Írland og Ísland: Fengum að heyra það: Við fórum leiðina réttu, einmitt ekki írsku hrakfalla­leiðina!

Í grein írsks háskólakennara í fjármálum, C. Lucey, í Sunday Times tel­ur hann sjálf­stæði Ís­lands hafa skipt hér sköp­um. Írland varð nær gjaldþrota við að bjarga bönkunum vegna auð­sveipni við Evrópusambandið, en hér sé hag­vöxt­ur góður og með því mesta sem gerist í Evr­ópu, ferðaþjón­ust­an blómstri, einka­neyzla fari vax­andi, at­vinnu­leys­i minnkandi og vax­andi kaup­mátt­ur. "Fjár­magns­höft­in hafi að mestu verið af­num­in í síðustu viku sem viðbúið væri að leiddi til frek­ari er­lendr­ar fjár­fest­ing­ar á Íslandi." (Mbl.is)

 

Í greininni, sem birtist í hinu víðlesna brezka blaði ;sl. sunnu­dag 19. marz, fjall­ar Cormac Lucey, sem er lektor í fjár­mál­um við Trinity Col­l­e­ge og Uni­versity Col­l­e­ge, Dublin, um þróun efna­hags­mála á Íslandi og gerir sam­an­b­urð við heima­land sitt Írland.

 

Hvernig þetta gerðist á Írlandi: Fylgdi skip­un­um frá Evr­ópska seðlabank­an­um og varð nær gjaldþrota!

Lucey hef­ur grein­ina á því að rifja upp að þegar alþjóðlega fjár­málakrís­an hafi staðið sem hæst hafi Michael Noon­an, fjár­málaráðherra Írlands, lagt áherslu á það að Írland væri ekki Ísland. Með þeim orðum hafi hann viljað taka af all­an vafa um að Írar myndu ekki að fara sömu leið og Íslend­ing­ar þegar kæmi að því að tak­ast á við krís­una. (Mbl.is, leturbr.jvj)

Og það var það sem kom þeim sjálfum mest i koll!

Íslend­ing­ar hafi ekki bjargað ís­lensk­um bönk­um frá gjaldþroti á meðan Írland hafi nærri því orðið gjaldþrota við að bjarga þarlend­um bönk­um. Írar hafi varið 65 millj­örðum evra (rúm­lega 7.700 millj­örðum króna) af skatt­fé til þess að koma í veg fyr­ir að bank­ar færu í þrot. Stór hluti þess fjár­magns hafi endað í vös­um kröfu­hafa bank­anna.

Lucey seg­ir að þetta hafi írsk stjórn­völd ákveðið að gera í kjöl­far þess að þáver­andi for­seti banka­stjórn­ar Evr­ópska seðlabank­ans, Jean-Clau­de Trichet, hafi hringt í Noon­an og varað hann við því að ef er­lend­ir kröfu­haf­ar fengju ekki sitt myndi „sprengja springa“ og að það yrði ekki á vett­vangi Evr­ópu­sam­bands­ins held­ur á Írlandi. (Mbl.is)

Hræðslan og ofurtrúin á Evrópusambandið varð hér Írum til hins mesta skaða sem þeir hafa beðið á þessari öld. Ekki varð þeim hollt af ráðum Trichets, ekki frekar en fulltrúi sama Seðla­banka Evrópu (ESB-seðlabankanum) hafi reynzt okkur vel, þegar hann tók þátt í því með fulltrúa fram­kvæmda­stjórnar ESB og fulltrúa ESB-dómstólsins í Lúxemborg að dæma okkur sek og greiðslu­skyld í úrskurði þess "gerðar­dóms" sem nefndur er hér í neðanmálsgrein.*

Gleymum því ekki, að það var "hrunstjórnin" sem bjargaði hag Íslands.* Þær fáu vikur vikur, sem fengust til þess eftir bankakreppuna haustið 2008 og allt þar til Jóhönnu­stjórn tók við eftir "búsáhalda­byltingu" og uppgjöf Samfylk­ingar snemma árs 2009, dugðu okkur til þess, að mörkuð hafði verið sú farsæla stefna, sem hélt okkur á réttu róli og bjargaði okkur frá gríðarlegri ríkisábyrgð sem hefði trúlega leitt Ísland í gjaldþrot.

„Höld­um því til haga að eng­in sprengja sprakk í Reykja­vík þegar stjórn­völd þar létu er­lenda kröfu­hafa taka skell­inn. Það sem meira er, þá er Írland ekki Ísland, þar sem Ísland hélt í pen­inga­legt full­veldi sitt. Geng­is­lækk­un um helm­ing gerði landið alþjóðlega sam­keppn­is­hæft. Írland lagði sitt pen­inga­lega full­veldi inn í evru­svæðið.“

Gengi evr­unn­ar hafi hækkað gagn­vart helstu viðskipta­mynt­um Írlands í kjöl­far efna­hagskrís­unn­ar, einkum breska pund­inu. Það hafi aukið á verðbólgu og aukið enn á efna­hagserfiðleika Íra. Þrátt fyr­ir fá­menni hafi Íslend­ing­ar und­ir­strikað sjálf­stæði sitt með því að halda í eig­in gjald­miðil og staðið vörð um hags­muni sína. (Úr frásögn Mbl.is af greininni, lbr.jvj)

Og takið sérstaklega eftir þessu:

 

Til sam­an­b­urðar hafi Írar fórnað sjálf­stæði sínu með þátt­töku í gjald­miðli sem sner­ist um evr­ópska meg­in­lands­hags­muni og auðmjúk­ir fylgt fyr­ir­skip­un­um frá Evr­ópska seðlabank­an­um (skv. Lucey; Mbl.is).

 

Þar á eftir fer fjármálalektorinn Lucey síðan út í að kanna huganlegar ástæður fyrir þessari greinilega ófarsælu ákvörðun stjórnvalda á Írlandi:

 

Lucey tel­ur tvennt hafa þarna haft mik­il áhrif. Fyr­ir það fyrsta sú staðreynd að Írland hafi lengi lotið bresk­um yf­ir­ráðum áður en það varð sjálf­stætt.

 

Lucey seg­ir sam­skipta­sögu Íra við Bret­land hafa all­ar göt­ur síðan haft gríðarleg áhrif á póli­tísk­an hugs­un­ar­hátt á Írlandi. Þegar Bret­ar hafi ráðið Írlandi hafi stjórn­mál­in snú­ist um að draga úr áhrif­um þeirra og eft­ir að sjálf­stæðið hafi verið í höfn að sjá til þess að landið væri sem minnst háð Bretlandi í efna­hags­legu til­liti.

 

Og þá gerist þetta:

 

„Þessi árátta hef­ur leitt okk­ur dýpra og dýpra í fang Evr­ópu­sam­bands­ins, jafn­vel svo djúpt að bjarga kröfu­höf­um banka,“ seg­ir hann.

 

Og svo er það hin undirliggjandi skýr­ing­in. Hana telur Lucey "að mestu leyti kaþólskt hug­ar­far Íra". Mót­mæl­end­ur hafi frem­ur litið á Bibl­í­una en eina ákveðna kirkju sem æðsta trú­ar­lega valdið, og hefði það leitt af sér ein­stak­lings­miðaða stjórn­mála­menn­ingu.

„Kaþól­ikk­ar leggja á hinn bóg­inn áherslu á eina stóra kirkju,“ seg­ir Lucey. Þetta hafi áhrif á stjórn­mála­menn­ing­una þar sem frem­ur sé lögð áhersla á stór­ar stofn­an­ir sem bjóði upp á heild­ar­lausn­ir, eins og til að mynda Evr­ópu­sam­bandið, en að nálg­ast mál­in með sjálf­stæðum hætti líkt og Íslend­ing­ar hafi gert. (Mbl.is)

 Já, þessi írski háskólamaður tel­ur að sjálf­stæði Íslands hafi skipt sköp­um fyrir okkar farsælu leið og aðgreint okkur frá ógæfu lítt sjálfstæðra Íra: 

• „Við þvöðrum um sjálf­stæði en und­ir niðri vilj­um við frek­ar sökkva okk­ur í faðm stórr­ar alþjóðastofn­un­ar, sama hversu flekk­ótt­ur fer­ill henn­ar kann að vera. Frels­un­in, sem við í raun þráum, er frelsið til þess að þurfa ekki að hugsa sjálf­stætt.“
• Þannig lýk­ur grein írska fræðimanns­ins Cormacs Lucey. (Mbl.is)

Og sannarlega er löngu kominn tími til að Íslendingar almennt geri sér fulla grein fyrir því, hve rétt stefna var mörkuð hér strax á fyrstu vikum eftir bankahrunið, og átti sig á gæfu okkar í þessu tilliti. Stöndum áfram með sjálfstæði Íslands, það hefur svo sannarlega reynzt okkur affarasælt hingað til og engin ástæða til að hvika af þeim grunni.

