Forsendulausar haustkosningar

Eftir Jón Steinar Ragnars­son  

Nú hefur verið boðað af fjár­mála­ráð­herra (í hvers um­boði er óljóst) að kosn­ingar fari fram 29. októ­ber að því gefnu að ekki verði upp­lausn á þing­inu. Þetta er furðu­leg yfir­lýsing og ekki í neinu sam­ræmi við þær for­sendur sem stjórn­ar­skrá mælir um.

Ekkert vantraust á stjórn­ina hefur verið samþykkt og engar forsendur um það að stjórnar­samstarfið sé komið í hnút. Forsætis­ráðherra hefur ekki gefið neina yfir­lýsingu enn og engar viðræður bornar undir forseta lýðveldisins.

Það er áhyggjuefni að hægt sé að gera slíkt af álíka léttúð, eins og það sé duttlungum háð að rjúfa þing og boða til kosninga.

Bjarni segir að fyrirvari sé á þessu ef ágrein­ingur og upp­lausn verði er setji vinnu­frið þingsins í uppnám. Það sem raun er að gerast er að Bjarni er að fara á svig við stjórnar­skrárbundið ferli undir hótunum frá málefna­lausri stjórnar­andstöðu um að eyði­leggja þingstörf ef hún fær ekki sínu fram um kosningar og þingrof. Það er ásteytingarsteinninn. 

Stjórnlausar frekjur eins og Svandís Svavarsdóttir virðast nú hafa fengið forsetavald eða einræðisvald með hótunum um skemmdarverk, upplausn og stjórnarkreppu. Ég spyr: Er ekki allt í lagi? Er ég mitt í episódu af Twilight Zone?

Hverjar eru forsendur stjórnar­slita? Hvar er van­traustið? Hvað ætlar nýkjörinn forseti að gera? Mun hann bera málið undir lögfróða og akta samkvæmt því eða ætlar hann að taka afstöðu út frá hlut­drægu mati, þar sem hann er sjálfur í herbúðum þeirra er stutt hafa upplausnina. Maður sem hlaut upphefð sína með því að stýra hlutdrægu fréttamati í Panama­málinu sem helsti álitsgjafi RUV í málinu, án nokkurrar sér­mennt­unar og þekk­ingar á því sem fram fór.

Hvenær var það annars í hlutverki fjármála­ráðherra minni­hlutans að lýsa yfir þingslitum? 

Þetta er fullkomlega galið.

Jón Steinar Ragnarsson. 

Fundað í Stjórnarráðinu

Þorvaldur Gylfason fer offörum í rangfærslum

Þvílíkt rugl í Fréttablaðinu í dag, hann lætur sem "nýja stjórn­ar­skrá­in" sé LÖG í landinu! "Stjórn­laga­ráð" hafði sem slíkt EKKERT löglegt umboð frá lands­mönn­um, aldrei var kosið til þess í al­menn­um kosn­ingum, heldur var kosið til stjórn­laga­ÞINGS, en kosningin sú með ýmsum ágöllum og ógilt af sjálfum Hæstarétti Íslands fullskipuðum og kjörbréfin tekin af þeim "kjörnu"; átti þá að endurtaka kosninguna skv. lögum, en Jóhanna og Steingrímur svikust um það og völdu í staðinn að fara að hvatn­ingu róttæks búsáhalda­mótmælanda, Illuga Jökuls­son­ar, að sniðganga úrskurð Hæstaréttar, og það gerðu þau og þeirra lið, en þó ekki nema 29 alþingismenn alls!! Frá þeim einum hafði þetta meinta stjórn­lagaráð umboð sitt, þó ólöglegt, því að við skipan "ráðsmannanna" var þess ekki gætt, að í gildi voru lög um stjórn­lagaþing, og samkvæmt þeim og almennum kosn­inga­lögum ÁTTI að endurtaka kosn­inguna til stjórnlagaþings!

Þorvaldur Gylfason og félagar, þ. á m. að minnsta kosti 10-11 ESB-innlim­un­ar­sinnar, tóku svo þátt í þessu, samþykktu (með einni undantekningu) hina ólögmætu skipan sína af hálfu hinna 29 alþingismanna! (þáttur í plottinu var að "stjórn­lagaráðs­mönnum" var lofuð tvöföldun setutíma síns og þar með tvöföldun launa!).

