESB krefst sífellt hærri framlaga til að þenja út það bákn, sem rekið hefur verið án samþykktra efnahagsreikninga af endurskoðendum til fjölda ára. Fjármálaspillingin ríður ekki við einteymi varðandi þá hringrás peningaflæðis frá aðildarríkjum inn í hítina og síðan tilbaka í óteljandi ESB verkefni, þar sem svæðasjóðirnir eru fyrirferðamiklir. Oftar en ekki er svindlurum hlíft í nafni samstöðu búrókrata og fá jafnvel stöðuhækkun eins og dæmin með Olaf - innri fjármálarannsóknardeild ESB sýna. Eitt frægt dæmi er um embættismann í Svíþjóð, sem falsaði pappíra til að geta dregið fé til sín t.d. með því að þykjast borga bílstjóranum sínum fyrir hundapössun, sem náttúrulega átti sér aldrei stað. Bílstjórinn var rekinn en embættismaðurinn gerður að framkvæmdastjóra Olafs. Dæmið um framkvæmdastjórnina, sem sagði öll af sér vegna rannsóknar á meintum tengslum eins embættismanns við byggingarfyrirtækið, sem fékk vinnuna að endurbyggja hús framkvæmdarstjórnarinnar í Brussel, er annað þekkt dæmi. 

En þetta er einungis toppurinn á ísbjarginu, sem í glyttir í myrkri þeirrar fjármálaspillingar, sem þrífst. Fyrir fáeinum dögum neyddist Annie Lööf, viðskiptaráðherra Svíþjóðar, að reka yfirmann Tillväxtverkets (opinbert fyrirtæki undir stjórn viðskiptaráðuneytisins, sem fer með svæðisjóðaúthlutanir ESB í Svíþjóð). Starfsmenn fyrirtækisins héldu veislur, fóru í kostaðar utanlandsferðir og allt í nafni nauðsynlegs ráðstefnuhalds. Þetta mál er mjög í fókus í Svíþjóð þessa dagana. Svíþjóð er einn af beinu meðlagsgreiðendum með ESB og borgar að meðaltali um 25 - 30 miljarða SEK árlega í hítina og um helmingurinn af þessum skattapeningum Svía kemur síðan til baka sem "styrkir" frá ESB í ýmis verkefni í Svíþjóð. Þannig hefur Svíþjóð styrkt sambandið um ca 150 miljarði óafturkræfra SEK á tíu árum og því miður er staðan þannig, að ástandið hjá ESB virðist stöðugt fara versnandi við hverja skattakrónuna, sem Svíar gefa burt. Mörgum hefur því snúist hugur í Svíþjóð og ríkisstjórn Friðrik Reinfelds farin að gera meiri kröfur um nýtingu peninga og að fé verði ekki lengur sent hugsunarlaust í nafni "friðar og samstöðu".

Hægt væri að skrifa kílómetra langa greinar um sukkið og svínaríið í sjóðaspillingu ESB og úthlutanir fjármuna í furðulegustu verkefni eins og t.d. kannabisræktun í Svíþjóð og fleiri löndum ásamt bændastyrkjum til óðalseigenda án búskapar. Þegar athugasemdir voru gerðar við þessi atriði brást ESB einfaldlega við á þann hátt að birting nafna þeirra, sem úthlutanir fengu, voru bannaðar á heimasíðum landbúnaðarráðuneyta, sem var þó krafan áður. Alþekkt er einnig með "styrki" til "framfaraverkefna" hjá smáfyrirtækjum, að sérfræðilegir ESB ráðgjafar taka meira en helming styrksins til sín og stundum allan fyrir að aðstoða smáfyrirtækin að fylla út í umsóknareyðublöðin. Þannig hefur kerfið alið af sér heila hjörð af afætum, sem lifa fínu lífi á því að deila út skattapeningum aðildarríkja í formi "styrkja" frá ESB til óteljandi "verkefna". Það hefur líka sýnt sig, eftir því sem búrókratar og her afæta halda fleiri fundi, hvort sem um "neyðarfundi" eða ráðstefnuhöld er að ræða, þá stækkar vandinn jafnt og þétt. 