 

* Reyndar bjargaði fjármálaráðherrann Árni Mathiesen því líka líka strax í nóv. 2008, að Ísland var ekki sett undir gerðardóm Evrópusambandsins um Icesave-málið sérstaklega. Hann neitaði við umhugsun að skipa mann í þann gerðardóm, og þar með vorum við óbundin þeim lagalega ranga úrskurði þess gerðardóms, að íslenzka ríkið væri greiðsluskylt vegna Icesave-reikninga einkafyrirtækisins Landsbankans! Við getum bara rétt ímyndað okkur, hvað ESB-málpípan Benedikt Jóhannesson hefði gert í sporum Árna Mathiesen!

 

Jón Valur Jensson.

 

Evr­ópski seðlabank­inn (AFP-mynd). --- En ekki er allt gull sem glóir, sjá greinina!

Sjálfstæðið lykillinn að árangri Íslands

Fráleit tillaga um bein og auðveld áhrif Evrópu­sambands­borgara á íslenzkar kosningar

ESB-flokkurinn "Viðreisn" hefur misst mikið af fylgi sínu, en þjón­ar enn sínum herra, evr­ópska stór­veld­inu. Það sést af grófri til­lögu fjög­urra þing­manna flokks­ins sem miðar að því "að er­lend­ir rík­is­borg­ar­ar sem bú­sett­ir eru hér á landi fái kosn­ing­ar­rétt til sveit­ar­stjórna­kosn­inga fyrr en kveðið er á um í nú­ver­andi lög­um." (Mbl.is)

Sam­kvæmt nú­ver­andi lög­um fá rík­is­borg­ar­ar Norður­land­anna kosn­ing­ar­rétt til sveit­ar­stjóra eft­ir þriggja ára sam­fellda bú­setu hér á landi. Borg­ar­ar EES-ríkja og ríkja utan EES fá slík­an kosn­ing­ar­rétt eft­ir fimm ára bú­setu.

En nú leggja þessir fjórir þingmenn til, "að rík­is­borg­ar­ar EFTA- og ESB-ríkja hljóti kosn­ing­ar­rétt þegar við lög­heim­il­is­flutn­ing [til Íslands], en að rík­is­borg­ar­ar ríkja utan EFTA og ESB hljóti kosn­ing­ar­rétt eft­ir að hafa verið bú­sett­ir á Íslandi í þrjú ár,“ eins og seg­ir í grein­ar­gerð með frumvarpi fjórmenninganna um þetta mál.

Bent er á að er­lend­ir rík­is­borg­ar­ar séu í dag 8% allra íbúa lands­ins og að flutn­ings­mönn­um þyki rétt að gefa þess­um hópi aukið vægi og auk­in völd þegar komi að ákvörðunum sem teng­ist nærum­hverfi hans. (Mbl.is)

En með þessu gætu viðkomandi oft haft úrslitaáhrif á visst mannval og flokkaval til stjórnar bæja og sveitartfélaga landsins, fólk sem er jafnvel nánast ekkert inni í okkar málum, en getur gert það "fyrir vinskap manns" og vegna þrýstings frá eigin hópi að kjósa ákveðna lista (td. ESB-hlynntan lista) eða vissa frambjóðendur öðrum fremur.

Flutn­ings­menn frum­varps­ins hafa ekki trúverðugleika sem óháðir, þjóðhollir stjórnmálamenn, þau eru öll með það á bakinu að hafa beitt sér eindregið fyrir endanlegri innlimun Íslands í Evrópusambandið, en þau eru: Hanna Katrín Friðriks­son, Jón Stein­dór Valdi­mars­son, Jóna Sól­veig El­ín­ar­dótt­ir og Pawel Bartoszek.

Um þetta fólk kom eftirfarandi fram í kryfj­andi grein (með viðaukum hér):*

Jóna Sólveig Elínar­dóttir, nýkjör­inn 9. þing­maður Suður­kjör­dæmis, fyrir Við­reisn, en hún var sér­fræð­ingur hjá sendi­nefnd Evrópu­sam­bandsins á Íslandi og vefstjóri hjá Evrópu­stofu 2011-2013, skv. ævi­ágripi hennar á althingi.is, og flutti erindi á aðal­fundi "Já Ísland!" 4. sept. 2014. [En "Já Ísland" er um 4.600 manna félagsskapur undir stjórn hörðustu ESB-innlimunarsinna.] Nú er þessi kona orðin formaður utanríkismálanefndar Alþingis (!), ennfremur 2. varaforseti Alþingis og situr m.a. í velferðarnefnd og þingmanna­nefnd Íslands og Evrópu­sam­bandsins.

Jón Stein­dór Valdi­marsson, kjörinn formaður stjórnar "Já Ísland!" frá stofnun 2009 (og vogaði sér þó árið 2010 að bjóða sig fram til stjórnlagaþings til að véla um stjórnarskrána, þótt hann næði reyndar ekki kjöri), aðstoðar-framkvstj. og síðar frkvstj. Samtaka iðnaðarins (SI) 1988–2010 (orðinn frkvstj. þar 2008), stofnfélagi og stjórnarmaður í Viðreisn, ný­kjörinn alþm. flokksins, er nú 1. varaformaður hinnar áhrifamiklu stjórnskipunar- og eftirlits­nefndar og með sömu stöðu í efnahags- og viðskipta­nefnd.

Hanna Katrín Friðriksson, í fram­kvæmda­ráði "Já Ísland!" (–2015–2016), kosin alþm. Viðreisnar í haust, er nú formaður þingflokksins og 1. varaformaður fjárlaganefndar, á sæti í þingmanna­nefnd Íslands og Evrópu­sam­bandsins og er formaður Íslandsdeildar þing­manna­nefnda EFTA og EES.

Pawel Bartoszek, nýkjörinn alþingismaður Reykjavíkurkjördæmis suður fyrir Viðreisn, í fram­kvæmda­ráði "Já Ísland!" a.m.k. 2015–16, sat í hinu ólögmæta stjórnlagaráði, sem samþykkti billega leið til að koma Íslandi hratt inn í Evrópu­sambandið, en batt um leið svo um hnútana, að þjóðin fengi ekki að krefjast þjóðar­atkvæða­greiðslu um að ganga úr stórveldinu! Hann er nú m.a. í alls­herjar- og mennta­mála­nefnd, 1. varaform. umhverfis- og samgöngu­nefndar og situr í Íslandsdeild þings Öryggis- og samvinnu­stofnunar Evrópu (ÖSE).

Já, það vantar ekki, að þau hafa komið sér vel fyrir í stjórnkerfi Alþingis, raunar langt umfram þeirra litla fylgi nú. Og svo er greinilega keyrt á það að þókknast Evrópusambandinu í hvívettna, eins og í málinu sem rakið var hér ofar. Frum­varpið sjálft er hér.

Jafnvel enn hættulegri en áhrif ofangreindra fjögurra þingmanna er valda­aðstaða ráðherra flokksins, Benedikts ESB-manns á stóli fjármálaráðherra, Þorgerðar Katrínar Gunnars­dóttur sem sjávar­útvegs- og land­búnaðar­ráðherra og Þorsteins Víglundssonar, meðlims meðlimur "Já Ísland!", sem félags- og jafnréttismálaráðherra.

 

* Sjá grein birta hér 28. nóv. sl.: Forsprakkar "Viðreisnar" eru upp til hópa ESB-innlimunar­sinnar - margir nafngreindir hér.

Jón Valur Jensson.

Fái kosningarétt strax við búsetu

Meiri­hluti Breta hlynnt­ur stefnu rík­is­stjórnar Th­eresu May um Brexit

Í skoðanakönnun (2.058 manna úr­tak) 3.-5. þ.m. eru 53% brezkra kjós­enda sátt við áherzl­ur rík­is­stjórn­ar Theresu May um Brexit, en 47% ósátt. Þá telja 47%, "að May tak­ist að landa hag­stæð­um samn­ingi við Evr­ópu­sam­bandið í tengsl­um við út­göng­una, en 29% eru því ósam­mála. Í janú­ar voru 35% á hvorri skoðun" (Mbl.is).