Aldrei stóð til, að öll stjórnarskráin yrði stokkuð upp, en glaðhlakkalegir lögðust Þorvaldur og félagar í þá óumbeðnu vinnu, eins og til að tryggja að sem minnst ráðrúm yrði til að kjósendur gætu í reynd haft áhrif á einstakar greinar.

Í lögum um stjórnlagaþing höfðu verið talin upp 8 (átta) atriði sem stjórnvöld (ríkisstjórn og Alþingi) vildu ræða og breyta. þ.á m. ákvæði um framsal ríkis­valds, en ekki þorði þó Jóhönnustjórn að leggja hina billegu lýðveldis­svíkjandi 111. tillögu­grein (og 67. gr.) stjórnlagaráðs um framsal ríkisvalds (í reynd í þágu Evrópu­sambandsins!) undir dóm kjósenda, það kom bara ekki til greina! Því réð ekki sízt Samfylkingarkonan Valgerður Bjarnadóttir, formaður eftirlits- og stjórn­skipunar­nefndar. 

Ekkert fór "stjórnlagaráð" eftir ítrekaðri hvatningu Þjóðfundarins 6. nóv. 2010 um mikilvægi fullveldisréttinda lýðveldisins!

Jón Valur Jensson.

Hvaðan fær "Viðreisn" fé til kostnaðarsams rekstrar síns?

Flokkurinn, sem hefur að mark­miði að gera Lýðveldið Ísland að litlu tann­hjóli í risa­verki er­lends stór­veldis, hefur staðið fyrir dýr­um sam­kom­um, m.a. í Hörpu, og ræð­ur sér nú vel laun­aðan fram­kvæmda­stjóra. Hvernig er allt þetta fjár­magnað, sem og auglýs­inga­starfs­emi og rekstur skrif­stofu? Hver eru félags­gjöld í Viðreisn, og hve margir eru skráðir félagar? Hvaða fyrirtæki styrkja flokkinn og um hve mikið fé?

Það er sérstök ástæða til að ganga eftir slíkum upplýsing­um þegar um er að ræða svo óþjóð­legan flokk sem vinn­ur að því að stór­skerða fullveldi Íslands.

Tveir af leiðtogum Viðreisnar, Benedikt Jóhannesson og Jón Steindór Valdi­mars­son, voru einnig í fremstu röð á meðal forsvarsmanna í "Áfram"-hópnum svo­kallaða, sem hamaðist í baráttu fyrir Icesave-svika­samningunum. Hópurinn var um þúsund sinnum betur fjármagn­aður en varnar­samtök grasrótar­manna, Samstaða þjóðar gegn Icesave, sbr. þessar upplýsingar um hópinn með nafninu fáránlega á vefsíðu Samstöðu þjóðar, þar sem Loftur Altice Þorsteinsson verkfræðingur ritaði m.a.:

• Skömmu eftir stofnun Áfram-hópsins bárust fréttir af því, að heldstu styrktaraðilar Icesave-vinanna væru Samtök fjármálafyrirtækja (SFF), Samtök atvinnulífsins (SA) og Samtök iðnaðarins (SI). Sem start-gjald veittu þessi samtök Áfram-hópnum milljón krónur, hvert fyrir sig. Alls munu styrkir sem Áfram-hópurinn þáði hjá fyrirtækjum og almanna-samtökum hafa numið 20 milljónum króna. Til samanburðar fekk Samstaða þjóðar gegn Icesave um 20 þúsund krónur frá fyrirtækjum og almanna-samtökum.

Já, göngum eftir því, hvort hér er kannski um sömu styrktaraðila að baki "Viðreisnar" og "Áfram"-hópsins eða hvort Evrópusambandið sjálft eða undir­stofnanir þess standa að því að ausa fé í þennan nýtilkomna flokk eða láta e.t.v. leppa til þess íslenzka aðila; kjósendur eiga rétt á að verða upplýstir um það -- og fyrir næstu kosningar, ekki löngu síðar!