ESB er að þessu leyti hluti vandans en ekki lausnarinnar.

Gott mál að þingmenn taki upp þessa hluti, sem skipta máli fyrir peningabuddu landsmanna. Fleiri alþingismenn mættu taka sér þetta til fyrirmyndar.

Gústaf Adolf Skúlason 

360 þúsund á mann

Tíu aflóga nýlenduveldi ráða lögum og lofum í Evrópusambandinu

Af 27 ríkjum Evrópusambandsins eru ekki færri en tíu fyrrverandi nýlenduveldi. Þessi tíu ríki munu (frá 1. nóv. 2014) ráða 73,34% atkvæðavægi í hinu volduga ráðherraráði ("ráðinu") og leiðtogaráði Evrópusambandsins, en hin 17 ríkin, saklaus af nýlendustefnu, munu ráða þar 26,66% atkvæðavægi! Litla Ísland fengi þar 0,06% atkvæðavægi, en verður vonandi aldrei partur af þeim stórveldaklúbbi.

 

Þessi tíu aflóga nýlenduríki í Evrópusambandinu eru:

1. Spánn, með 9,17% atkvæðavægi í ráðherraráðinu frá 1.11. 2014. Nýlendur Spánar voru mestöll Suður-Ameríka (nema einkum Brasilía), Mexíkó, Texas, Spænska Sahara, Filippseyjar, Spænsku Vestur- og Austur-Indíur o.fl. landsvæði.
2. Stóra-Bretland (mesta nýlenduveldið um tíma, harðskeytt mjög), með 12,33% atkvæðavægi í ráðinu frá 2014.
3. Frakkland (með geysimiklar nýlendur, m.a. mikið af Kanada og drjúgan hluta núverandi Bandaríkja Ameríku, einnig stóran hluta Norður-Afríku o.fl.), fer með 12,88% atkvæðavalds í ráðherraráði Evrópusambandsins.
4. Portúgal, með 2,13% atkvæðavægi í ráðherraráði Esb. (Brasilía, Moçambique, Angóla, Cape Verde, Macao o.fl.).
5. Ítalía, með 12,02% atkvæðavægi í ráðinu (Eþíópía, Sómalía, Líbýa; fasistaríkið var mjög virkt í að bæta við sig nýlendum í valdatíð Mussolinis, sem einnig gerði innrásir í Albaníu og Grikkland, við lítinn orðstír).
6. Þýzkaland, með 16,41% atkvæðavægi í ráðinu frá 1.11. 2014 (hér er jafnan miðað við þá dagsetningu, sem er fyrir fram ákveðin í Lissabon-sáttmálanum og felur í sér gífurlega valdaukningu stærstu ríkjanna í ESB.). Um nýlendur Þjóðverja, sjá HÉR, en þær voru SV-Afríka (Namibía og hluti núv. Botswana), þýzka Austur-Afríka (Deutsch-Ostafrika), þ.m.t. Tanganjika og núverandi Rúanda og Búrúndí og þýzka Vestur-Africa (Deutsch-Westafrika), þ.e. Kamerún og Togoland, lönd sem a.m.k. frímerkjasafnarar eiga að muna eftir (og voru þó engin smásmíði).
7. Holland, með 3,30% atkvæðavægi í ráðherraráðinu (Hollenzku Austur-Indíur, hollenzka Guiana, Mauritius, hollenzka Nýja-Gínea o.m.fl.).
8. Belgía, með 2,15% atkvæðavægi í ráðinu (Belgíska Kongó, Ruanda-Urundi o.fl.); Leópold Belgjakonungur var alræmdur sem grimmur nýlenduherra á 19. öld.
9. Danmörk, með 1,10% atkvæðavægi í ráðherraráði Evrópusambandsins, með nýlendur í Vestur-Indíum o.v.
10. Svíþjóð, með 1,85% atkvæðavægi í ráðinu frá 2014 (sjá um nýlendur Svía í 118 ár HÉR).

