Eygló­ Harðardóttir: okkar fullvalda ríki ræður sjálft, á eigin forsendum, hve mörgum flóttamönnum það tekur við

Vitaskuld leyfist Evr­ópu­sam­bandinu ekki að miðstýra því hve mörg­um flótta­mönn­um Ísland tekur við, hvað þá heldur að hóta landinu neinu. Það er einfaldlega princíp fullvalda ríkis að hafna slíkri ágengni.

Nú hefur Eygló­ Harðardóttir, fé­lags- og hús­næðismálaráðherra, einmitt tekið á þessu máli með myndarlegum hætti með skeleggum orðum sínum í morg­un­útvarpi Rás­ar 2 í morg­un. 

Rík­is­stjórn­in hefði vilja til þess að taka á móti fleiri flótta­mönn­um en það yrði að vera á for­send­um Íslands sem full­valda rík­is.

„Við vilj­um taka þátt í þessu með ná­granna­lönd­um okk­ar, Evr­ópu­ríkj­un­um, en hins veg­ar ger­um við það nátt­úrulega á okk­ar for­send­um. Og það kom til dæm­is mjög skýrt fram í máli núna inn­an­rík­is­ráðherra sem sat fund í Brus­sel með öðrum evr­ópsk­um inn­an­rík­is­ráðherr­um að við vilj­um sann­ar­lega gera okk­ar, en við ger­um það sem sagt á okk­ar for­send­um sem full­valda ríki en ekki vegna þess að Evr­ópu­sam­bandið seg­ir okk­ur að gera það,“ sagði Eygló.

Og hér hnykkir hún á þessu: 

Spurð hvort rík­is­stjórn­inni hugnaðist ekki sú aðferðafræði, að því væri miðstýrt af Evr­ópu­sam­band­inu hversu mörg­um flótta­mönn­um Ísland tæki við, svaraði Eygló því ját­andi.

Hún benti jafnframt á frammistöðu landsins hingað til og stefnu ríkisstjórnar­inn­ar (sem á þó eftir að mótast í umfangi aðgerða, enda að mörgu að hyggja):

Rík­is­stjórn­in hefði full­an hug á því að taka á móti fleiri flótta­mönn­um og leggja meira af mörk­um. Ísland færi ekki var­hluta af flótta­manna­vand­an­um í Evr­ópu. Auk­inn fjöldi hefði sótt um hæli hér á landi og fleiri um­sókn­ir verið af­greidd­ar. Tekið hefði verið við tvö­falt fleiri flótta­mönn­um á fyrstu tveim­ur árum þessa kjör­tíma­bils en gert var allt síðasta kjör­tíma­bil.

Þetta síðastnefnda er athugunar vert fyrir háværa vinstri flokkana!

En fagna ber staðfestu Eyglóar í fullveldismálum okkar.

Jón Valur Jensson.

Hugnast ekki miðstýring frá ESB

"Reglan" óstöðuga um "hlutfallslegan stöðugleika" (relative stability) í fiskveiðum ESB-ríkja

Svo tryggur hefur meirihlutinn verið í sex ár gegn inngöngu í Evrópusambandið, að ætla mætti, að flestum sé ljós sú staðreynd, að sjávarútvegsstefna þess og "reglan um hlutfallslegan stöðugleika" eru EKKI í þágu okkar og ekkert til að byggja á, enda er Evrópusambandið með fulla heimild til að endurskoða sínar reglur, eins og talsmenn sambandsins hafa sjálfir viðurkennt.

Tengdar fréttir — Umsókn um aðild að ESB

Hér er nú endurbirt grein undirritaðs:

‘Reglan’ óstöðuga um ‘hlutfallslegan stöðugleika’ (relative stability) í fiskveiðum ESB-ríkja

 “Hlutfallslegi stöðugleikinn”* er eins og Hið heilaga rómverska keisaradæmi þýzkrar þjóðar sem á hnignunarárum sínum var hvorki heilagt né rómverskt né sérlega þýzkt!

Þannig er þessi “hlutfallslegi stöðugleiki” fjarri því að vera stöðugur. Hann er ekki einu sinni bundinn í traust lög, ekki frekar en veiðireynslu-árafjölda-reglan, sem er forsenda hans og viðmið, og hann verður ekki “hlutfallslegur” frekar en valdinu sýnist með tímanum.