• Þetta kem­ur fram í niður­stöðum nýrr­ar skoðana­könn­un­ar fyr­ir­tæk­is­ins ORB sam­kvæmt frétt Reu­ters. ... May kynnti á dög­un­um með hvaða hætti hún hyggst segja skilið við Evr­ópu­sam­bandið en í því felst að yf­ir­gefa um leið innri markað þess.

Útgangan úr Evrópu­samband­inu var samþykkt með óvænt yfir­gnæf­andi meiri­hluta í neðri deild brezka þingsins 8. þ.m., þ.e.a.s. samþykkt með 494 at­kvæð­um gegn 122 að heim­ila rík­is­stjórn­inni að hrinda af stað úr­sögn Bret­lands úr Evr­ópu­sam­band­inu (sjá hér: Neðri deild­in samþykk­ir Brex­it).

Hinn 20. þ.m. verður málið tekið fyrir í lávarða­deildinni. Við óskum Bretum allra heilla á þessari vegferð sinni. Eins og fyrir Íslend­inga, þannig einnig fyrir Breta, mun það reynast sjálfstæði þessara þjóða affara­sælast að standa utan þessa vald­freka bandalags og Bretum að endur­heimta sín skertu fullveldis­réttindi.

Jón Valur Jensson.

Meirihlutinn hlynntur Brexit

Bretar strax komnir í fríverzl­un­ar­viðræður við 12 ríki um all­an heim

Brezka íhaldsstjórnin sýnir strax það sjálfstæði gagnvart Evrópu­sambandinu (enda á leið úr því) að virða að vett­ugi til­raun­ir ráða­manna í stór­veld­inu að fyr­ir­skipa Bret­um að standa ekki í nein­um form­leg­um við­ræð­um um við­skipti fyrr en Bret­land hef­ur yf­ir­gefið Evrópu­sam­bandið. Stefna Breta á þessar frí­verzl­unar­viðræður er skýr og skelegg í senn.

Þetta upp­lýsti Liam Fox, ráðherra alþjóðaviðskipta í rík­is­stjórn Bret­lands, í grein í breska dag­blaðinu Daily Tel­egraph fyrr í vik­unni. Mark­miðið sé að und­ir­búa fríversl­un­ar­samn­inga sem hægt verði að und­ir­rita um leið og Bret­ar segi sig form­lega úr Evr­ópu­sam­band­inu.

Fram kem­ur í frétt blaðsins að stefnt sé að því að Bret­land yf­ir­gefi Evr­ópu­sam­bandið árið 2019. Bresk stjórn­völd séu þegar í viðræðum við ríki eins og Kína, Ind­land, Ástr­al­íu, Suður-Kór­eu, Sádi-Ar­ab­íu og Óman. Th­eresa May, for­sæt­is­ráðherra Bret­lands, upp­lýsti í ræðu í fyrra­dag að Bret­land ætlaði að yf­ir­gefa innri markað Evr­ópu­sam­bands­ins enda væri það for­senda þess að landið gæti samið um sjálf­stæða fríversl­un­ar­samn­inga við önn­ur ríki. (Mbl.is)

Það verður ekkert tvínónað við hlutina. Ríkisstjórnin í Lundúnum ætlar ekki að láta landið gjalda neins vegna Brexit eða með því að bjóða heim refsiaðgerðum ESB í einhverri skelfingar-eftirvæntingu án sinna fyrir fram ákveðnu forvarna.

„Þegar við för­um [úr Evr­ópu­sam­band­inu] mun­um við koma á fót nýj­um tengsl­um við ríki eins og Ástr­al­íu, Nýja Sjá­land og Ind­land. Við erum að viðræðum um viðskipti við mörg ríki með það fyr­ir aug­um að kanna hvar hægt sé að fjar­lægja hind­arn­ir í vegi viðskipta og fjár­fest­inga með gagn­kvæma hags­muni í huga,“ seg­ir Fox í grein sinni og enn­frem­ur:

„Við þurf­um há­marks frelsi til þess að ná þess­um mark­miðum og fyr­ir vikið var það rétt hjá for­sæt­is­ráðherr­an­um að úti­loka fulla aðild að tolla­banda­lagi Evr­ópu­sam­bands­ins. Það er heill heim­ur sem við get­um átt í viðskipt­um við og það er ein­mitt það sem við ætl­um að gera.“

Glæsilegt, og þetta ryður jafnvel brautina fyrir fleiri ríki sem hugað gætu að því sama, hvort sem það verður undir vígorðinu Frexit eða einhverju öðru.

Þetta verður ennfremur aukin hvöt fyrir okkur Íslendinga til að halda okkur frá hinu valdfreka tollmúra-Evrópusambandi og beina fremur sjónum okkar að því að tengjast frjálsara fríverzlunarbandalagi sem gerir engar fullveldiskröfur til sinna aðildarríkja.

Jón Valur Jensson.

Viðræður hafnar við tólf ríki

Evr­óp­usambandsmálin fjarri því að vera tryggilega útilokuð. Viðaukar (2) um háskaleg ákvæði í stjórnarsáttmála!

Ef Evr­ópu­sambands-sinn­inn Jón Stein­dór Valdimars­son, "sem var um ára­bil for­maður Já Ísland sem er vett­vang­ur þeirra sem vinna að Evr­ópu­sam­bands­aðild, er ... nokkuð sátt­ur við lend­ing­una í þeim mála­flokki" í nýjum stjórnar­sáttmála, skv. Mbl.is-frétt, þá er það full ástæða til að hafa áhyggjur af því, hvað verða kunni ofan á í því máli.

„Við vit­um að ann­ar sam­starfs­flokk­ur­inn er mjög á önd­verðum meiði við það, þannig að miðað við það þá er ég þokka­lega sátt­ur við þessa niður­stöðu og held að það sé ekki endi­lega slæmt fyr­ir efni máls­ins að það drag­ist.“ (JSV, í viðtali við Mbl.is)

Þótt þetta sé viss viðurkenning þess, að ESB-innganga Íslands sé gersamlega ótímabær, enda afar óvinsælt málefni skv. nýlegum skoðanakönnunum og vegna bágs ástands ESB -- og er raunar í fullkominni mótsögn við stjórnarskrá Lýðveldisins Íslands -- þá er vitað, hvernig þessir atlögumenn þjóðríkisins eru þenkjandi og við hverju megi búast af þeim.

Því skulum við enn vera á varðbergi og efla gengi þjóðríkisstefnunnar, sem nú styrkist einnig á alþjóðavettvangi, m.a. í Bretlandi, Danmörku, Hollandi, Frakklandi, Póllandi og Ungverjalandi.

VIÐAUKI I: Í hádegisfréttum Rúv kom meira fram um ákvæði hins nýja stjórnar­sáttmála um ESB-málin. Þar sagði, að ákvörðun um þau bíði seinni hluta kjörtímabilsins.

"Samkomulag stjórnarflokkanna gengur út á, að ríkisstjórnin taki ekki sameiginlega afstöðu gegn neinni tillögu sem fram komi á þinginu, t.d. um hvort greiða skuli atkvæði um framhald aðildar­viðræðna annars vegar eða einfaldlega inngöngu í Evrópu­sambandið hins vegar. Það verði síðan hverjum þingmanni í sjálfsvald sett, hvernig hann greiðir atkvæði, verði slík tillaga lögð fyrir þingið." (Einar Þorsteinsson sagði frá.)

Þetta sýnist undirrituðum alls ekki í góðu fari og að Sjálfstæðis­flokkurinn hafi hér fórnað þessu máli fremur en að tryggja fyrir fram fullveldi Íslands.

VIÐAUKI II: Hér eru textarnir um ESB-mál í Stefnuyfirlýsingu ríkisstjórnar Sjálfstæðisflokks, Viðreisnar og Bjartrar framtíðar:

Ríkisstjórnin mun byggja samstarf við Evrópusambandið á samningnum um Evrópska efnahagssvæðið. Fylgjast þarf vel með þróun Evrópusambandsins á næstu árum og gæta í hvívetna hagsmuna Íslands í samræmi við aðstæður hverju sinni. Sérstakan gaum þarf að gefa mögulegri úrsögn Bretlands úr sambandinu.

Alþingi fylgist grannt með þróun mála í Evrópu og efli tengsl við systur­stofnanir í öðrum Evrópuríkjum.

Komi fram þingmál um þjóðaratkvæða­greiðslu um aðildar­viðræður við Evrópusambandið eru stjórnarflokkarnir sammála um að greiða skuli atkvæði um málið og leiða það til lykta á Alþingi undir lok kjörtíma­bilsins. Stjórnar­flokkarnir kunna að hafa ólíka afstöðu til málsins og virða það hver við annan. (Auðk. hér, jvj)

 

Jón Valur Jensson.