Hér er partur af áliti Jóhannesar Ragnarssonar, vinstri manns og alþýðusinna:

Þessi svokallaða Viðreisn, sem gerð er út af kapítalisma­elskandi brask­ara­stömpum með ESB-glýju, á að sjálfsögðu ekkert erindi inní íslensk stjórnmál, ...

Hvaðan ,,Viðreisnarflokknum", sem ekkert er nema nafnið eitt, koma aurar til að ráða rándýra starfsmenn væri fróðlegt að vita, en ljóst er að alþýðu­fólk hefir ekki efni á svona flottræfilshætti og spjátrungsskap.

Það eru ekki allir jafn-skorinorðir og Jóhannes, en jafnvel flestir á meðal þeirra, sem hlynntir eru markaðshagskerfi og vilja veg Íslands sem beztan, geta verið sammála því, að samtök um að afsala okkur æðsta fullveldi í löggjafar-, stjórn­ar­fars- og dómsmálum og eigin stýringu landsins á viðskipta­samningum við aðrar þjóðir, eiga ekkert erindi á Alþingi við Austurvöll. Við Íslendingar höfum enga köllun til þess -- með verðmætar auðlindir okkar og stoltir af fengnu frelsi -- að verða langminnsta og ráðaminnsta þjóðin í hinu valdfreka Evrópu­sambandi.

Jón Valur Jensson.

Birna framkvæmdastjóri Viðreisnar

Hættulegar hugmyndir varðandi þjóðar­atkvæða­greiðslur og fullveldis­framsal

Stjórn­ar­skrár­nefnd er skipuð 8 fulltrúum þingflokkanna, sem halda fast um völd sín, og for­manni úr for­sætis­ráðu­neyti. Þess­ir UNDAN­SKILJA "lög sem sett eru til að fram­fylgja þjóðrétt­ar­skuld­bind­ing­um" frá þjóðar­atkvæða­greiðsl­um! Þingið eigi bara að ráða þeim málum sjálft, án þess að spyrja þjóðina! - eins og líka fjár­lögum, fjár­auka­lögum og lögum um skatta­mál­efni.

Þessi "lög, sem sett eru til að fram­fylgja þjóðrétt­ar­skuld­bind­ing­um", yrðu t.d. lög um að Ísland yrði gert að aðildarríki Evrópusambandsins! Já, eins og hjá ESB-sinnuðum "stjórnlaga­ráðs­mönnum" er hér sama undan­tekn­inga­ákvæðið frá fyrirhugaðri stjórnar­skrár­grein um þjóðar­atkvæða­greiðslur! -- ekki megi leggja hinar afdrifa­ríkustu stjórn­laga­breytingar í allri lýðveldis­sögunni undir dóm þjóðar­innar! 

Ætlum við að treysta þessum sex flokkum -- og þessum fjórum fulltrúum stjórnar­flokkanna og fjórum frá stjórnar­andstöðu­flokkunum -- fyrir framtíð og fullveldi íslenzkrar þjóðar, þegar við sjáum nú þessi vinnubrögð þeirra?

Er ekki full þörf á andstöðu fullveldissinnaðra þingmanna (sem eru margir hverjir í stjórnarflokkunum, þótt ekki séu þar allir heilir með fullveldinu) við þetta atriði í tillögum stjórnarskrárnefndar? Þeir skulu vita, að þeir verða ekki afsakaðir eftir á með því, að nefndin, ekki þeir, hafi borið ábyrgð á frumvarpi þessa efnis.

Ramm-flokkspólitísk stjórnarskrárnefnd hefði betur setið heima en að bjóða íslenzkri þjóð upp á þessa tillögu. Hættan er líka sú, að málskotsréttur eða synjunarvald forsetans verði í framhaldi af þessu afnumið með þeirri fölsku réttlætingu, að bein áhrif minnst 15% kjósenda til að knýja fram þjóðar­atkvæða­greiðslu eigi að nægja sem öryggisventill gegn ólögum; en alveg er ljóst, að þjóðrétt­ar­skuld­bind­ing­ar eins og þær, sem áður var getið, fengjust EKKI lagðar undir þjóðar­atkvæði samkvæmt þessum nýju stjórnar­skrár­tillögum.