Brusselmenn eru sjálfir búnir að hugleiða það í útgefinni bók sinni að afnema þessa “reglu” og setja einhverja aðra í staðinn, þótt þeim henti að vísu að bíða, svo að ýmsir asnar hér uppi á Íslandi ani áfram á eftir þessari gulrót sinni – því að okkar 758.000 ferkílómetra fiskveiðilögsaga skiptir þá svo sannarlega máli!

• Þeim til upplýsingar, sem eru ekki vel inni í þessu máli, skal upplýst hér, að “í reglunni felst að veiðiheimildum er úthlutað til aðildarríkjanna með þeim hætti að hverju aðildarríki séu tryggðar hlutfallslega stöðugar veiðar úr hverjum stofni eða fyrir hverjar veiðar miðað við sögulega veiðireynslu þeirra og þarfir svæða sem sérstaklega eru háð fiskveiðum.”
• (Tengsl Íslands og Evrópusambandsins, með undirtitlinum “Skýrsla Evrópunefndar um samstarfið á vettvangi EES og Schengen og um álitaefni varðandi hugsanlega aðild Íslands að Evrópusambandinu”, Rv. 2007, bls. 98. – Vísa má á þessa kafla þar: 4.5. Íslensk sjávarútvegsmál og Evrópusambandið. – Fyrstu undirkaflar þar: 4.5.3.1. Úthlutun aflaheimilda og meginreglan um hlutfallslegan stöðugleika, bls. 97. – 4.5.3.2. Söguleg veiðireynsla, bls. 99. – 4.5.3.3. Kvótahopp, bls. 99. – 4.5.3.4. Fjárfestingar í sjávarútvegi, bls. 100.)

Í nefndri skýrslu segir ennfremur:

• Fram kom á fundi nefndarinnar með sjávarútvegssérfræðingum framkvæmdastjórnar ESB að hægt væri að víkja frá meginreglunni um hlutfallslegan stöðugleika með [a] auknum meirihluta í ráðherraráðinu við úthlutun aflaheimilda hverju sinni og [b] hægt væri að breyta reglunni með auknum meirihluta.”

Það er sem sé RÁÐHERRARÁÐIÐ, sem hefur EINRÆÐI í þessum efnum. Þar fengjum við Íslendingar atkvæðavægi (skv. Lissabon-sáttmálanum, sem tekur að fullu gildi að þessu leyti árið 2014) upp á heilar 0,06 prósentur!!! Miklu hægt að ráða með slíku atvæðavægi eða hitt þó heldur! (sjá nánar hér: Evrópubandalagið leggur snörur sínar. Hér eru YFIRRÁÐ STÆRSTU RÍKJANNA afhjúpuð!)

Þetta er athyglisvert í kaflanum 4.5.3.1:

• Ráðherraráð ESB tekur ákvörðun um leyfilegan hámarksafla aðildarríkjanna á grundvelli tillagna frá framkvæmdastjórninni, sem byggir sínar tillögur á ráðleggingum nefndar sem í sitja vísindamenn aðildarríkjanna. [Sjá aths. 1 neðar.] Framkvæmdastjórnin getur einnig leitað eftir ráðgjöf frá sérstökum svæðisbundnu ráðgjafaráðum (Regional Advisory Councils). Nokkuð er um það að farið sé fram úr tillögum vísindamanna, aðallega á grundvelli félags- og efnahagslegra ástæðna. Ráðherraráðið skiptir hámarksaflanum á milli aðildarríkjanna á grundvelli meginreglunnar um hlutfallslegan stöðugleika, en aðildarríkjunum er í sjálfsvald sett hvernig þau ráðstafa sínum aflaheimildum.

Aths. 1: Um þetta sagði í neðanmálsgrein 253 í sama riti:  “Sjá: http://ec.europa.eu/fisheries/faq/resources_en.htm. Væri Ísland í ESB mætti gera má ráð fyrir að tillögur að hámarksafla í íslensku lögsögunni myndu fyrst og fremst byggjast á ráðleggingum íslenskra vísindamanna.”