Pawel ekki á ráðherrastól

Forsprakkar "Viðreisnar" eru upp til hópa ESB-innlimunarsinnar - margir nafngreindir hér

Þeir voru ótrúlega margir for­kólf­ar inn­lim­un­ar­sinn­uðu öfug­mæla­sam­tak­anna "Já Ís­land!" Þar á meðal eru:
a) Bene­dikt sjálfur, meðlimur aðal­stjórn­ar "Já Ísland!" a.m.k. 2014–16 (eins og annar Icesave-greiðslu­sinni, Margrét Krist­manns­dóttir í SVÞ, og eins og ESB-mað­ur­inn Andrés Péturs­son), 
b) Jón Stein­dór Valdi­marsson, kjörinn formaður stjórnar "Já Ísland!" frá stofnun 2009 (og vogaði sér þó árið 2010 að bjóða sig fram til stjórnlagaþings til að véla um stjórnarskrána, þótt hann næði reyndar ekki kjöri), aðstoðar-framkvstj. og síðar frkvstj. Samtaka iðnaðarins (SI) 1988–2010 (orðinn frkvstj. þar 2008), stofnfélagi og stjórnarmaður í Viðreisn, ný­kjörinn alþm. flokksins,
c) Þorsteinn Víg­lundsson, nýkjörinn alþm., í stjórn SI 2004–2009, meðlimur "Já Ísland!", var frkvstj. Samtaka álfram­leiðenda 2010–2013, frkvstj. Samtaka atvinnu­lífsins (SA) 2013–2016, í stjórn Samtaka iðn­aðarins 2004–2010, vara­form. frá 2007, varaform. og form. Gildis, lífeyrissjóðs, 2014–2016,
d) Vilmundur Jósefsson, í stjórn SI a.m.k. 1994–2005 og í fram­kvæmda­ráði "Já Ísland!" a.m.k. 2015–16,
e) Hanna Katrín Friðriksson, í fram­kvæmda­ráði "Já Ísland!" (–2015–2016), nýkjörinn alþm. Viðreisnar,
f) Ellisif Tinna Víðisdóttir, fv. forstj. Varnar­mála­stofnunar og fv. ofur­launa-frkvstj. Kirkjuþings, í fram­kvæmda­ráði "Já Ísland!" (–2014–2016), er form. utanríkis­mála­nefndar Viðreisnar 2016,
g) Þorgerður Katrín Gunnars­dóttir, nýkjörinn alþm. Viðreisnar, hefur verið meðal þekkt­ustu ESB-sinna í Sjálfstæðis­flokknum, var þar varaform. 2009 þegar greidd voru atkvæði á Alþingi um Össurar-umsóknina um inngöngu í ESB, en hún sat þá hjá.
h) Jóna Sólveig Elínardóttir, nýkjörinn 9. þingmaður Suðurkjördæmis, fyrir Viðreisn, en hún var sérfræðingur hjá sendinefnd Evrópusambandsins á Íslandi og vefstjóri hjá Evrópustofu 2011–2013 skv. æviágripi hennar á althingi.is og flutti erindi á aðalfundi "Já Ísland!" 4. sept. 2014;
i) Pawel Bartoszek, nýkjörinn alþingismaður Reykjavíkurkjördæmis suður fyrir Viðreisn, í fram­kvæmda­ráði "Já Ísland!" a.m.k. 2015–16, sat í hinu ólögmæta stjórnlagaráði, sem samþykkti billega leið til að koma Íslandi hratt inn í Evrópu­sambandið, en batt um leið svo um hnútana, að þjóðin fengi ekki að krefjast þjóðar­atkvæða­greiðslu um að ganga úr stórveldinu;
j) Ólafur Þ. Stephensen, frkvstj. Félags atvinnu­rekenda, fv. ritstj. Morgun­blaðs­ins (málsvari ESB þar!), 24 stunda og Frétta­blaðsins, mikill ESB-sinni, er sagður bakhjarl Viðreisnar: http://pallvil.blog.is/blog/pall_vilhjalmsson/entry/2178635/
k) Það sama á við um Þorstein Pálsson, fv. forsætis­ráðherra og fv. ritstj. Frétta­blaðsins; langtíma-áróðurs­maður hefur hann verið fyrir inn­töku Íslands í Evrópu­sambandið og skip­aður af þing­mönnum Jóhönnu­stjórnar for­maður ESB-viðræðu­nefnda frá 2009, unz sama stjórn sprakk á því limm­inu; einnig hann er í fram­kvæmda­ráði öfug­mæla­sam­tak­anna "Já Ísland!" (–2015–2016).

Aðalheimildir: Vefsíður "Já Ísland!", Viðreisnar, SI og Alþingis.

Það kann ekki góðri lukku að stýra, að Benedikt Jóhannesson og félagar hans í Viðreisn og úr SI, fulltrúar atvinnu­rekenda á hægri kanti íslenzkra stjórnmála, vilja teyma þjóðina undir erlent helsi: æðsta löggjafarvald Evrópusambandsins, stjórnvald þess og dómsvald!

Þar að auki eiga stjórnmálamenn að standa með þjóð sinni, en Benedikt var meðal leiðandi manna í því* að reyna að narra hana til að borga Icesave, þvert gegn lagalegum rétti okkar og þjóðarhagsmunum.* Sporin hræða!

* http://thjodarheidur.blog.is/blog/thjodarheidur/entry/1286385/

Jón Valur Jensson.

Benedikt svarar ásökunum

Aukinn meirihluti til framsals fullveldis er bæði eðlilegur og nauðsynlegur (sex skjaldarmerki Íslands fylgja með)

Mest knýjandi mál fyrir full­veldi Íslands, sem um leið er mik­il­vægt mál til að tryggja, að það verði sam­huga þjóð sem taki meg­in­ákvarð­anir þar um, er að setja það ákvæði inn í stjórn­ar­skrá, að í ákvörð­un bæði í þing­heimi og í þjóð­ar­at­kvæða­greiðslu verði áskilið, að 3/4 at­kvæða þurfi til að gera þá grund­vall­ar­breyt­ingu á okkar stjórn­skipan að afsala eða fram­selja full­veldi okkar til annars ríkis eða ríkja­veldis.

Þetta er í raun sjálfsagt mál til sjálfstryggingar lýðveldinu og kemur væntan­lega í veg fyrir snögga aðför að því sama lýðveldi með lýðskrumi og peningaaustri í einhliða áróður sem þjónar hagsmunum stærra veldis/ríkis.

Hliðstæðu er að finna í mörgum lögum félaga (þ.m.t. fyrirtækja og stofnana), sem leyfa ekki, að þau verði niður lögð eða lögð inn í annað félag, nema t.d. 80% atkvæða á aðalfundi ákveði svo.

Eins er hliðstæða fólgin í stjórnarskrá Noregs, sem áskilur í 93. gr., að til fullveldisframsals þurfi minnst 3/4 meirihluta í Stórþinginu.

Önnur hliðstæða var í dansk-íslenzku Sambandslögunum, en þar var áskilið, að aukinn meirihluta þyrfti bæði í Alþingi og í þjóðaratkvæðagreiðslu til að fella sambandalagasamninginn úr gildi, svo sem hér segir:

• 18. gr.:
• "... Til þess að ályktun þessi [um að fella úr gildi þann samning] sé gild, verða að minnsta kosti 2/3 þingmanna annaðhvort í hvorri deild Ríkis­þingsins [danska] eða í sameinuðu Alþingi að hafa greitt atkvæði með henni, og hún síðan vera samþykt við atkvæða­greiðslu kjósenda þeirra, sem atkvæð­is­rétt hafa við almennar kosn­ingar til löggjafar­þings landsins. Ef það kemur í ljós við slíka atkvæða­greiðslu, að 3/4 atkvæð­is­bærra kjósenda að minsta kosti hafi tekið þátt í atkvæða­greiðslunni, og að minsta kosti 3/4 greiddra atkvæða hafi verið með samningsslitum, þá er samningurinn fallinn úr gildi." (Hér skv. ritinu Sjálfstæðisbarátta Ís­lend­inga, lokaþáttur 1918-1944. Gunnar Hall tók saman. Rvík 1956, s. 25.)

Hér er athyglisverður texti í grein í Mbl. 14. maí 2013:  Eins og Norðmenn gerðu, eftir Björn S. Stefánsson, dr. scient.:

"Við ættum að geta gert eins og Norðmenn gerðu, nefnilega að hafa þjóðaratkvæðagreiðslu. Þannig má heyra, þegar rætt er um Evrópu­sambandsmálið. En hvað gerðu Norðmenn?