Svo er einnig hætt við því, að ESB-sinnaður forseti myndi ekki nýta vald­heim­ild sína skv. 26. grein stjórnar­skrárinnar til að vísa málinu til úrskurðar þjóðar­innar. Þá stæði sama þjóð uppi varnar­laus gagn­vart vilja kannski naums meiri­hluta alþingis­manna.

Úr því að verið er að vinna á annað borð að endur­skoðun mikilvægra ákvæða stjórnar­skrár í málum sem þessum, þá er vitaskuld fyllilega tímabært að setja þar inn skýrt ákvæði um að til framsals ríkisvalds eða afsals fullveldis til erlends yfirvalds skuli lágmark þrír fjórðu alþingismanna hafa samþykkt þá tillögu, eins og líka er kveðið á um í 115. gr. norsku stjórnarskrárinnar, að því viðbættu, að við slíka atkvæðagreiðslu skuli minnst tveir þriðju þingmanna vera viðstaddir (eins og einnig er kveðið á um í norsku stjórnarskránni). Þar að auki skuli hliðstæðs meirihluta krafizt við þjóðar­atkvæða­greiðslu um sama málefni. Ekki verði gefið neitt færi á því að sniðganga þjóðina við slíka ákvörð­un um skerðingu fullveldis lýðveldisins.

Jafnvel nýkjörinn forseti landsins, Guðni Th. Jóhannesson, sem tekur við völdum 1. ágúst, lét þau orð falla í kosningabaráttu sinni, að hann álíti eðlilegt, að krafizt verði aukins meirihluta við ákvarðanir um framsal fullveldis. Þetta sagði hann i viðtalsþætti á Útvarpi Sögu. (nánar á eftir)

Jón Valur Jensson.

15% geti knúið fram þjóðaratkvæði

Verður tyrknesk ESB-aðild leið margra til að breiða út hryðjuverk í Evrópu?

Illt er í efni í Evrópusambandinu, ef Tyrkjastjórn tekst að fá þar "aðild". Nýjasta frétt af Erdogan er sú, að hann segir flóttamenn kunna að fá þar ríkis­borg­ara­rétt, 2,7 milljónir sýrlenzkra! Þeir yrðu því ásamt tæp­lega 80 milljónum Tyrkja full­gildir ESB-borg­arar með ferða-, dvalar- og atvinnu­frelsi um stóran hluta Evrópu, ef Erdogan verður að ósk sinni um aðild að Evrópu­sambandinu, en honum var einmitt gefinn ádráttur um það þegar samningarnir dýrkeyptu og fáránlegu voru gerðir milli Brusselvaldsins og Tyrklands um flótta­manna­vandann.

Án efa hafa margir fylgismenn hryðjuverka­samtaka laumazt með flótta­mönnum til Tyrklands eða eiga eftir að gera það. Ráðamenn í Berlín og Brussel hafa samt flotið sofandi að feigðarósi í þessum málum öllum.

Óvíst er enn um framgang þessarar hugmyndar Erdogans, sjá um það frétt Rúv, en óneitanlega gæti hún reynzt hættuleg öryggi Evrópubúa, þ.m.t. Íslendinga.

Jón Valur Jensson.

Guðni Th. Jóhannesson MUN skrifa undir samþykkt Alþingis um að ganga í Evrópusambandið!

Ekkert í lögum okkar krefst þess, að þjóðar­at­kvæða­greiðsla verði um ákvörðun Al­þingis að ganga í Evr­ópu­sam­bandið. Verði það sam­þykkt á ný­skip­uðu þingi eftir haust­kosn­ingar, með ríkis­stjórn Pír­ata og ann­arra vinstri flokka við stjórn­völinn -- manna sem hafa lýst því yfir, að þeir taki ekki mark á bréfi Gunnars Braga Sveins­sonar til Brussel og að því sé umsóknin enn í fullu gildi (og samur er hugur Brussel-manna) -- þá yrði engin sjálfkrafa þjóðar­atkvæða­greiðsla næsta skrefið eftir þá samþykkt á Alþingi (jafnvel þótt samþykkt yrði með naumum, einföldum meirihluta).