En hér er of mikið fullyrt! Það er ekki á neinu traustu byggjandi um þetta! Það er í megintextanum hér ofar talað um “nefnd [í eintölu] sem í sitja vísindamenn aðildarríkjanna”, ekki nefndir. Það lægi beint við, að hlustað yrði á íslenzka vísindamenn um þetta (eins og við höfum nú haft mikið gagn að Hafró-mönnum síðustu áratugina!). En það er engin trygging fyrir því, að þeirra ráð myndu ein ráða úrslitum.

Takið eftir setningunni: “Nokkuð er um það að farið sé fram úr tillögum vísindamanna, aðallega á grundvelli félags- og efnahagslegra ástæðna.” – Við sjáum fyrir okkur gráðuga sjómenn og útgerðarmenn Spánar og Frakklands, langþreytta á sínu langvarandi atvinnuleysi og eilífu, vanvirðandi bótaþega-lífi, þegar þeim (tugþúsundum manna) loksins býðst tækifæri til að komast í feitt á Íslandsmiðum og finna loksins til sín aftur sem alvöru sjómenn. Þeir hafa svo sannarlega “félags- og efnahagslegar ástæður” og það margar, ekki færri en börnin þeirra!

Þar að auki yrðu ESB-fiskveiðiríkin mjög á varðbergi gagnvart hugsanlegri viðleitni íslenzkra vísindamanna til að takmarka sem mest veiðisóknina í fiskistofna hér við land – og myndu einfaldlega bregðast við slíkum grunsemdum með sinni “heavy hand”, bæði með handstýringu og með því að fela eigin vísindamönnum (sem eru hundruðum fleiri en okkar!) ráðandi hlut í öllu slíku stofnmati og veiðisóknarráðgjöf.

12 EÐA 200 MÍLUR?

Lesið þessa almennu reglu (skýrslan, s. 96):

• Samkvæmt meginreglunni um jafnan aðgang hafa öll aðildarríki ESB ótvíræðan rétt fyrir fiskiskip sín til veiða á öllum miðum aðildarríkjanna innan 200 mílna markanna. – [Og í neðanmálsgrein 246 við þessi orð stendur:]  Sbr. 17. gr. reglugerðar ráðherraráðsins nr. 2371/2002.

Það er sem sé RÁÐHERRARÁÐIÐ, ekki ESB-þingið i Strassborg, sem aftur ræður mestu um þessa meginstefnu!

Og hér er eitt, sem er vert að skoða (í kafla 4.5.3 í nefndri skýrslu):

• Aðildarríkjunum er einnig heimilt að takmarka veiðar á svæðinu út að 12 mílum við eigin skip, [sjá aths. hér á eftir!] auk þess sem veiðar á nokkrum öðrum svæðum eru takmarkaðar vegna verndarsjónarmiða.

Það eru ýmsar reglur þarna vegna meintrar nauðsynjar á vernd svæða og stofna, en þegar mikill vöxtur og ríkidæmi er í þeim stofnum, þá myndu allar varnir okkar bresta!

En svo er einnig á hitt að líta, að þrátt fyrir heimildina (ekki lagaregluna!) sem fjallar um að “takmarka [megi] veiðar á svæðinu út að 12 mílum við eigin skip,” þá myndum við þar geta goldið þessa tvenns:

1. Samkvæmt 248. neðanmálsgrein (við orðin “Aðildarríkjunum er einnig heimilt að takmarka veiðar á svæðinu út að 12 mílum við eigin skip”) í  fyrrnefndri skýrslu lesum við eftirfarandi: “Sbr. 1. mgr. 9. gr. og 2. mgr. 17. gr. reglugerðar ráðherraráðsins nr. 2371/2002.” – TAKIÐ EFTIR ÞESSU! Enn og aftur er það RÁÐHERRARÁÐIÐ (ekki þingið í Strassborg) sem hefur EINRÆÐI um þessa reglugerð og hve lengi hún fær að gilda!
2. Aftur yrði okkar 0,06% atkvæðahlutur harla lítill og hjáróma, þegar stóru risarnir í ráðherraráðinu (t.d. Spánn með 9,17%, Þýzkaland með 16,41%, Bretland með 12,33% og Frakkland með 12,88% – jafnvel öfundsjúka Írland með 0,89%, nær 15 sinnum meira en við!) færu að taka sínar ákvarðanir um þessa 12-mílna sérstöku fiskveiðilögsögu fyrir Ísland. Ef einhver ímyndar sér, að tillitssemi við “litla Ísland” myndi fremur ráða ákvörðun stjórnmálamanna þessara ríkja heldur en háværir þrýstihópar þeirra heima við, þá skjátlast þeim. Jafnvel samanlagður hlutur hinna þriggja Norðurlandanna í ESB (samanlagt 4,02% atkvæðavægi í ráðherraráðinu) og ‘Eystrasaltsríkjanna’ þriggja til viðbótar (1,39%) myndi ekki ná nema 5,47% áhrifahlut (að okkar 0,06% meðtöldum) í ráðherraráðinu, talsvert minni atkvæðahlut en Borgarahreyfingin náði í síðustu Alþingiskosningum, og sjá allir, hve valt er að treysta á slíkt fjöregg frelsis okkar, lifibrauðs og atvinnuréttinda.
3. Þá er ennfremur fráleitt að treysta á, að útlendingum yrði bannað að gera út héðan frá Íslandi og öðlast þannig “rétt” til að fiska innan 12 mílna! – Þau ákvæði íslenzkra laga, að útlendingar megi ekki eignast meira en fjórðung beint í sjávarútvegsfyrirtækjum hér, en geta þó eignast meira óbeint, – lög sem eru í raun allt of götótt nú þegar (sbr. þessa Rúv-frétt í dag: Jón [ráðherra Bjarnason] telur málið grafarvarlegt) –, þau varnarlög okkar myndu jafnvel (ef við álpumst á að láta innlimast) verða að víkja fyrir Evrópubandalags-ákvæðum um atvinnufrelsi manna á öllu ESB-svæðinu. – Í landi, þar sem kvóti gengur nú þegar kaupum og sölu með frjálsu framsali, þar er þetta kerfi lífshættuleg snara viðkomandi þjóð, ef hún býður upp á það með frákasti fullveldis síns í eigin málum, að útlendingar í nálægu stórveldi (sem teldust jafnvel “borgarar” hér, þótt án íslenzks ríkisfangs væru) geti keypt upp kvótana. Það gætu t.d. spænskar útgerðir gert fyrir þá ómældu ESB-styrki sem hafa safnazt upp hjá þeim fyrir að halda sig frá útgerð á eigin miðum!

‘REGLAN’ UM “HLUTFALLSLEGAN STÖÐUGLEIKA” ER SJÁLF ÓSTÖÐUG OG AUÐVELT AÐ BREYTA FYRIR VALDAKJARNANN Í BRUSSEL

Um þetta hef ég þegar skrifað allnokkuð hér í byrjun. Meginreglan um hlutfallslegan stöðugleika er REGLUGERÐARÁKVÆÐI eingöngu. Sjá um hana neðanmálsgrein 257 í nefndri skýrslu, s. 98:

• Óttar Pálsson og Stefán Már Stefánsson: Fiskveiðireglur Íslands og Evrópusambandsins. Reykjavík: Bókaútgáfa Orators, 2003, bls. 65. Úthlutun aflaheimilda byggist á 20 gr. reglugerðar ráðherraráðsins nr. 2371/2002 on the conservation and sustainable exploitation of fisheries resources under the Common Fisheries Policy. Greinin er svohljóðandi: Article 20. Allocation of fishing opportunities: The Council, acting by qualified majority on a proposal from the Commission, shall decide on catch and/or fishing effort limits and on the allocation of fishing opportunities among Member States as well as the conditions associated with those limits. Fishing opportunities shall be distributed among Member States in such a way as to assure each Member State relative stability of fishing activities for each stock or fishery. [Feitletrun mín til að vekja athygli á réttarheimildinni, JVJ.]

Enn einu sinni er það RÁÐHERRARÁÐIÐ, ekki ESB-þingið í Strassborg, sem ræður ÖLLU um þessa stefnu í einföldu reglugerðarákvæði, sem sama ráðherraráð getur afnumið með einu pennastriki! Geta Íslendingar treyst slíku valdi fyrir giftu sinni og framtíð?!

Hér myndu að vísu einhverjir benda á, að treysta megi stöðugleika stöðuugleikareglunnar sjálfrar með því að binda hana fastmælum í aðildarsamningi. Það hafi t.d. Norðmenn gert.