Svo vill Evrópusambandið innbyrða Tyrkland og Rússland, en einnig þau ríki eru fyrrverandi nýlenduveldi! Við inntöku þeirra myndi atkvæðavægi Íslands hrökkva a.m.k. niður í 0,04%, en atkvæðahlutur hinna 12 fyrrverandi nýlenduvelda færi langt upp fyrir 80%.

Einhver er "ekki sáttur við Evrópustofu!"

Í bítið heitir þátturinn, sem þetta viðtal birtist í, og því ekki út í hött að birta þetta aftur í bítið og nú með vefslóð á viðtalið, þar sem formaður Samtaka um rannsóknir á Evrópusambandinu og tengslum þess við Ísland ræddi um áróðursmál Evrópustofu og Evrópusambandsins á Íslandi (á Bylgjunni 27. janúar 2012, undir yfirskriftinni Jón Valur Jensson er ekki sáttur við Evrópustofu).

Þrátt fyrir hratt hrapandi fylgi við "inngöngu" í Evrópusambandið, bæði á Íslandi og í Noregi, virðist þetta viðtal enn halda gildi sínu við endurhlustun, og sjálfsagt mál er að hafa vefslóð á það hér.

Undirritaður verður í Útvarpi Sögu í hádeginu þennan þriðjudag, kl. 12.38-58, með sitt vikulega erindi og víkur þar nokkuð (sem oftar) að ESB-málum. Varaformaður samtakanna, Gústaf Adolf Skúlason, er vikulega í viðtali morgunhananna á sömu útvarpsstöð allsnemma á mánudagsmorgnum. --JVJ.

74,8% Norðmanna segja NEI við "aðild" Noregs að Evrópusambandinu

Glæsileg er afstaða Norðmanna til Evrópusambandsins, 3/4 á móti "inngöngu" í það og aðeins 17,2% fylgjandi, rétt rúmlega 6. hver maður! Norðmenn vita sem er, að það er eftir engu að slægjast í ESB.

Norðmenn ráku sig á vegg í samningum 1993-4 við Evrópusambandið, gátu ekki fengið norðurhluta landhelgi sinnar undanskilinn frá hinum jafna aðgangi ESB-borgara til fiskimiðanna og heldur ekki fengið "regluna" um hlutfallslegan stöðugleika fiskveiða múraða inn í aðildarsamning sinn -- af því að Brussel-valdið vill geta breytt þeirri "reglu" ("princípi") á róttækan hátt, þegar ráðandi þjóðaleiðtogum þar sýnist (og það getur einmitt ráðherraráðið, þar sem við fengjum í mesta lagi 0,06% atkvæðavægi). Eins gæti það gerzt, um leið og okkur yrði hrint inn í ískalda sturtu veruleikans, að "reglunni" þeirri arna yrði hreinlega skolað út með baðvatninu.

Fullveldið er flestum öðrum jarðargæðum dýrmætara og var okkar helzta hjálp til framfara og auðlegðar, í krafti þess veittist okkur fjögurra, 12, 50 og 200 mílna landhelgi. Þetta ætti hvert skólabarn að vita, jafnvel allir "Evrópu-fræðingarnir" vestur á Melum, uppi undir Öskjuhlíð og í Bifröst í Borgarfirði.

JVJ.

75% Norðmanna vilja ekki í ESB

Lestur á ESB-fréttablaðinu minnkar

Það er einkar ánægjulegt, að lestur á ESB-Fréttablaðinu minnkar skv. fjölmiðlakönnun Capacent. Blaðið er óverðugur málsvari undirgefni við erlent stórveldi, ritstjórinn skrifar sífelldan ESB-áróður og blaðamenn notaðir sem skæruliðar gegn sjálfstæðum þingmönnum eins og Jóni Bjarnasyni, Atla Gíslasyni, Vigdísi Hauksdóttur o.fl.

Eða hefur kannski enginn tekið eftir þessu nema undirritaður?