Málið færi þó fyrir forsetann til undirskriftar (eða synjunar). En Guðni Th. Jóhannes­son hefur lýst því yfir í viðtali á Útvarpi Sögu, að hann MUNI skrifa undir, EF allar kröfur okkar verði upp­fylltar. En þá er hann að gefa það á vald ríkis­stjórnar, sem stendur þá að málinu, hverjar "allar kröfur" landsins (þ.e. HENNAR) verði. Guðni er þar með búinn að binda sig í báða skó með að fylgja þeirri ríkis­stjórn: hann MUNI skrifa undir!

Þetta er meiri háttar áhættu­mál í augum allra fullveldis­sinna. Guðni er EKKI okkar frambjóðandi, er það ekki algerlega ljóst?

Jón Valur Jensson.

Össur Skarphéðinsson nuddar sér utan í forsetann, telur sig með tvöfeldni komast á Bessastaði

Það var þá helzt, að Össur yrði "hinn eðli­legi arf­taki Ólafs Ragn­ars Gríms­son­ar"! Upp­sleiki­háttur Ö.Sk. við for­set­ann í grein í Fréttabl. í sl. viku olli klígju; hann þóttist jafn­vel ánægður með frammi­stöðu forset­ans í Icesave-málinu, og samt var Össur þá sjálfur í fjanda­liði forsetans og stóð að þing­samþykkt allra Icesave-frum­varpanna!

Össur gefur þarna skýrt og sorglegt dæmi um tvöfeldni stjórnmálamanns. Ætlum við að kjósa slíkan mann á Bessastaði? – jafnvel með þeim orðum, að hann sé verðugur arftaki Ólafs Ragnars Grímssonar?!*

Svo sniðgekk og vanvirti Össur stjórnarskrárbundið vald forsetans í sambandi við þingsályktunartillögur um "mikilvæg stjórnarmálefni" eða "mikilvægar stjórnarráðstafanir" (eins og það heitir í 16. og 17. gr. stjórnarskrárinnar) –– þetta gerðist einmitt með ólögmætri afgreiðslu ESB-umsóknarinnar, þegar Össur í embætti utanríkisráðherra SNUÐAÐI Ólaf Ragnar um fyrir­mæltan rétt hans til að skrifa eða skrifa EKKI upp á þings­ályktunar­tillögu hins veika meirihluta Alþingis sem vildi sækja um inngöngu í stórveldið, sjá nánar hér: http://fullveldi.blog.is/blog/fullveldi/entry/1309618/ 

Sá réttur forsetans hefði getað opnað þjóðinni aðkomu að málinu, þvert gegn andstöðu Össurar og Jóhönnustjórnarinnar allrar við tillögur um að leggja það umsókn­armál undir þjóðaratkvæði.

Er Össur þá réttmætur erfingi herra Ólafs Ragnars? ––Svari því hver fyrir sig!

* Sbr. grein Egils Helgasonar á Eyjunni í liðinni viku (endurbirta í DV): Pólitísk hjaðningavíg í forsetakosningum? – en hún endar þannig (og felur í sér alveg rétt mat á Fréttablaðs-skrifum Össurar): 

"... Össur er hins vegar mjög altillegur þegar forsetakosningarnar ber á góma og í síðustu viku birti hann grein sem hafði það inntak að hann væri hinn eðlilegi arftaki Ólafs Ragnars Grímssonar."

Jón Valur Jensson.

Baráttan um Bessastaði harðnar

ESB-menn fá sérmeðferð hjá Fréttastofu Rúv

Athygli vakti undirritaðs, að í há­degis­fréttum Rúv var Vil­hjálmi Þor­steins­syni, gjald­kera Sam­fylk­ing­ar, gef­ið sér­stakt færi á að tala gegn krón­unni og með Evr­ópu­sam­band­inu. Ólíkt harðri at­sókn Frétta­stofu Rúv gegn for­sætis­ráð­herra o.fl. ráð­herr­um fekk Vilhjálmur (sem er frændi undir­ritaðs og aðal­eigandi CCP) algera sérmeðferð hjá Rúv: hann þurfti ekki að sitja undir hvössum spurn­ingum frétta­manns, þurfti ekki að mæta í viðtal og heldur ekki að sitja undir algengum ummælum Rúv-manna um ýmsan annan þessar vikurnar: "hann/hún gaf ekki færi á viðtali við frétta­stofuna." –Já, vitaskuld fá meiri háttar tals­menn Evrópu­sambandsins sérmeðferð hjá þessari hlut­drægu Fréttastofu Rúv.