Lítum á margnefnda skýrslu, þar segir (hornklofainnskot eru mín, JVJ):

• Fram kom á fundi nefndarinnar með sjávarútvegssérfræðingum framkvæmdastjórnar ESB að hægt væri að [a] víkja frá meginreglunni um hlutfallslegan stöðugleika með auknum meirihluta í ráðherraráðinu við úthlutun aflaheimilda hverju sinni og [b] hægt væri að breyta reglunni með auknum meirihluta, en það væri ólíklegt að slíkt yrði gert í reynd þar sem reglan væri mikilvægur hluti af sameiginlegu sjávarútvegsstefnunni og aðildarríkin væru sátt við hana. Noregur hefði í sínum aðildarsamningi brugðist við þessum möguleika með því að fá samþykkta sérstaka yfirlýsingu um mikilvægi reglunnar um hlutfallslegan stöðugleika. [Neðanmáls, í nmgr. 258, er nánar sagt frá því, hér:] Yfirlýsingin er svohljóðandi: Declaration on relative stability. The Union recognises the major importance to Norway and Member States of maintaining the principle of relative stability as the fundament in achieving the goal of a permanent system of distribution of fishing possibilities in the future.

Ekki voru fleiri orð höfð um það! En hér skal hugað að þessum mikilvægu atriðum:

1. Noregur er og var miklu voldugra ríki en Ísland og gat því náð inn þessum skilmála. Fyrir fram væri því ekki treystandi að nákvæmlega sami skilmáli yrði settur inn að beiðni (kröfu?!) samninganefndar íslenzkra stjórnvalda.
2. Það er alls ekki útilokað, að form skilmálans gefi Evrópubandaaginu samt færi á því að óvirða hann síðar meir, af því að aðstæður hafi t.d. breytzt, það sé t.a.m. ekki lengur “of major importance” fyrir meðlimaríkin að halda í princípið um hlutfallslegan stöðugleika, þvert á móti sé það þeim mörgum afar mikilvægt að víkja því frá! Ástæðan gæti þá t.d. verið aflaleysi við meginlandið eða stækkandi neytendamarkaður og/eða erfiðari innkaup fiskmetis frá öðrum heimshlutum. Allt mögulegt má finna sér til réttlætingar, og stórveldi víla slíkt ekki fyrir sér, enda eru valdahlutföllin að breytast í ESB: risarnir munu ráða þar mestu, gömlu nýlenduveldin, frá og með árinu 2014!
3. Þar að auki eru svo hin afdrifaríku atvinnuréttindi ESB-borgara hér á landi og réttur þeirra til að kaupa íslenzk útgerðarfyrirtæki, ef við göngum í bandalagið, sbr. 3. lið í fyrri inndregnum texta hér ofar!
4. Sjálft veiðireynslu-tímabils-viðmiðið er EKKI partur af orðalaginu í þeirri yfirlýsingu (Declaration on relative stability) sem gefin var út í tengslum við inngöngusamnng Norðmanna. Það tímabil, sem miðað er við, þegar talað er um “veiðireynslu” á tilteknum miðum, er klárlega ekki höggvið í stein, heldur getur bandalagið breytt árafjöldanum að vild og þegar nægur þrýstingur skapast á það í þá átt – um það bera ummæli æðsta sjávarútvegsstjóra Spánar vitni! (Ég mun setja texta um það inn hér ofar.)

Það er vert í lokin að endurtaka hér orð mín og tilvitnanir í annarri grein frá liðnu ári:

“Stefán Már Stefánsson, prófessor í Evrópurétti við Háskóla Íslands, … segir, að þar sem reglan um hlutfallslegan stöðugleika sé ekki hluti af lagalegum grundvelli Evrópusambandsins, heldur afleiddri löggjöf, þá megi taka hana upp og breyta henni hvenær sem er. Sú ákvörðun yrði alfarið í höndum Evrópusambandsins, ekki Íslendinga einna.”*

* Sjá þessa grein: Íslendingar gætu þurft að greiða skaðabætur vegna þorskastríðanna, sem byggir á frétt í Ríkisútvarpinu 9. febrúar 2007. Fréttin er öll afar athyglisverð og langt frá því að vera úrelt, heldur kannski einmitt tímabærari lesning nú en nokkru sinni fyrr. Menn lesi hana alla, sér til upplýsingar (raunar er hún stutt), en ég tek hér upp lokaorð hennar:

• “Reglan um hlutfallslegan stöðugleika fjallar um fiskveiðiréttindi miðað við veiðireynslu þjóða en einnig um skaðabætur vegna tapaðra veiða. Stefán segir hugsanlegt að gangi Íslendingar í Evrópusambandið krefjist aðrar fiskveiðiþjóðir skaðabóta vegna tapaðra veiða þegar Íslendingar færðu út fiskveiðilögsögu sína.”