Norðmenn bjuggu sig undir Efnahagsbandalagsmálið á sjöunda áratug síðustu aldar með því að setja í stjórnarskrá ákvæði um framsal á valdi. Það var þannig, að framsal á valdi til bandalags ríkja, sem Noregur er aðili að, getur gerst með samþykki þriggja fjórðu þingmanna." (Nánar þar.)

Þetta væru vissar skorður gegn framsali eða hreinu afsali æðstu fullveldis­réttinda, sér í lagi afsali æðsta löggjafarvalds, sem er einmitt eitt ákvæðið í sérhverjum inntökusáttmála (accession treaty, hérlendis oft kallað "aðildar­samn­ingur") nýrra meðlima­ríkja á þessari öld, þegar þau samþykkja að ganga í Evrópu­sambandið.

En þetta eitt dugar ekki, og framvinda mála í Noregi er einmitt skýrt dæmi um það. Þjóðin er að vísu mjög andvíg því á þessari öld (og ekki sízt nú) að fara inn í Evrópusambandið, en í Stórþinginu hafa ESB-innlimunarsinnar löngum verið í meirihluta, og það getur með tíð og tíma skapað hættu fyrir fullveldi landsins. Og þannig, ekkert minna, var ástandið bæði 1972 og 1994, þegar fram fóru þjóðar­atkvæða­greiðslur um inngöngu í Evrópu­sambandið. Í báðum tilfellum var því naumlega hafnað, með aðeins 53,5% meirihluta 1972, en með 52,2% árið 1994. Í vissum aðstæðum (efnahagskreppu eða vegna annarra ófara þjóðarbúsins af manna völdum eða náttúrunnar) getur því fullveldi lands verið í mikilli hættu, þegar svo mjótt er á munum, eins og líka sýndi sig í Svíþjóð í nóvember 1994, þegar 52,3% (af þeim 83,3% sem greiddu atkvæði) kusu aðild landsins að Evrópu­sambandinu. Nokkrum mánuðum seinna höfðu hlutföllin snúizt við, en þá gat sænskur almenningur ekkert gert í málinu! (Sjá nánar um það í bók Ragnars Arnalds, fyrrv. fjármála- og mennta­mála­ráðherra: Sjálf­stæðið er sístæð auðlind.)

Eins og undirritaður sagði hér í grein 20. nóv. 2013:

"Þannig gætum við þá setið uppi með tvískipta þjóð, naumur meirihluti þeirra, sem mæta myndu á kjörstað ... fengi að ráða, en hinir engu og það um alla framtíð nánast! Og þetta gæti gerzt, jafnvel þó að vitað sé, að þeir, sem eru MJÖG andvígir inntöku landsins í Evrópu­sambandið, eru miklu stærra hlutfall slíkra andstæðinga heldur en hlutfall hina, sem eru MJÖG HLYNNTIR inngöngu í ESB,* hefur reynzt vera meðal slíkra ESB-sinna. Ekki væri þetta uppskrift að mikilli þjóðarsátt og "samvinnu" þessara ólíku hópa!" 

Af þessum ástæðum, en umfram allt til að standa vörð um okkar sjálfstæða og fullvalda lýðveldi, ættu Íslendingar að gera gangskör að því, að það verði sett í stjórnarskrána, þegar henni næst verður breytt, að aukins meirihluta verði krafizt bæði í þingi og hjá þjóðinni sjálfri, ef tillaga kemur fram um framsal fullveldis til ríkjasambands eða stórveldis. En til þess voru refirnir ekki skornir hjá okkur 1. desember 1918, þegar fullveldi landsins var viðurkennt.

* Sbr. nýlega grein hér: 4,8 sinnum fleiri mjög andvígir inngöngu í ESB heldur en þeir sem eru mjög hlynntir henni.

Hér eru svo skjaldarmerki Íslands frá upphafi:

     Elzta merkið, tákn goðorðanna: frá 13. öld, næst kemur merki Íslands undir Noregskonungi um 1280 (sameinar tákn Ólafs helga og þjóðveldisins eða Gizurar jarls). Það þriðja: flatti þorskur­inn (endurgerð), frá ofan­verðum miðöldum og áfram allt inn í 20. öld.

Fjórða merkið, fálkinn: 1903-1919 (er til dæmis yfir dyrum Landsíma­hússins gamla við Suðurgötu), það fimmta er merki konungsríkisins Íslands 1919-1944, loks lýðveldismerkið frá 1944.

Elzta merkið, til sem slíkt, er á skjaldarmerkjabók Wijnbergens um 1280:

 Sama merki, nr. 2 hér ofar, er í raun nútíma-endurgerð, rússnesk! Og 1. merkið er endurgerð og tilgáta P. Warmings, birt í Árbók Fornleifafélagsins, þ.e.  skjöldur með tólf þverröndum, hvítum (silfruðum) og heiðbláum til skiptis, sem "er hugsanlega það merki (eða fáni) sem Hákon konungur fékk Gizuri Þorvaldssyni í Björgvin 1258, er hann gerði hann að jarli." (Heimild.)

Jón Valur Jensson.

Er fyrirmynd ESB-sinna klárinn sem leitar þangað sem hann er kvaldastur?

"Alþingi hafnaði þjóðar­at­kvæða­greiðslu um ESB-um­sókn árið 2009, aðildar­viðræð­ur sigldu í strand 2011, þeim var hætt í janúar 2013. ESB-flokkar urðu undir í kosn­ingum 2013, ESB-við­ræð­um var slit­ið á síð­asta kjör­tíma­bili, ESB-flokk­ur­inn þurrk­aðist að mestu út 2016. ESB-málið var ekki kosninga­mál 2016, enginn prédikaði aðild. Að ESB-aðildar­mál valdi vand­ræðum við stjórnar­myndun í nóvember 2016 er með ólíkindum."

Þannig ritar Björn Bjarnason í snarpri grein sinni í gær og bætir við:

"Bretar, helsta viðskiptaþjóð okkar, er á leið úr ESB. Á þessari stundu veit enginn hvernig Bretum tekst að semja við ESB um úrsögn sína. Brýnasta verkefni íslenskra stjórnvalda nú gagnvart samstarfi við ESB-ríki er að tryggja farsælan samning við Breta samhliða EES-samningnum eða stuðla að aðild Breta að EES-samstarfinu. Þegar vitað verður um niðurstöðu ESB og Breta er tímabært fyrir okkur að huga enn á ný að samskiptunum við ESB."

Björn ritar hér af hyggindum sem fyrri daginn, og þó skal tekið fram, að þau Samtök um rannsóknir á Evrópusambandinu og tengslum þess við Ísland, sem halda úti þesasari vefsíðu, gefa sér alls ekki, að EES-samningurinn sé skárri en aðrar leiðir tvíhliða viðskiptasamninga, sem unnt er að fara að fyrirmynd Svisslendinga.

En sannarlega er hitt með ólíkindum, að íslenzkir stjórnmálamenn láti sér detta í hug að setja ESB-aðildarmál á óskalista málefna í stjórnarmyndunarviðræðum og það eftir allt, sem á undan er gengið. Fyrir utan það, sem Björn hefur nefnt hér, er vert að minna á, að frá upphafi til enda vann Evrópusambandið harka­lega gegn rétti og þjóðarhag Íslendinga í Icesave-atganginum; ennfremur barðist það eindregið gegn okkar fulla fiskveiðirétti í makrílmálinu og vildi í upphafi aðeins "bjóða" okkur einungis 2-3% (og síðar 5-6%) hlut í Norður-Atlantshafsveiðunum, þótt allur væri þessi afli okkar að fullum rétti í eigin lögsögu! En með staðfestu Jóns Bjarnasonar, þáverandi ráðherra, og á grundvelli þeirra fullveldisréttinda okkar, sem við hefðum EKKI innan Evrópu­sambandsins, þá tókst honum að tryggja okkur 16-17% hlut í öllum þeim veiðum, sem síðan hafa skilað okkur hvorki meira né minna en einni milljón tonna af makríl á sjö árum!

Samt eru jafnvel heilir stjórnmálaflokkar stofnaðir til að troða Íslandi undir klafa Evrópusambandsins! "Þangað leitar klárinn sem hann er kvaldastur" segir þjóðarspekin (í ljósi reynslunnar) réttilega um þvílíka vanhugsun. 