Ólíkt þessari aðferð meintra fréttamanna sagði þó sjálfur Árni Páll Árna­son, formaður Sam­fylk­ing­ar­inn­ar, vegna þessa máls við mbl.is í gær, að það sam­rýmd­ist ekki því að gegna trúnaðar­störf­um fyr­ir Sam­fylk­ing­una að tengj­ast fé­lög­um í skatta­skjól­um, flokk­ur­inn hefði tekið af­ger­andi af­stöðu gegn slíku. 

Vilhjálmur gerir lítið úr muninum á tekjuskattinum, sem hann greiðir í Lúx­emborg miðað við Ísland (það muni 1,84%), en Páll Vilhjálmsson blm. hefur annað og ekki síður athyglisvert sjónarhorn á málið:

Græðir á Íslandi, greiðir lága skatta í Lúx

Vilhjálmur Þorsteinsson gjaldkeri Samfylk­ingar stundar at­vinnu­starfsemi á Íslandi en sækir í skattaskjólið í Lúxembúrg, sem Jean-Claude Juncker framkvæmdastjóri ESB bjó til handa auðmönnum.

Ólíkt ráðherrum ríkisstjórnarinnar stundar Vilhjálmur atvinnustarfsemi hér á landi. Arðurinn er skattlagður í Lúx og kemur ekki til samneyslunnar hér á landi.

Skattaskjólið í Lúxembúrg er skálkaskjól, enda lágskattastefnan, sem Juncker bjó til, handa auðmönnum í ESB-ríkjum sem öðrum.

Fróðlegt – en ekki tíundað í "Ríkisútvarpinu"!

Jón Valur Jensson.

Aflandsfélagið ekkert leyndarmál

Á milljóna-styrkþegi ESB að sitja Bessastaði - "með sæmd" eða hvað?

Einhverjir aðilar hafa látið sér detta í hug að etja vara­þing­manni Samfylk­ingar, ESB-áróðurs­mann­inum Baldri Þórhalls­syni, út í fram­boð til emb­ættis for­seta Íslands! Fréttin af þessum frá­leitu fram­boðs­hugmyndum gefur tilefni til að endurbirta eftir­farandi grein undirritaðs á Vísis­bloggi 29. júní 2011 og það þeim mun fremur sem 365 miðlar hafa þurrkað út allar þær þúsundir greina sem skrif­aðar voru á Vísis­bloggið gegnum tíðina!

Áður en að greininni kemur, er rétt að minna á, að Evrópusambandið útnefndi þennan sama Baldur sem Jean Monnet-rannsóknar­prófessor og lagði til 8 milljónir króna samhliða því til rannsóknar­stofnunar hans við HÍ.

Baldur Þórhallsson stundar blekkingariðju

Í grein hans í Fréttablaðinu [29.6. 2011] blasir þetta við. Hann vogar sér að líkja ESB-innlimun við helstu samninga Íslendinga við aðrar þjóðir hingað til, þ.e. um landhelgismálin, aðild að EFTA (1972), fríverslunarsamninginn við ESB 1974, EES-samninginn 1994 og Schengen-samninginn 2001.

Af því að Íslendingar hafi náð "nær öllum kröfum sínum fram í þessum viðræðum um bættan markaðsaðgang og verndun sjávarútvegs og landbúnaðar," þó "ekki átakalaust," telur hann þetta sýna "að ríki Evrópu taka fullt tillit til hagsmuna okkar eins og á sviði sjávarútvegs og landbúnaðar."

En vitaskuld yrði alger eðlisbreyting á málum sjávarútvegs okkar og landbúnaðar við breytingu frá EES til fullrar inntöku landsins í ESB, og það veit Baldur mætavel. ESB krefst þar æðsta framkvæmda- og löggjafarvalds!