Grein þessi er (að mestu) endurbirt af Vísisbloggi undirritaðs (enda nauðsynlegt, þar sem allt Vísisbloggið var lagt niður með ofríki 365 miðla og þar með freklega brotið á höfundarrétti hundraða manna sem þar höfðu skrifað um árabil!). -- Enn er þó eftir að bæta hér fróðlegum hlutum við um hugtakið “veiðireynslu”!

Jón Valur Jensson.

Fleiri á móti í sex ár

Ytri landa­mæri Evr­ópu­sambands­ins og Schengen-svæðisins eru ÓTRYGG!

For­sæt­is­ráðherra Ung­verja seg­ir gagn­laust að setja kvóta á hve marga flótta­menn ríki ESB taki að sér á meðan ytri landa­mæri Evr­ópu séu ótrygg. „Svo lengi sem við get­um ekki varið ytri landa­mæri Evr­ópu þá tek­ur því ekki að tala um hversu mörg­um við get­um tekið á móti,“ seg­ir forsætisráðherrann, Viktor Or­ban. (Mbl.is segir frá.)

Þetta er háalvarlegt mál. Meðan NATO sá um varnir Vestur-Evrópu, ásamt herjum og landamæravörðum hinna einstöku ríkja, var unnt að standa gegn allri ásókn 5. herdeildar manna úr austri, að heitið gæti. Nú, með frjálsri för milli Schengen-landa -- fyrirkomulagi sem var sérstakt keppikefli Evrópusambands­ins -- og niðurbroti (viðurkenndu m.a. af Andreu Merkel) á virkri landamæra­vörzlu á ytri landamærum Schengen-svæðisins, þá er Evrópa orðin galopin fyrir útsendurum hryðjuverkasamtaka jafnt úr suðaustri sem suðri, og er engin vöntun á þeim í veröldinni (al-Qaída, Hitzbollah, Islamic Jihad, Ríki islams, Boko Haram, al-Shabaab o.fl. samtök sem einskis svífast í fjöldamorðum).

Fylgismenn Evrópusambandsins hafa ranglega gumað af því, að sambandið hafi tryggt frið í Evrópu. Hafi það nokkurn tímann tekið að sér slíkt hlutverk, er ljóst, að það sinnir því engan veginn með því ástandi sem nú er upp komið, að fólk streymi eftirlitslítið inn á Schengen-svæðið svo að hundruðum þúsunda skipti. Sú hugsun, sem sækir á sum stjórnvöld (m.a. á nefnd um innflytj­enda­mál hér á Íslandi), að hleypa megi inn í lönd þeirra fólki sem fargað hefur vegabréfum sínum, bætir sízt af öllu öryggið.

Með þessum pistli eru Samtök um rannsóknir á Evrópusambandinu og tengslum þess við Ísland ekki að mynda sér neina afstöðu til flóttamannavandamálsins eða gegn mannúðarstarfi. En sú "lausn" að opna ytri landamæri Schengen-svæðisins upp á gátt fyrir aðkomandi fólki, iðulega án vegabréfaskoðunar, rekst með berum hætti á varnarskyldur aðildarþjóða Schengen-samkomulagsins og tryggir því ekki varnir Evrópu gegn árásum utan og innan frá, heldur gerir þær þvert á móti líklegri en ella.

Þetta gerir flóttamenn vitaskuld ekki að hryðjuverkamönnum, en er þó þess háttar vanhugsuð ákvörðun, að hún opnar landamærin fyrir óvissum fjölda fjandmanna vestrænna samfélaga, mönnum sem auðveldlega geta misnotað sér frelsið til að lauma sér inn í Evrópu og framkvæmt þau ætlunarverk gegn saklausum borgurum, sem þeim eru lögð á herðar af foringjum sinna blóði stokknu hryðjuverkasamtaka.