Eitt sem víst er: Ekki er útrásarvíkingurinn Jón Ásgeir Jóhannesson og kona hans (eigandi blaðsins) andvíg því, að Ísland verði innbyrt í Evrópusambandið.

Skammarleg var umfjöllun ESB-Fréttablaðsins um valdahlutföll innan Evrópusambandsins. Þar var mikið lagt á sig til að fela það í opnugrein, hve hverfandi lítið atkvæðavægi Íslands yrði þar eftir 1. nóvember 2014 og hve yfirgnæfandi vægi gömlu nýlenduveldanna í Evrópu (10 þeirra, öll nema Rúsland, eru í ESB).

Þetta er ein af fleiri sönnunum fyrir hlutdrægni ESB-Fréttablaðsins, gegn íslenzkri fullveldisbaráttu. Svo þurfum við á sama tíma að kljást við það, að Evrópusambandið brýtur hér Vínarsamþykktina um skyldur sendiráðs síns, sem dælir hér 230 milljónum króna í beinan áróður Evrópus[sambands]stofu, og sendiherrans Timos Summa, sem staðið hefur í löglausum áróðursferðum um landið. Reyndar hitnaði svo undir honum, vegna einarðrar gagnrýni Tómasar Inga Olrich, fyrrum sendiherra í París, að það var trúlega ástæðan til þess, að hann var látinn hverfa heim til Brussel.

Já, það gerist fleira á Íslandi en blasir við í fyrirsögnum blaðanna. Ef einhver skyldi ekki vita af því, fer nú fram barátta fyrir íslenzku sjálfstæði, gegn 1580 sinnum fólksfleira stórveldi, sem svífst hér einskis, og gegn 5. herdeild þess hér á Íslandi.

Jón Valur Jensson.

Lestur á Fréttablaðinu minnkar

Össur Skarphéðinsson fer út fyrir öll mörk umboðs síns og valds í velþókknunarviðleitni í Brussel

Skyldi hinn umboðslausi Össur hafa borið "samningsmarkmið okkar" í sjávarútvegsmálum undir viðkomandi ráðherra, Steingrím? Nú flaggar Össur því að vera tilbúinn með samningsmarkmið, sem þó fara leynt, og segist reiðubúinn "að hefja viðræðurnar, takast á við vandamálin og þannig munum við ná samkomulagi sem Ísland mun fara eftir." (Sic, sjá fréttartengil Mbl.is neðar; leturbr. hér.)

Hefur Össur Skarphéðinsson eitthvað yfir því að segja, hvort Ísland eða íslenzka þjóðin muni "fara eftir" samkomulagi hans sjálfs við Evrópusambandið?! Er maðurinn kominn í algleymi á staðreyndir vegna eigin sjálfsálits?

• Haft er eftir Össuri að hann telji að hægt verði að ná samkomulagi um sjávarútveginn í viðræðunum vegna góðs skilnings Evrópusambandsins á hagsmunum Íslendinga. (Mbl.is.)

Er þetta það, sem við höfum upplifað í samningaviðræðum við Evrópusambandið um makrílveiðar? Fjarri fer því. ESB hefur sýnt dæmafáa ófyrirleitni með kröfum sínum um, að við söxum makrílveiðar okkar niður í 3-4% af heildarveiði hans í NA-Atlantshafi, þó að makríllinn haldi sig hér 40% líftíma síns og éti hátt á aðra milljón tonna af átu í fiskveiðilögsögu Íslands.

Ekki nægir ESB þetta eitt, heldur hefur helzti málsvari þess á Íslandi, téður Össur Skarphéðinsson, úthýst helzta og bezta samningamanni landsins í hafréttarmálum, Tómasi H. Heiðar, úr samninganefnd Íslands í makrílviðræðunum! Hann fekk því svipaða útreið eins og sá eini ráðherra, sem hefur staðið sig við réttarstöðu Íslands gagnvart aðlögunarkröfum Evrópusambandsins, Jón Bjarnason, fyrrv. sjávarútvegsráðherra.