ESB verður heldur ekki líkt við neinar alþjóðastofnanir sem við eigum aðild að, svo sem SÞ, GATT, Norðurlandaráð og NATO. Evrópusambandið tekur sér bæði löggjafarvald, framkvæmda- og dómsvald, og á fyrstnefnda valdssviðinu er það ekki aðeins í afmörkuðum atriðum, heldur nánast allsherjarvald:

• Í 1. lagi kæmu þá langt yfir 95% af öllum lögum okkar beint frá Brussel og Strassborg og hefðu ENGA viðkomu hjá Alþingi né hjá forsetanum og sízt af öllu hjá þjóðinni.
• Í 2. lagi fengju öll ESB-lög – m.a.s. reglugerðir og tilskipanir ráðherraráðsins í Brussel, þar sem við hefðum nánast ekkert vægi – algeran forgangsrétt fram yfir ÖLL íslenzk lög, m.a.s. stjórnarskrána – allt yrði að víkja fyrir ESB-lagaverkinu, ef lög landsins ríða í bága við það, sem ESB-þingmenn eða ráðherraráðið hafa ákveðið eða eiga eftir að ákveða! (sjá órækar sannanir hér!).

Margítrekað er það af hálfu ESB, að Ísland yrði sem “aðildarríki” að lúta sjávarútvegs- og landbúnaðarstefnu ríkjasambandsins. Sú stefna, sem og í öðrum málum, yrði ákveðin að 99,2% af öðrum ESB-þingmönnum en íslenzkum og að 99,94% með atkvæðum ráðherra annarra þjóða en Íslands.

Endilega lesið grein mína: Á Fréttablaðið að komast upp með að þegja í þágu ESB um meginstaðreynd um ráðherraráðið? 

Jón Valur Jensson.

Baldur og Felix á Bessastaði?

Fimm fyrrv. ráðherrar hafa verið nefndir í tengslum við forsetaframboð, en enginn þeirra boðið sig fram

Guðni Ágústsson er einn þessara manna, Katrín Jakobsdóttir, for­maður VG, er önnur, en hinir Davíð Oddsson, Jón Bjarnason og Ragn­ar Arnalds.

 

Í ljósi þess, að dýrmætast er að fá fullveldissinna á forsetastól, verður að segjast eins og er, að úr þessum hópi koma fjórir hikstalaust til greina, þ.e. allir utan Katrín, sem tók þátt í ESB-umsókn Össurar og Steingíms J., þvert gegn ótvíræðu kosningaloforði þess formanns Vinstri grænna á þeim tíma. Sá dýrkeypti verknaður Steingríms er þó engin ástæða til að útiloka fyrir fram alla vinstri menn sem óalandi og óferjandi í fullveldismálum, og þess vegna er þeim mun ánægjulegra að geta nefnt hér tvo öfluga fullveldissinna af vinstra kanti stjórnmála, Ragnar Arnalds og Jón Bjarnason. Eru báðir afar vel máli farnir og hvorugur þeirra mjög langt til vinstri.

 

Af hægri síðu hefur Davíð Oddsson trúlega mesta reynslu sem stjórn­mála­maður, þ.e. sem borgarstjóri og sem forsætisráðherra lengst allra Íslendinga. Mjög eindregin, margítrekuð afstaða með fullveldisréttindum landsins í leiðurum Morgunblaðsins, þar sem Davíð er aðalritstjóri, tekur af öll tvímæli um afstöðu hans gegn inntöku lands og þjóðar og fiskimiða landsins í Evrópusambandið. Jafnvel í nýafstaðinni netkönnun Útvarps Sögu, sem á sér marga vinstri sinnaða hlustendur og þar sem agiterað hafði verið fyrir einum slíkum sérstaklega, sem jafnframt býður sig fram, fær Davíð þó næstflest atkvæði (og án framboðs!).

 

Hér til mætti einnig nefna fleiri fyrrverandi ráðamenn, s.s. tvo fyrrv. mennta­málaráðherra, Ingvar Gíslason og Björn Bjarnason, en sá síðarnefndi varð síðar dóms- og kirkjumálaráðherra, og það var einnig Sólveig Péturs­dóttir, sem helzt kvenna kemur hér til greina úr þessum hópi.