Þar að auki er það skýrlega komið fram, enn einu sinni, í svörum Evrópu­sambandsins við fyrirspurn frá sóknarpresti á Akureyri, sr. Svavari Alfreð Jónssyni, að s.k. aðildarviðræður snúast alls ekki um það, sem A-, C-, S- og jafnvel V-flokkarnir vilja vera láta (þ.e. um samning um inngöngu í stórveldið), heldur einfaldlega um aðlögun viðkomandi lands að lögum og reglum Evrópu­sambandsins, sem ÖLL þarf að meðtaka, vilji land eða þjóð fá að "ganga í klúbbinn". Nánar er fjallað um þetta í skýrri grein á Moggabloggi sr. Svavars: Samningar eða aðlögun? Svar ESB, grein sem vakið hefur mikla athygli og fengið 170 "læk" (sbr. einnig þessar greinar hans: Lýðræði og heiðarleiki? og Óvinir ESB og karlakóra).

Þess vegna er það líka rétt hjá Birni Bjarnasyni að horfa fram á veginn í stað þess að reyna að endurvekja einhverja viðræðufundi, sem hvort sem er fóru í strand á veldisárum Jóhönnu og verða ekki vaktir upp frá dauðum, nema menn ætli sér beinlínis að hafna öllum þeim ströngu skilmálum sem Alþingi samþykkti 2009 sem skilyrði fyrir Össurar­umsókninni ógæfilegu. Og um þetta segir Björn:

"Í stjórnarmyndunar­viðræðum eiga menn ekki að takast á við einhverja drauga úr fortíðinni. Þar á að ræða mál líðandi stundar og framtíðar, meta stöðu þjóðarinnar frjálsir af fánýtum fortíðardeilum."

Megi Alþingi og þingflokkarnir bera gæfu til þess að halda sér við íslenzkt fullveldi í stað þess að gæla við að afsala því í hendur gamalla nýlendu­velda á megin­landinu, þeirra sem aldrei hafa gefið okkur eitt né neitt, heldur gengið hér freklega á fiskistofna okkar eða í bezta falli stundað við okkur viðskipti.

En svo sannarlega snýst Evrópu­sambandið um miklu meira en viðskipta­samninga, það snýst um tollmúra og niðurgreiðslur og marg­háttaðar vald­heimildir Rómar- og Lissabon-sáttmálanna, m.a. til æðstu ráðandi löggjafar sambandsins yfir öll þjóðríkin, einnig til fiskveiða allra ESB-borgara/útgerða upp að 12 mílum, sem og til forræðis í orku­verðlagningar­málum og til að setja á fót einn allsherjarher fyrir allt Evrópu­sambandið (mjög brýnt verkefni á næstu árum, segja þeir í Brussel!). Eru þeir Íslendingar, sem eru með öllum mjalla, trúlega vandfundnir sem í reynd eru ginnkeyptir fyrir nokkru af þessu.

Jón Valur Jensson.

Evrópumálin líklega til þingsins

Þýzkir: Island will der EU beitreten! “Auch ein strategisches Interesse”

Ja zu Beitrittsverhandlungen

“Island will der EU beitreten” stendur þar undir mynd, sem ég kæri mig ekki um að birta hér (af íslenzka fánanum með þeim þýzka og Evrópusambandsins). Eftirfarandi er fróðlegt:

Mit großer Mehrheit hat sich der Bundestag für die Aufnahme von Beitritts­verhand­lungen über eine EU-Mitgliedschaft Islands ausgesprochen. Zwar lehnten die Abge­ordneten am Donnerstag, 22. April 2010, nach rund ein­stündiger Debatte im Plenum alle Anträge sowie Entschließungs­anträge der Opposition ab, in denen SPD, Die Linke und Bündnis 90/Die Grünen beinahe unisono für einen zukünftigen EU-Beitritt der Atlantikinsel plädiert hatten (17/1059,17/1191, 17/1171,17/1172). Doch der gemeinsame Antrag von Union und FDP mit dem Ziel, ein Ein­vernehmen zwischen Bundestag und Bundes­regierung über Beitritts­verhandlungen mit Island herzustellen, wurde in der Abstimmung mit den Stimmen der Koalition angenommen (17/1190, 17/1464). Ein Antrag der Grünen, die gefordert hatten, die Rechte des Bundes­tages nach den Begleitgesetzen zum Vertrag von Lissabon zu wahren, wurde einver­nehmlich vom Parlament für erledigt erklärt (17/260).

In der Debatte, die der Abstimmung vorausging, hatten sich alle Redner für die baldige Aufnahme von Beitrittsverhandlungen ausgesprochen. Michael Link, europapolitischer Sprecher der FDP, betonte, Deutschland und die Europäische Union hätten ein großes Interesse am Gelingen der Beitrittsverhandlungen. [Allt, sem er hér og síðar með bæði feitletri og skáletri í senn, er mín leturbreyting, JVJ.] Mit Island würde eine stabile Demokratie der EU beitreten, in der Rechtsstaatlichkeit und Menschenrechte geachtet würden.

“Mehr als nur eine Flucht unter den Euro-Rettungsschirm”

Trotz der Finanzkrise, die die Republik hart getroffen habe, könne man noch immer von einer stabilen Marktwirtschaft auf der Atlantikinsel sprechen. Zudem könne die EU von Island “viel lernen“: So lege Island großen Wert auf eine nachhaltige Fischereiwirtschaft. “Wir müssen in den Beitrittsverhandlungen darauf achten, dass Island in Bereichen, in denen es Fortschritte gemacht hat, nichts von der EU übergestülpt wird“, mahnte der Liberale.

Im Gegenzug dürften jedoch keine “Abstriche und Kompromisse“ beim kommerziellen Walfang gemacht werden. Kritikern, die Bedenken geäußert hatten, Island ginge es mit dem Beitrittsgesuch nur um die “Flucht unter den Euro-Rettungsschirm“, entgegnete Link, dass sich die Sozialdemokraten in Island schon lange für eine EU-Mitgliedschaft ihres Landes einsetzten. “Es geht um mehr als nur um den Beitritt zur Eurozone.“

“Beitrittsverhandlungen sind keine Einbahnstraße”

Ähnlich sah dies auch Michael Roth, der stellvertretende europapolitische Sprecher der SPD. Seine Fraktion “freue“ sich auf Beitrittsverhandlungen. Wichtig sei dabei, die Chancen einer Mitgliedschaft auf beiden Seiten zu betonen. Dennoch müsse in den Verhandlungen klar gemacht werden, dass es in der EU nicht nur um “„Binnenmarkt, Euro und wirtschaftliche Kriterien“ gehe. “Wir sind auch eine Wertegemeinschaft“, betonte der Sozialdemokrat.

Aus diesem Grund sei es notwendig, auch die Zivilgesellschaft in den Prozess der Beitrittsverhandlungen einzubeziehen. Nicht nur in Island, sondern auch innerhalb der EU müsse dringend eine Debatte über die Zukunft der EU geführt werden, forderte er. Roth plädierte dafür, die Beitrittsverhandlungen mit Island zum Anlass zu nehmen, das nachzuholen, was auch in Deutschland sträflich vernachlässigt worden sei - “eine Debatte darüber, wohin wir wollen mit der Union und wie wir in Wirtschaft, Finanzpolitik und Umweltpolitik enger zusammenarbeiten können“. Die Verhandlungen seien “keine Einbahn- sondern eine Zweibahnstraße“, stellte Roth klar.

“Island muss Integrationsidee Europas mittragen”

Dr. Andreas Schockenhoff, stellvertretender Vorsitzender der Union für den Bereich der Europapolitik, betonte, dass mit dieser nun stattfindenden Debatte über Island der Bundestag zum ersten Mal darüber entscheiden könne, ob mit einem Kandidaten EU-Beitrittsverhandlungen geführt werden. “Das ist ein starkes Recht, das der Lissabon-Vertrag uns einräumt“, gab der CDU-Politiker zu bedenken. Doch es sei auch eine “große Verantwortung“. Das Parlament müsse seine Erwartungen an den Verhandlungsprozess deutlich machen.

Für seine Fraktion betonte Schockenhoff, die CDU/CSU unterstütze das Ziel einer Mitgliedschaft Islands in der EU. Die Republik sei ein “Gewinn“ für Europa, gerade was seine Erfahrungen mit erneuerbaren Energien betreffe. Außerdem habe die EU auch ein strategisches Interesse: “Island ist das Tor zu Arktis, gerade mit Blick auf die dortigen Rohstoffe sollte die EU hier präsent sein“, so Schockenhoff. [Allt, sem er hér og síðar með bæði feitletri og skáletri, er mín leturbreyting, JVJ.]