Blekkingarmeistarar eins og Össur verða ekki endalaust verðlaunaðir með umburðarlyndi almennings, hversu "jákvæðar" myndir sem þeir láta taka af sér með pótintátum erlendra stórvelda.

Sumir hafa heyrzt eða sézt halda því fram, að ólíku sé að jafna, samningsaðstöðu Íslands í makrílmálunum utan ESB og svo hins vegar eftir inngöngu í það -- sem sé: að innan Evrópusambandsins myndi hlutur okkar stórbatna. En þetta er rakalaus bjartsýnishyggja með öllu. Brussel er yfirfull af þrýstihópum ESB-ríkjanna, og eins og Skotar, Bretar og Írar hafa þrýst á um makrílveiðihagsmuni sína hingað til, þá myndu þeir halda því áfram, þótt Ísland færi inn í Evrópusambandið. Þar væri málið líka alfarið á valdsviði Brussel-manna, að engu leyti á okkar valdsviði lengur, ekki fremur en aðrir s.k. deilistofnar.

Við eigum að læra af reynslunni og átta okkur á því, að stórveldinu er það einfaldlega um megn að láta hlut sinn fyrir örríki og standa gegn voldugum þrýstihópum voldugra ríkja innan þess sjálfs. Í stað þess að gera okkur gyllivonir um, að allt gangi betur, þegar búið verði að handsala allt vald í þessum málum til Brussel-valdsins, þá ætti framferði ESB hingað til í makrílmálinu þvert á móti að koma okkur í skilning um, að þar er strax verið að sýna okkur, hvar valdið liggur: ekkert jafnræði milli stórveldis og örríkis. 

Það helzta, auk hafréttarreglna Sameinuðu þjóðanna, sem við höfum okkur hér til varnar í fiskveiðimálum, er nákvæmlega það sem stendur hér efst á síðunni: Fullveldi –– fullveldisréttur okkar á öllum sviðum ríkisvalds: löggjafar-, dóms- og framkvæmdavalds. Í krafti þess fullveldisréttar færðum við landhelgina út úr þremur í fjórar mílur, úr fjórum í tólf, úr 12 í 50 og loks í 200 mílur. Án sjálfstæðis okkar og fullveldis hefði verið tómt má að tala um að einu sinni reyna þetta.

"Evrópusambandið hefur alltaf lagt áherslu á að finna sérhannaðar lausnir fyrir hagsmuni umsóknarríkja án þess að troða á þeim meginreglum sem skipta þau ríki máli. Ég á von á frjóum lausnum," sagði Össur í fréttinni. Hann á þó að vita, að margar þúsundir brezkra og skozkra sjómanna misstu vinnu sína vegna Evrópusambands-úrskurðar um rétt Spánverja til veiða í Norðursjó.

• "Við erum ólík Noregi sem hefur tvisvar sagt nei við Evrópusambandið," sagði Össur ennfremur.

Jæja, að hvaða leyti erum við ólíkir samkvæmt ráðherranum? Ætlum við að falla frá þeirri kröfu, sem norsk stjórnvöld lögðu þó fram, að s.k. "regla um hlutfallslegan stöðugleika" yrði tekin inn í aðildasamning þeirra sem ævarandi og bindandi? Þá kröfu neitaði Evrópusambandið með öllu að taka til greina. Jafnvel þótt regluna þá mætti toga og teygja, m.a. með lengingu "veiðireynslu"-viðmiðs, þá 

Orð Össurar gefa ekki frekar en fyrri daginn vonir um, að honum sé treystandi til að gæta hagsmuna Íslands. Hann ætti í reynd ekkert forræði að hafa yfir þessum málum, enda gersamlega umboðslaus, hvað þjóðarviljann snertir, og FELLDI það sjálfur með flokkssystkinum sínum, að þjóðin fengi (eins og hún vildi) að kjósa um umsókn hans um Evrópusambands-inngöngu, sbr. einnig þennan nýbirta pistil hér: Athyglisverðar skoðanakannanir á Vísi.is og Bylgjunni (Reykjavík síðdegis).

Jón Valur Jensson.

Samningsmarkmiðin tilbúin