VIÐAUKI: Hér er afar markverð ræða Nigels Farage, formanns UKIP í Bretlandi, þar sem hann minnist m.a. á Schengen-kerfið og kemur inn á það, að fjöldi þessa fólks verður fremur að kallast "economic migrants" heldur en "refugees". Orð forsætisáðherra Slóvakíu (sjá við 1 mín. 30 sek.) eru mjög athyglisverð í því efni: að 95% þessa fólks séu "economic migrants".

 

Jón Valur Jensson.

„Smánarblettur á ímynd Evrópu“

Meirihluti Breta leggst á sveif með því að segja sig úr Evrópusambandinu

Nýlegar skoðanakann­an­ir sýna sívaxandi stuðning við brott­hvarf úr sam­band­inu. Nú er svo komið, að naum­ur meiri­hluti Breta vill yf­ir­gefa ESB, 51%, en 49% segj­ast fylgj­andi áfram­hald­andi aðild, sam­kvæmt nýrri skoðana­könn­un í The Mail on Sunday. Kosið verður um málið 2017.

JVJ.

Meirihluti Breta vill yfirgefa ESB

ESB-jámenn fá ekki forskot fram yfir nei-menn í þjóðar­at­kvæðagreiðslu Breta um Evrópusambandið

Sanngjarn og löghlýðinn er David Cameron, for­sætis­ráðherra Breta, með því að láta breyta spurn­ing­u sem lögð verður fyrir kjósendur í þjóðar­at­kvæða­greiðslu um veru lands­ins í Evr­ópu­sam­band­inu. Gert er ráð fyr­ir að kosn­ing­in fari fram á næsta ári. (Mbl.is segir frá og byggir á Guar­di­an.)

Lög sem samþykkt voru á breska þing­inu fyrr á þessu ári gera ráð fyr­ir því að spurt verði hvort Bret­land eigi að vera áfram í Evr­ópu­sam­band­inu með svar­mögu­leik­un­um já eða nei. Kosn­ingaráð Bret­lands, sem er sjálf­stæð stofn­un ábyrg gagn­vart breska þing­inu, gerði at­huga­semd við það fyr­ir­komu­lag og taldi það hygla þeim sem vildu vera áfram í sam­band­inu.

Stofn­un­in lagði þess í stað til að spurt yrði hvort Bret­land ætti að yf­ir­gefa Evr­ópu­sam­bandið eða vera áfram inn­an þess. (Mbl.is; auðk. hér)

Þetta er mjög athyglisverð afstaða og einarðleg stefnumörkun þessa kosn­inga­ráðs Bretlands og reyndar í fullu samræmi við eðli máls og það, sem sanngjarnt getur heitið. Löngum hefur það nefnilega verið ávinningur fyrir þá, sem fylgja öðrum svarkosti í spurningu í skoðanakönnum, ef sá kostur felur í sér JÁið. JÁ virkar oft ósjálfrátt jákvæðara en NEIið. (Frá þessum sérstöku spurningar­háttar-áhrifum eru þó góðkunnar undantekningar, sbr. Icesave-kosningarnar okkar báðar, enda var NEIið þá áberandi ákall þjóðarinnar gegn ranglætinu.)

Talsmaður Ca­merons sagði við fjöl­miðla að rík­is­stjórn­in hefði í hyggju að fara að ráðlegg­ing­um Kosn­ingaráðsins og breyta spurn­ing­unni. (Mbl.is)

Klapp fyrir Cameron hér. Hann reynir ekki að halda í eitthvert hálmstrá í viðleitni til að knýja fram sinn vilja í þessu væntanlega kosningamáli.

Hugsanlega gæti þetta nýákveðna fyrirkomulag haft úrslitaáhrif um niðurstöðu kosninganna, þó að raunar væri óskandi, að sem stærstur meirihluti Breta myndi hafna Evrópusambandsaðild. Það gæti t.d. rutt veginn fyrir kröfu um sér-tollasamninga í staðinn, líkt og Svisslendingar njóta nú þegar.

Jón Valur Jensson.

Cameron breytir spurningunni