Trotzdem müsse die Atlantikrepublik auch die politischen und wirtschaftlichen Kriterien für eine Aufnahme erfüllen. Island dürfe nicht nur aus finanziellen Gründen Mitglied werden. “Es muss auch die Grundidee einer immer tieferen Integration mittragen“, forderte der Politiker.

“Verhandlungen ohne Vorbedingungen”

Manuel Sarrazin, europapolitischer Sprecher von Bündnis 90/Die Grünen, betonte wie auch Schockenhoff die Bedeutung der Debatte im Parlament über das Beitrittsgesuch Islands: “Wir als Bundestag mischen uns nun ein - und das ist ein wichtiges Signal - auch an die Öffentlichkeit. In den Verhandlungen mit Island dürften alte Fehler, wie etwa die verfrühte Nennung von Beitrittsterminen, nicht wiederholt werden.

Aber auch bilaterale Konflikte dürften nicht den europäischen Prozess behindern, forderte der Politiker mit Blick auf das umstrittene isländische “Icesave“-Gesetz. Dieses sollte Hunderttausende ausländischer Kunden für die Pleite der Icesave-Bank entschädigen, war dann aber vom isländischen Präsidenten im Januar 2010 per Veto gestoppt worden. Dies hatte zu Streit mit den EU-Mitgliedstaaten Niederlanden und Großbritannien geführt.

Sarrazin sprach sich für den baldigen Beginn von Verhandlungen mit Island ohne Vorbedingungen aus. Die Bundesregierung solle darauf beim nächsten Treffen des Europäischen Rates im Juni hinwirken, verlangte der Abgeordnet: “Damit Island nicht länger warten muss.“

“Schuldentilgung darf keine Voraussetzung sein”

Auch Andrej Hunko (Die Linke) unterstützte ausdrücklich das Beitrittsgesuch Islands. Natürlich gebe es Bereiche, in denen sich das Land “verändern“ müsse, gab er zu und nannte in diesem Zusammenhang insbesondere das Verbot des kommerziellen Walfangs. Doch auch die EU müsse sich bewegen - etwa im Bereich der Kapitalverkehrskontrolle, forderte Hunke, der Mitglied des Europaausschusses im Bundestag ist.

So bezeichnete der Linkspolitiker - ähnlich wie zuvor Manuel Sarrazin - es als “inakzeptabel“, die Beitrittsperspektive Islands mit dem Streit um das isländische “Icesave“-Gesetz  zu verknüpfen, wie es bislang in der Öffentlichkeit getan worden sei. Die Schuldentilgung dürfe keine Voraussetzung für einen Beitritt des Landes zur EU sein.

Heimild: vefsíðan Deutscher Bundestag, Startseite > Dokumente & Recherche > Textarchiv > 2010 > EU-Beitritt Island.

JVJ tíndi saman. Áður birt á Vísisbloggi JVJ 22. apríl 2010.

Nokkrar bábiljur ESB-innlimunarsinnaðra flokka og frambjóðenda

1) "Viðreisn" lætur sem eina leiðin til lækkunar vaxta sé í gegnum ESB. En hærri raunvextir hér en í nágrannaríkjum hafa ekkert með gjaldmiðil okkar að gera, upplýsir Már Wolfgang Mixa okkur um.*

2) Þeir vilja ekki takast á við að nýta okkar fullveldisréttindi til að beita valdi þingmeirihluta og ráðherra til að breyta vaxtastefnunni í landinu og setja t.d. 2% vaxtaþak á verðtryggða vexti. Annaðhvort kemur þetta til af pólitísku kjarkleysi (að ímynda sér þetta sem ómögulegt eða illfært) eða þeir hreinlega vilja þetta EKKI, af því að þeim (t.d. ESB-innlimunarflokknum "Viðreisn") er meira í mun að hafa hið sífellda umkvörtunarefni meirihluta þjóðarinnar: okurvexti Seðlabankans og bankanna, sem sitt tæki til að reyna að hræða menn og smala þeim til að aðhyllast ESB-inngöngu sem "einu lausnina" –– sem hún þó alls ekki er! En þetta er sá herkostnaður saklausrar þjóðarinnar sem óbilgjörn "Viðreisn" er til í: að neita fólki um íslenzka vaxtalækkun, af því að ESB-Benedikt og hans fylginautar vilja einfald­lega koma okkur undir klafa Evrópu­sambandsins. En þetta sýnir vita­skuld, að "Viðreisn" hin nýja stendur ekki undir nafni, hana skortir þor til að endurtaka gott framtak Viðreisnar­stjórnar Ólafs Thors á 7. áratugnum að því að umbylta og endur­bæta íslenzka stjórnarhætti í efnahagsmálum í krafti okkar fullveldisréttinda og aflétta fyrri haftastefnu með sínum eigin, innri starfs­tækjum, en til þess hafa stjórnvöld nú sem fyrr m.a. löggjafarþingið og vald ríkisstjórnar yfir stjórn Seðlabankans og peninga­stefnunefndar.

3) Þeir gefa kjósendum til kynna, að s.k. "aðildarviðræður" feli í sér samninga tveggja jafnrétthárra aðila um málamiðlanir í átt að einhverri sameiginlegri niðurstöðu, sem verði þó ekki í samræmi við "samninga" annarra ESB-ríkja. Til að mynda hafa menn eins og Össur Skarphéðinsson látið sem við gætum fengið "hagstæða" samninga við Evrópusambandið um okkar fiskveiðimál. Ekki fengu Norðmenn slík yfirráð yfir jafnvel parti af sinni fiskveiðilögsögu, í þeim við­ræðum sem þeir áttu í við ESB og lyktaði með norsku NEI-i í þjóðar­atkvæða­greiðslu 1994. Og á hreinu er það, skv. formanni sjávarútvegs­nefndar Evrópu­sambands­þingsins, Gabriels Mato (19.9. 2012), að "Íslendingar verða að samþykkja og virða löggjöf Evrópusambandsins í sjávarútvegsmálum" - ekki boðið upp á annað í ESB! Samanber einnig skýr orð sjávarmálastjóra Spánar: auðlindir "evrópusambandsvæddar" þegar ríki gengur í ESB (5. sept. 2009). Í samræmi við þetta kallaði ráðherra Spánverja í ESB-málum fiskimið Íslands "fjársjóð" og ætlaði Spánverjum að tryggja sér fiskveiðiréttindi hér í aðildarviðræðunum (29. júlí 2009).

4) Þá hafa ESB-sinnar haldið því fram í umræðunni, að við Íslendingar tökum hvort sem er við meirihlutanum af ESB-löggöf gegnum EES-samninginn. En í reynd ná innan við 10% af lögum Evrópusambandsins hér í gegn með EES-samningnum.

5) Svo er látið sem við getum náð hér varanlegum undanþágum frá jafnvel meginreglum sáttmála Evrópusambandsins. En hitt er margstaðfest staðreynd, eins og Stefan Füle, þáv. stækkunarstjóri Evrópusambandsins, tók skýrt fram á blaðamannafundi í Brussel, að engar varanlegar undanþágur eru veittar frá lögum ESB.

6) Bábiljurnar um vaxtamálin (sem Jón Steinar Ragnarsson hefur varpað nýju ljósi á í ýmsum innleggjum sínum hér neðar) ná hámark sínu í lýðskrumi nokkurra frambjóðenda, sem allir eru ESB-sinnaðir, um himinháan mun á útlögðum kostnaði lántakenda vegna íbúðakaupa á Íslandi annars vegar og í ESB-löndum hins vegar, og er hér vísað til Ástu Guðrúnar og Óttars Proppé hjá "Bjartri framtíð" og Benedikt og Þorgerði Katrínu hjá "Viðreisn" í kosninga­baráttunni að undanförnu. Þannig fullyrti Óttarr í kynningu á flokki sínum í Sjónvarpi 19. okt. sl.: "Það er náttúrlega alveg óþolandi að við hérna á Íslandi þurfum að kaupa íbúðirnar okkar þrisvar til fjórum sinnum á meðan fólk í nágrannalöndunum er að fjármagna íbúðir með jafnvel eins og tveggja prósenta vöxtum." ––Þetta um þrefalda til fjórfalda íbúðaverðið er uppspuni eða einber fáfræði þessa misreiknandi skýjaglóps. Við athugun mjög glöggs verkfræðings var íbúðarverð hér endurgreitt (ef tekið var 100% lán) með um 15–20% meiri kostnaði en í Danmörku. Jafnvel fullyrðing Þorgerðar Katrínar um að við borgum fyrir eitt hús með andvirði tveggja húsa gegnum bankakerfið er líka rakið lýðskrum til að gylla fyrir okkur "kostinn" við að fara inn í Evrópu­sam­bandið. Síðast í gærkvöldi, daginn fyrir kosningarnar, staðhæfði Benedikt Jóhannesson, að Íslendingar væru að borga andvirði þriggja til fjögurra húsa við að kaupa sér eitt á lánum, á sama tíma og Danir væru að borga tæplega eitt og hálft andvirði húss í sínum kaupum. Í reynd eru samanburðartölurnar, að öllu útreiknuðu, um 1,35 hjá Dönum, en um 1,55 hjá okkur. Það er munur sem auðvelt er að ná niður með löggjöf um vaxtaþak á verðtryggð lán (sbr. 2. lið hér ofar) og eins á óverðtryggð lán, ásamt sérákvæðum vegna mikilla gengisfellinga eða holskefla í efnahagslífinu. Pólitískur vilji er allt, sem til þarf.