 

Vitaskuld koma margir aðrir en ráðherrar til greina í embættið á Bessa­stöðum, og ekki hefur verið skortur á tilnefningum slíkra og tilkynningum um framboð, en hitt er rangt, sem sumir telja, að bakgrunnur frambjóðenda megi ekki vera pólitískur. Góð dæmi sanna annað: Sveinn Björnsson, fyrsti forset­inn (1944-1952), hafði ungur verið þingmaður Reykjavíkur, og bæði Ásgeir Ásgeirsson (forseti 1952-1968) og Ólafur Ragnar Grímsson (1996-2016) höfðu starfað, hvor um sig, í tveimur stjórnmála­flokkum og gegnt þar leiðandi stöðum. Njóta þeir allir, auk Kristjáns Eldjárns (1968-1980) og Vigdísar Finnbogadóttur (1980-1996), virðingar vegna starfa sinna sem þjóðhöfðingjar landsins.

Meginmál er aftur á móti hitt, að hér verði ekki samþykkt stjórnarskrár­breyting sem geri framsal ríkisvalds til Evrópu­sambandsins auðvelt, á sama tíma og þar sé tekið fyrir, að þjóðin geti krafizt þjóðaratkvæðis um að ganga úr því evrópska stórveldi. Það slys má ekki verða á næsta kjörtímabili forseta Íslands, að ráðamenn landsins geti með neinum hætti fyrirgert fullveldisréttindum þess í hendur erlends stórveldis. Þá hefðu þeir þar með gengið þvert gegn baráttu Jóns Sigurðssonar fyrir landsréttindum okkar.

 

Ekki þarf heldur að efast um, að þorri þjóðarinnar vill viðhalda lýðveldi okkar óskertu. Réttindi þess, m.a. þjóðréttarlega séð, hafa líka verið grunnurinn að útfærslu fiskveiðilögsögunnar hér úr þremur í 200 mílur á aðeins 23 árum! (1952-1975). Eins og Ragnar Arnalds hefur mælt svo réttilega, þá sannaði það, að "sjálfstæðið er sístæð auðlind." Og þetta hefur enn sannazt í makrílmálinu.

 

En við höfum nú þegar reynslu af því, að ráðamenn á Alþingi hafa gengið þvert gegn eindregnum þjóðarvilja og þjóðarhag: það gerðu 3/4 þeirra, þegar kosið var um síðasta Icesave-frumvarpið. Þess vegna mega menn ekki taka öryggi landsins og sjálfstæði sem gefið, þegar þeir ganga til kosninga um nýjan þjóðhöfðingja á þessu ári. Það ber að halda þessari baráttu uppi á tveimur vígstöðvum: með því að ganga tryggilega eftir því, hver afstaða frambjóðenda er til fullveldisréttinda landsins, og með því að sporna gegn varhugaverðum breytingum á stjórnarskránni í því efni.

 

INNSKOT: Í þessu birtist einnig þjóðarvilji:

 

 

Sú var allan tímann afstaða herra Ólaf Ragnars forseta, að þjóðinni er bezt borgið utan við Evrópusambandið. Megi sú heilbrigða afstaða einnig fylgja næsta eftirmanni hans á Bessastöðum.

 

Og þetta eru dæmi um hina heilbrigðu þjóðarafstöðu (sbr. einnig hér!):

 

Þarna eru 7% nokkuð andvíg + 67% mjög andvíg inngöngu Íslands í ESB, en 8% nokkuð hlynnt + 15% mjög hlynnt inngöngu landsins í ESB. 74% standa þannig með fullum landsréttindum okkar, en aðeins 23% með alvarlegri skerðingu þeirra. Takið líka eftir hinum ólíku hlutföllum hinna mjög ákveðnu í báðum hópunum; einnig það sýnir staðfestu þjóðarinnar (mjög hlynntir inngöngu í ESB eru þannig 4,5 sinnum færri en þeir, sem eru mjög andvígir henni).

 

Jón Valur Jensson.