7) Því er haldið fram, að evran sé stöðugur og traustur gjaldmiðill í samanburði við óstöðuga krónu. Í þessu sambandi er því einnig haldið endalaust fram, að krónan hafi rýrnað um hartnær 100% frá upptöku hennar um 1922, ólíkt frammistöðu dönsku krónunnar, sem við klufum okkur þá frá. Þetta er hin mesta sýndarblekking; verðbólga og verðfall krónunnar hefur alls ekki komið í veg fyrir, að lífskjörum og verðmætasköpun í formi íbúðarhúsnæðis og atvinnufyrirtækja hafi fleygt hér fram í meira mæli en í flestum ef ekki öllum löndum Evrópu frá sama tíma, bæði í stórfelldum vexti og í gæðum húsnæðis, ennfremur bæði í kaupmætti og ótrúlegum framförum í velferðarkerfinu. Við vorum eitt fátækasta land álfunnar fyrir um 95 árum, sumir jafnvel enn búandi í moldarkofum, en erum nú meðal bezt stæðu Evrópuþjóða og jöfnuður hér, þrátt fyrir allt, meiri en annars staðar. En á grunni fengins sjálfstæðis og fullveldis höfum við frá 1918 sótt fram með aðdáunarverðum hætti í samfélagi þjóðanna, og það eru þessi fullveldisréttindi sem m.a. veittu okkur forsendurnar og réttinn til að stækka fiskveiðilögsöguna úr þremur mílum í 200 á einungis aldar­fjórð­ungi, 1950-1975! Þetta var svo mikil blóðtaka fyrir brezkan sjávarútveg, að Sameinaða konungsríkið Stóra-Bretland fór þrívegis í þorskastríð, beitandi herskipaflota sínum og öðrum vígdrekum gegn okkur af mikilli hörku (og má benda á vel myndskreytta frásögn í Morgunblaðinu í dag, bls. 34 og 36, af ásiglingu þriggja brezkra dráttarbáta á varðskipið Þór í mynni Seyðisfjarðar 1975, en slíkar ásiglingar og tilraunir til þeirra voru margar og stórhættulegar sumar hverjar, og umtalsvert tjón hlauzt af þeim á skipum beggja aðila; sjá um það t.d. líflega sagða sögu þessara landhelgismála í fallega útgefinni bók eftir nýkjörinn forseta okkar, dr. Guðna Th. Jóhannesson: Þorskastríðin þrjú. Saga landhelgismálsins 1948–1976. Rvík: Hafréttarstofnun Íslands, 2006).

8) Því er haldið fram, að matvælaverð myndi lækka umtalsvert með a) upptöku evru sem lögeyris á Íslandi, b) við inntöku landsins í Evrópusambandið. Hvorugt stenzt neina skoðun. a) Strax við upptöku evru í ýmsum löndum Evrópu­sam­bandsins, t.d. á Spáni og Austurríki og ýmsum fyrrverandi austantjaldslöndum, hækkaði verðlag á margvíslegri þjónustu og vöruverði, þegar kaupmenn og aðrir aðilar færðu sitt verð í evrumynt. b) Þær fullyrðingar, að ESB-aðild fylgi sjálfkrafa lækkun matarverðs, komu m.a. fram í máli Evu Heiðu Önnudóttur, sem titluð var sem sérfræðingur við Háskólann á Bifröst í viðtali á Rúv 21. júní 2009, þar sem hún sagði:

"Það var talið að almennt mundi vöruverð lækka um 10-15% og matvara lækka sem því nemur og jafnvel meira. Ég vil samt taka fram þegar verið er að tala um verðlækkun á matvöru og á húsnæðislánum, þá er ekki víst að það komi fram í því að vöruverð lækki eingöngu heldur að það dragi saman á vöruverði á Íslandi og meginlandi Evrópu. Þannig að það dregur úr verðhækkunum, það er reynslan hjá Finnum og Svíum."

En ótrúlega grunn var umfjöllun Rúv, eins og m.a. innflutningsaðili, Sigurður Þórðarson, benti á:

 

"Við erum nú þegar í tollabandalagi með ESB í gegn um EES þannig að almenna reglan er að það eru engir tollar á vörur frá ESB. Varðandi sumar landbúnaðarvörur þá eru takmarkanir í formi kvóta og heilbrigðisreglna.

Hvernig getur RUV haldið því fram að vöruverð lækki? Þvert á móti mun vöruverð hækka vegna þess að tolla- og fríverslunarsamningar okkar t.d. við Asíulönd munu falla úr gildi. ESB-aðild mun líka hækka tolla á fiski frá okkur, t.d. til Kína og Kóreu."

Og undirritaður jók þessu við þá umræðu (sjá einnig innlegg Guðbjörns Guðbjörnssonar tollgæzlumanns þar):

"Það er fráleitt að miða við "meðalverð í ESB", sem oft er talað um, held­ur ætti miklu fremur að miða hér við meðalverð í Norðvestur-Evrópu, þar sem kauplag og verðlag á ýmissi þjónustu hefur verið miklu líkara okkar en kauplag og verðlag í Suður-, Mið- og Austur-Evrópu.

Það fólk, sem heldur því fram, að matarverð myndi almennt lækka –– jafnvel um 10–15%!!! – á að setja upp við vegg og láta það rökstyðja þessa fullyrðingu sína. Ætlar það að lækka flutningskostnað til landsins? Ætlar það að lækka kaup verzlunarfólks? Hvernig bætir það okkur upp smæð markaðarins og fjarlægð hans frá meginlandinu? Þó að sumar matvörur yrðu ódýrari (en aðrar alls ekki), þá yrði það í 1. lagi með þeim tjóna­kostnaði, að það yrði högg fyrir okkar land­búnað og ylli auknu atvinnu­leysi, en í 2. lagi er þetta svo takmarkaður hluti matarkörfunnar (sem er sjálf í heild um 16% af útgjöldum meðalfjölskyldu), að það hefði ekki áhrif nema á sáralítinn hluta heildar­útgjalda hverrar fjölskyldu. Til frádráttar kæmu svo meiri skattbyrðar vegna atvinnulausra."

Þá benti undirritaður á, að jafnvel hin ýkta 10–15% lækkun matvælaútgjalda myndi ekki þýða lækkun heildarútgjalda fjölskyldu upp á meira en ca. 1,7–2,5%, ef satt væri fullyrt, sem það þó alls ekki var. "En jafnvel þótt þetta VÆRI satt (sem síðan ætti þó eftir að draga frá áðurnefndan tjónskostnað), myndi það vera þess virði að missa löggjafarvald okkar og yfirráð yfir auðlindunum þess vegna?!"

Samkeppnisaðilar á matvælamarkaði hafa staðið sig tiltölulega vel á seinni árum við að halda verðlagi hér í prýðilegu ásigkomulagi miðað við nágranna­lönd okkar. Með nýlegri niðurfellingu og lækkun tolla og vörugjalda á ýmsar aðrar vörur eins og raftæki, skó og fatnað hefur ástandið enn batnað til mikilla muna og því dregið mjög úr þeim innkaupa­ferðum fólks, sem áður voru orðnar árviss viðburður um þetta leyti árs og fram á aðventuna, til Glasgow o.fl. borga Evrópu.

* Már Wolfgang Mixa er með PhD-próf í Business Administration og m.a. lektor í fjármálum við Háskólann í Reykjavík; nánar um hann hér.

Jón Valur Jensson.

„Fjallið tók jóðsótt“